Και τι αφιέρωμα στους Θεούς θα ήτο τοιούτον αν δεν είχε μέσα και τον για πολλούς μακράν καλύτερο δίσκο τους;
Εξηγούμαι ίνα μην παραξηγούμαι : το Sticky Fingers είναι δισκάρα. Επ'αυτού δεν σηκώνω κουβέντα. Βέβαια, από κει μέχρι να θεωρήσω πως είναι ο καλύτερός τους, υπάρχει μια απόσταση που θα χρειαζόμανε 50 ευρόπουλα για το ταξί.
Αλλά ας είναι.
Αφού η πλειοψηφία έτσι νομίζει, ας λειτουργήσουν επιτέλους τα δημοκρατικά προτσές.
Κυκλοφόρησε ανήμερα της μεγαλύτερης γιορτής όλης της ορθοδοξίας (και όχι μόνο), δηλαδή στις 23 Απρίλη του 1971. Είναι ο ένατος δίσκος τους στην Ινγκλετέρα (και ενδέκατος στο Αμέρικα) και ο πρώτος τους αφού την έκαναν από την Decca και έφκιασαν το δικό τους label (Rolling Stones Records).
Είναι επίσης ο πρώτος δίσκος στον οποίον συμμετέχει σαν full member ο νέος τους κιθαρίστας (μετά την αποχώρηση-θάνατο του Brian Jones) Mick Taylor.
Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, οι Stones είχαν πολλά νομικά προβλήματα με την πρώην δισκογραφική τους εταιρεία και, κυρίως, τον πρώην μάνατζέρ τους Allen Klein που τους ζητούσαν επίμονα να κυκλοφορήσουν ένα τελευταίο single με την Decca πριν αποχωρήσουν.
Το ανέκδοτο της υπόθεσης είναι πως πράγματι έστειλαν ένα τραγούδι, το Cocksucker Blues, που όμως, για έναν περίεργο λόγο απορρίφθηκε!
Ενιγουέϊ, ο δίσκος έσκισε χασέδες παντού. Τα περισσότερα κομμάτια έγιναν παγκόσμιες επιτυχίες, ανέβηκε πάρα πολύ ψηλά στα Top Charts τουλάχιστον 12 χωρών ενώ, στα 2003, πλασαρίστηκε στο #63 των 500 καλύτερων άλμπουμς όλων των εποχών του Rolling Stone Magazine.
Το απίθανο εξώφυλλό του είναι μια έμπνευση του Andy Warhol την οποία μετουσίωσαν οι Craig Braun (designer) και Billy Name (φωτογράφος).
Brown Sugar
Swain
Wild Horses
Can't you Hear me Knocking
You gotta move
Bitch
I got the Blues
Sister Morphine
Dead Flowers
Moonlight Mile
.jpg)
