ΤΟ ΚΑΣΕΤΟΦΩΝΟ ΤΗΣ ΝΤΑΛΙΚΑΣ: No Code [6-7]

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

No Code [6-7]

Το No Code είναι το τέταρτο κατά σειρά studio album των Pearl Jam και το τελευταίο του αφιερώματός μας.
Να πούμε πρώτα τα χαρακτηριστικά του, πριν εξηγήσουμε γιατί είναι και το τελευταίο μας.
Ηχογραφήθηκε (όπως και τα προηγούμενα) στα διαλείμματα της Vitalogy τουρνέ της μπάντας, μεταξύ Ιούλη 1995 και Μάη 1996, στην αρχή στο Chicago και μετά στην Atlanta και στο Seattle, με παραγωγό πάντα τον O' Brien.
Κυκλοφόρησε στις 27 Αυγούστου 1996 και είναι το τελευταίο album των Pearl Jam που έφτασε στο #1 μέχρι τα 2009 και το Backspacer που, για όποιον ενδιαφέρεται, μπορεί να το ψάξει στο νταλικόφωνο.
Πιστοποιήθηκε μία φορά πλατινένιο στο Αμέρικα.

Με το No Code κλείνει η εποχή grunge για τους Pearl Jam. Για να είμαστε πιο σωστοί, ο κύκλος αυτός έκλεισε με το Vitalogy και τούτος δω ο δίσκος σηματοδοτεί τη στροφή της μπάντας προς τους πειραματισμούς, στο πιο alternative και, ίσως προς το garage.
Χωρίς να είναι ένας κακός δίσκος, είναι, για τη νταλίκα, το τέλος μιας εποχής και η αυγή μιας νέας σαφώς κατώτερης της προηγούμενης. Από δω και στο εξής, οι Pearl Jam "ηρεμούν". Διατηρούν βέβαια ένα κάποιο sui generis στυλ, διατηρούν καλά κρεσέντα, αλλά δεν είναι πλέον οι επαναστάτες που γνωρίσαμε, αγαπήσαμε και συνεχίζουμε ν'αγαπάμε.
Οι λόγοι αυτής της στροφής δεν είναι μόνο μουσικοί. Είναι και προσωπικοί αλλά και αντικειμενικοί.
Η μπάντα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης από τις συνεχείς τουρνέ (από τα 1991, κάθε καλοκαίρι γυρνοβολάνε), οι καταχρήσεις έχουν χτυπήσει κόκκινο και οι καυγάδες είναι πλέον ομηρικοί. Ο μόνος που προσπαθεί να κρατήσει τη μπάντα ενωμένη είναι, παραδόξως, ο νέος ντράμερ, ο Jack Irons.
Κάτω απ'αυτές τις συνθήκες ή δεν είσαι πια καλός στο είδος μουσικής σου ή αλλάζεις είδος. Κι'αυτό έκαναν. Το αν το πέτυχαν ή όχι, αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό.
Γεγονός είναι πάντως, ότι μετά το No Code οι Pearl Jam είναι πλέον διαφορετικοί. Λιγότερο καλοί κατά την ταπεινή μου άποψη. Χωρίς αυτό να σημαίνει κακοί, έτσι;

Το εξώφυλλο του album είναι μια σειρά από 144 πολαρόϊντ φωτογραφίες, οι οποίες, αν τις προσέξετε στο κέντρο, δημιουργούν ένα τρίγωνο, το No Code Triange/eyeball που είναι και το βασικό θέμα του δίσκου, σύμφωνα με τους δημιουργούς. Τώρα, το τι ακριβώς απεικονίζουν οι φωτογραφίες, μην το ψάχνετε : από το μάτι του Dennis Rodman (NBAer) μέχρι το χτυπημένο από σαλάχι πόδι του Eddie Vedder.

Αυτά και καλή μας βδομάδα.