Πάπαλα το αφιέρωμα στην jazz σήμερις αγαπημένοι.
Και κράτησα ένα από τα καλύτερα για το τέλος.
Ξημερώματα 7ης του Μάρτη 1958 (2.30 το πρωί για την ακρίβεια) και οι performers στο διάσημο London House του Σικάγο μόλις έχουν τελειώσει το show.
O κονφερανσιέ της βραδιάς, Carmen Cavallaro, μιας βραδιάς sold out, πιάνει το μικρόφωνο και αναγγέλλει το after Hour της ημέρας.
Δεν είναι άλλη από το "ναυτάκι", ή, αλλιώς, η "Divine One".
Στο πιάνο κάθησε ο Ronell Bright, στο σαξόφωνο ο Frank Wess, στην τρομπέτα ο Thad Jones, ο Roy Haynes στα ντραμς και ο Richard Davis στο μπάσο.
Και το London House απογειώθηκε από την εκφραστικότερη (ίσως) γυναικεία jazz φωνή όλων των εποχών. Γιατί αυτό ήταν η Sarah Vaughan (1924-1990). Μια φωνή Θεία. Όσο έπρεπε salty (εξ'ού και το "ναυτάκι") και με μια μελωδικότητα από τις πολύ λίγες. Κι'έτσι έμεινε μέχρι το τέλος, αφού τραγουδούσε μέχρι ένα χρόνο πριν πεθάνει, μέχρι δηλαδή τα 1989, όταν και αναγκάστηκε να ακυρώσει όλες τις συναυλίες της, εξαιτίας σοβαρής αρθρίτιδας στο χέρι. Μέχρι όμως να προλάβει να την θεραπεύσει, διαγνώστηκε με καρκίνο στους πνεύμονες και πέθανε εξαιρετικά γρήγορα, 4 μήνες μετά, στις 3 Απρίλη 1990.
Το After Hours At The London House είναι, κατά γενική ομολογία, ένα από τα καλύτερα live jazz albums που έγιναν ποτέ. Κυκλοφόρησε στις 30 Γενάρη του 1959 και έγινε best seller μέσα σε ένα μήνα.
Άδικα;
Καλή μας Κυριακή.
Like Someone In Love
Detour Ahead
Three Little Words
I'll String Along With You
You'd Be So Nice To Come Home To
Speak Low
All Of You
Thanks For The Memory
.jpg)
