Guajira Guantanamera

Yo soy un hombre sincero

De donde crecen las palmas

Yo soy un hombre sincero

De donde crecen las palmas

Y antes de morirme quiero

Echar mis versos del alma

Μια φορά κι'έναν καιρό, στα 1929, ζούσε στην Αβάνα της Κούβας ένας ραδιοφωνικός παραγωγός που τον έλεγαν José Fernández Diaz και τον φώναζαν Joséito Fernández. Μια μέρα που λέτε, ο φίλος μας ήταν στο ραδιόφωνο και περίμενε μια γκομενίτσα για σούξου-μούξου. Έλα όμως που όσο περίμενε, έσκασε μούρη μια άλλη μουσίτσα για να του φέρει ένα σάντουϊτς. Κι'αυτή η άλλη μουσίτσα ήταν από το Guantanamo τσι Κούβας, που τότε δεν ήταν αμερικάνικια βάση αλλά ένα από τα ομορφότερα θέρετρα της Καραϊβικής. Και την βλέπει ο δικός μας και παθαίνει πλάκα. Αλλά, για κακή του τύχη, κι'ενώ της κάνει σπρέχεν "ξυπόλητοι στην παραλία με πανσέληνο" και "μαζί σου στην ακρογιαλιά κοχύλια πλέκω με φιλιά", νά 'σου η επίσημη αγαπημένη. Και γίνεται της δανειακής σύμβασης λατρείες. Αποτέλεσμα; Ο Joséito να φάει πόδι κι απ'τις δύο τσούπρες και να γράφει τραγούδι για τη γυναίκα από το Guantanamo, την άλλως επονομαζόμενη Guantanamera.

Αυτή την ιστορία μας λέει ο Joséito Fernández. Υπάρχει όμως κι'άλλη μία που μας λέει ο Herminio "El Diablo" García Wilson, ο οποίος ισχυρίστηκε πως το 'γραψε μαζί με τον Fernández. Αυτουνού η ιστορία είναι πολύ πιο απλοϊκή : καθόταν σε μια γωνιά του δρόμου με τους κολλητούς του και καμάκωνε ένα γκομενάκι από το Guantanamo, πολύ φίνο κι'έτσι. Κι'επειδή ο μάγκας ήταν καλλιτέχνης (στιχουργός), έφκιασε το τραγούδι στο γόνατο για να την εντυπωσιάσει.

Και την γκόμενα μπορεί να την εντυπωσίασε, δεν εντυπωσίασε όμως τους δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου της Κούβας, οι οποίοι, έπειτα από μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες, αποφάσισαν, στα 1993, πως πατέρας (μάνα κι'αδερφός) του διαμαντιού είναι ο Joséito Fernández.

Βέβαια, για να είμαστε πλήρεις, να προσθέσουμε πως στη συνέχεια, και μετά την Κουβανέζικια Επανάσταση, το τραγούδι άλλαξε στίχους (βασισμένους σε ποιήματα του μεγάλου κουβανού ποιητή-επαναστάτη José Julián Martí Pérez ή απλά José Martí) και κατέληξε πατριωτικό.

Όπως και να 'χει, το Guantanamera είναι το γνωστότερο και ομορφότερο διαμάντι της κουβανέζικης μουσικής. Και σαν τέτοιο, το ακούμε στην πρώτη του εκτέλεση από τον (και με τη βούλα) δημιουργό του.

Αν καθόμουν και σας εξιστορούσα τις διασκευές σ'αυτό το διαμάντι, δεν θα μου 'φταναν 2 βδομάδες κι'έχω να πάω και Σύνταγμα (όπως κι εσείς φαντάζομαι). Οπόταν, θα περιοριστώ στις καλύτερές μου, και πάντα στο ίδιο μουσικό στυλ με το πρωτότυπο. Όποιος θέλει κι'άλλες, το μέηλ μου το έχει και γνωρίζει και τη διαδικασία.

Ξεκινάω με την μεγάλη Κυρία της salsa Celia Cruz (1924-2003) και την ουράνια διασκευή της, που χρονολογείται από τα 1957, όταν δηλαδή είχε ήδη αυτομολήσει στο Αμέρικα μαζί με τον άντρα της.

Κι'απ'την αυτοκράτειρα της salsa στον Βασιλιά της mambo, τον Perez Prado (1916-1989) που διασκέυασε το κομμάτι στα 1948 και το πρωτοπαρουσίασε με τη διάσημη ορχήστρα του The Perez Prado Orchestra στα 1949.

Σειρά παίρνει ένας μεγάλος αμερικάνος (Chicano) κιθαρίστας και τραγουδιστής. Ο Trini Lopez που διασκεύασε το διαμάντι στα 1969.

Θέτε κι'άλλους chicanos;;; Ευχαρίστως. Ορίστε η μαγική διασκευή από τους Los Lobos, την τρελλή αυτή chicano band από το ανατολικό Los Angeles (για τους γνώστες). Η διασκευή είναι του 1983.

Και θα κλείσω με κάτι απίθανα ξεχωριστό. Που δεν θα σας βάλω να το ψάξετε. Πρόκειται για την μεγάλη, την πολύ μεγάλη κουβανή Κυρία Lucrecia και τη διασκευή του διαμαντιού, που χρονολογείται από τα 2009. Και που είναι το διαφορετικό; Στην αρχή αλλά και στο τέλος του τραγουδιού ακούγεται ένας κύριος ν'απαγγέλλει στίχους του José Martí. Κι'αυτός ο κύριος δεν είναι άλλος από τον (μακράν) καλύτερο ηθοποιό της γενιάς του παγκοσμίως (κατά τη νταλίκα πάντα), τον Κύριο Andy Garcia!!!

Καλήν ακρόαση και καλήν αντάμωση το απόγευμα στο Σύνταγμα

HASTA LA VICTORIA SIEMPRE