Στα 1907, ένας αμερικάνος επιστήμονας, ο Duncan MacDougall, προσπάθησε να αποδείξει την αθανασία της ανθρώπινης ψυχής, μετρώντας μιαν ελάχιστη απώλεια βάρους στο ανθρώπινο σώμα αμέσως μετά τον θάνατο. Αυτή την ελάχιστη απώλεια ο δόκτορας την ονόμασε "ανθρώπινη ψυχή". Επειδή όμως δεν χρησιμοποίησε ούτε την ελάχιστη επιστημονική τεκμηρίωση (πως θα μπορούσε άλλωστε), η θεωρία του απορρίφθηκε από την επιστημονική κοινότητα σχεδόν ακαριαία. Η προσπάθεια πάντως μετράει.
Ποιό ακριβώς ήταν αυτό το βάρος που εγκαταλείπει το ανθρώπινο σώμα υπό μορφή "ψυχής", ο MacDougall δεν μας το είπε. Οπότε, ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του.
Έτσι έκανε και ο Alejandro Gonzalez Inarritu, ο γνωστός μας πια Μεξικάνος σκηνοθέτης, για το δεύτερο μέρος της τριλογίας θανάτου που μας χάρισε. Ένα δεύτερο μέρος που σήμερα σας χαρίζει η νταλίκα, κλείνοντας την παρουσίαση.
21 Grams την ζύγισε που λέτε κι'έτσι ονόμασε την ταινία του, η οποία είναι (κατά την άποψή μου) η λιγότερη καλή από τις άλλες δύο. Πράγμα που δεν σημαίνει πως δεν είναι καλή έτσι; Τρίκαλη είναι, αλλά όχι στο ύψος των Amores Perros και Babel.
Με το 21 Grams, η τριλογία αποκτά γνωστούς ερμηνευτές-ηθοποιούς, πράγμα που θα συνεχιστεί και στο Babel, αφού τα δύο αυτά τελευταία μέρη είναι πλέον αμερικάνικες παραγωγές, χωρίς αυτό να αφαιρεί από την ποιότητα.
Εδώ, ο Κύριος Sean Pean, η Naomi Watts και ο Danny Huston μπλέκονται σε μία χρονομπερδεμένη σπονδυλωτή ταινία γύρω από το ίδιο θέμα με τους Amores Perros, ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα δηλαδή. Βλέπουμε το παρελθόν τους, το παρόν και το μέλλον τους, με χρονικό κέντρο το παραπάνω ατύχημα.
Το 'παμε παραπάνω, χαοτική ταινία, καθαρός νεο-ρεαλιστικός κινηματογράφος, άψογος.
Και σαν τέτοιος, δεν περιγράφεται. Βιώνεται.
Βγήκε στις αίθουσες στις 26 Δεκέμβρη του 2003.
Το soundtrack υπογράφεται εξ ολοκλήρου από τον στενό συνεργάτη του Alejandro, τον σπουδαίο αργεντίνο μουσικό Gustavo Santaolalla.
Τι να λέμε τώρα;
Μαγεία...