Καλημέρα όλη μέρα μας.
Τελείωσαν κι'αυτές οι εκλογές, μέχρι τις επόμενες που θα είναι σε κανά μήνα, και η ζωή μας απέχτησε μία άγρια ομορφιά, αφού, αν είμασταν συνταγματολο-πολιτικο-οικονομικοί αναλυτές θα γινόμασταν διάσημοι.
Γι'αυτά όμως θα έχουμε το χρόνο να μιλήσουμε πολύ σύντομα.
Ένα μόνο : η είσοδος των φασιστοειδών πιθήκων του Μιχαλολιάκου στη Βουλή (έστω, σ'αυτή την ξεμπουρδελεμένη ελληνική Βουλή) απαγορεύει ρητά και κατηγορηματικά τον όποιον πανηγυρισμό, την όποια θριαμβολογία.
Στα δικά μας, σήμερα, έπειτα από ολιγοήμερη απουσία, θέλω να σας χαρίσω έναν λατρεμένο δίσκο. Από έναν σφόδρα αντιπαθητικό τύπο. Συμβαίνουν κι'αυτά καμιά φορά.
Ο Paul McCartney μου είναι αντιπαθής. Το ίδιο και οι Beatles του. Το 'χω ξαναπεί, έγραψαν ιστορία στην παγκόσμια pop/rock μουσική, με μπόλικα καλά ως πολύ καλά τραγούδια. Μέχρις εδώ όμως. Γιατί, όπως λένε στο Κεντάκυ, άμα έχεις τον Ιησού Χριστό τι να τον κάνεις τον όσιο Πατάπιο; (και ο νοών νοείτω).
Όταν τα σκαθάρια διάλυσαν, στα 1970, ο Παυλάρας, μαζί με την (εξίσου αντιπαθητική γυναίκα του) Linda ψαχνόσαντε για να παραμείνουν ψηλά στη μουσική σκηνή. Και το κατάφεραν με τους Paul McCartney & Wings, που δεν είναι τίποτα άλλο απ'το αντιπαθητικό ζεύγος συν τους Denny Laine (κιθαρίστα που όμως έπαιζε και καμιά δεκαπενταριά άλλα όργανα) και Denny Seiwell, οι οποίοι, στην ουσία βρέθηκαν με το ζεύγος, στα 1971, για να συμμετάσχουν στο τρίτο post-Beatles album του Παυλάρα.
Εκεί τακίμιασαν και αποφάσισαν να φκιάσουν τη μπάντα και να ηχογραφήσουν και το πρώτο studio album τους (Wild Life - 1971). Από τότε, μέχρι και τα 1981 που διάλυσαν, ηχογράφησαν, με διαφορετικές lineup, άλλα 6 albums, ενώ πραγματοποίησαν και μπόλικες τουρνέ.
Οι Wings, παρότι σημαδεμένοι από την προσωπικότητα του αρχηγού τους, είναι σαφώς πιο προχώ από τους Beatles, τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου άποψη. Αλλά σήμερα δεν θα μιλήσουμε γενικά γι'αυτούς.
Σήμερα θα μιλήσουμε ειδικά για το τρίτο studio album τους, ένα από καλύτερα rock albums όλων των εποχών. Όχι μόνο γιατί έσκισε χασέδες παγκοσμίως, αλλά γιατί είναι πράγματι εξαιρετικό.
Το Band On The Run, σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους δίσκους των Wings, ηχογραφήθηκε εξ'ολοκλήρου στο Λάγος της Νιγηρίας, έπειτα από επιθυμία της μπάντας να πάει κάπου εξωτικά για αλλαγή. Δεν ξέρω αν ήταν ο αέρας της μαμάς Αφρικής, αλλά οι μάγκες έκαναν παπάδες. Δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι. Για τόσο όμορφο δίσκο μιλάμε.
Ηχογραφήθηκε μεταξύ Ιούλη και Σεπτέμβρη και κυκλοφόρησε αρχές Δεκέμβρη του 1973.
Ακούστε τον (από το αυθεντικό βινύλιο) και πείτε μου τα νέα μετά.
Κι'ένα tip (το ξέρω, σας κακομαθαίνω) : αν κάποιες φάτσες στο εξώφυλλο σας φαίνονται γνωστές, δεν έχετε οφθαλμαπάτες. Πράγματι, εκτός του ζεύγους και του Denny Laine, εμφανίζονται, μεταξύ άλλων, και οι Christopher Lee, James Coburn, John Conteh (μποξέρ που αργότερα έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής ελαφρών-βαρέων βαρών) και ο εγγονός του Sigmund Freud ο Clement (πανελίστας σε talk show, αρθρογράφος και βουλευτής). Την φωτογραφία τράβηξε, στις 28 Οκτώβρη του 1973 (στο Hounslow, έξω απ'το Λονδίνο) ο γνωστός φωτογράφος της rock και της μόδας Clive Arrowsmith.
Band On The Run
Jet
Blue Bird
Mrs Vandebilt
Let Me Roll It
Mamunia
No Words
Helen Wheels
Picasso's Last Words (Drink To Me)
Nineteen Hundred And Eighty Five
.jpg)
