Προχθές, παίζοντας το Bringing All Back Home to Me, σας έλεγα πως είναι ο σημαντικότερος δίσκος του Bob Dylan. Και είναι. Μουσικολογικά.Σημαντικότερος όμως μουσικολογικά είναι αντικειμενική άποψη. Κι'αυτό προσπάθησα να εξηγήσω σε όλους όσοι μου στείλατε μηνύματα για να μου εκφράσετε αντιρρήσεις και να μου προτείνετε δικές σας επιλογές από την μεγάλη δισκογραφία του Dylan.
Απαντώ σε όλους (γιατί βαριέμαι θανάτου να απαντώ ξεχωριστά) : ούτε για μένα είναι ο καλύτερος δίσκος του. Σίγουρα πρόκειται για έναν από τους καλύτερους, αλλά τα δικά μου γούστα (όχι μόνο για τον Dylan) είναι λίγο πιο διεστραμμένα.
Σημαντικός μουσικολογικά είναι ένας δίσκος που σημαδεύει την ιστορία ενός καλλιτέχνη. Που προσδιορίζει το μουσικό του στυλ, το στίγμα του. Πολλές φορές (υποκειμενικά) δεν είναι ο καλύτερός του, μιας και κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τη δουλειά του συνέχεια προσπαθεί για το καλύτερο. Πρώτα για την πάρτη του κι'έπειτα για το κοινό του (και όχι μόνο).
Παράδειγμα : λένε πως το The Wall είναι ο καλύτερος δίσκος των Pink Floyd. Πιθανώς και να έχουν δίκιο, με βάση τόσο στατιστικά όσο και μουσικά κριτήρια. Αλλά (παντού υπάρχει ένα αλλά), ο δίσκος σταθμός που σημάδεψε και προσδιόρισε τη μουσική ταυτότητα των Pink Floyd, που χωρίς αυτόν δεν θα ήταν αυτοί που ήταν, δεν είναι το The Wall λατρείες. Είναι το Atomic Heart Mother. Χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε ποτέ ούτε The Wall ούτε Wish You Were Here, που, για την νταλίκα είναι κλάσεις ανώτεροί του.
Το Planet Waves ανήκει σ'αυτήν την κατηγορία. Νταλίκα σπίκινγκ πάντα. Για μένα πρόκειται για έναν από τους 3 κορυφαίους δίσκους του Bob Dylan μακράν. Είναι το 14ο studio album του, ηχογραφήθηκε από 5 μέχρι 9 Νοέμβρη 1973 και κυκλοφόρησε στις 17 Γενάρη του 1974.
Είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Dylan με τους μουσικούς με τους οποίους έκανε τις τουρνέ του από τα 1966. Τότε η μπάντα λεγόταν The Hawks. Η τελευταία τους συναυλία μαζί ήταν στη Νέα Υόρκη στα 1972.
Στα 1973 ο Dylan (εν μέσω συγγραφικού οργασμού, στίχων και μουσικής εννοώ) επισκέφτηκε το σπίτι του κιθαρίστα της μπάντας Robbie Robertson, που είχε γίνει γείτονάς του στο Malibu, και τους άκουσε να παίζουν. Ενθουσιάστηκε και αφού συμφώνησαν νέες περιοδείες (σαν The Band πλέον) αποφάσισαν να γράψουν μαζί μερικές sessions με νέα τραγούδια του Dylan.
Όπερ και εγένετο μέσα σε 5 μερούλες.
Το αποτέλεσμα (τα είπαμε και πιο πάνω) είναι 42 λεπτά μουσική μαγείας. Ένας Dylan στο απόγειο της έμπνευσής του και 11 ενορχηστρώσεις απίστευτα δεμένες. "Πραγματικός" Dylan έπειτα από 3,5 χρόνια αναζητήσεις.
Στην αρχή, επιθυμία του Dylan ήταν ο δίσκος να ονομαστεί Ceremonies of the Horsemen, προφανής αναφορά στο τραγούδι Love Minus Zero (Bringing All Back Home to Me - χε χε χε). Του πήρε 3 βδομάδες για ν'αλλάξει γνώμη κι'αυτός είναι ο λόγος που ο δίσκος δεν κυκλοφόρησε ανήμερα της πρώτης συναυλίας της νέας τουρνέ του με τους The Band.
Τι σημασία έχει όμως;
Να πούμε πως το εξώφυλλο είναι του ίδιου του Bob Dylan και, αν προσέξετε κάτω δεξιά στον πίνακα θα δείτε γραμμένο "Cast-iron & torch ballads" που δεν είναι τίποτα άλλο από την άποψη του Dylan γι'αυτό τον δίσκο. Να πούμε τέλος, ότι ο δίσκος αυτός χαρακτηρίστηκε από πολλούς κριτικούς σαν ο πιο "προσωπικός" του δίσκος, αφού όλα (μα όλα) τα τραγούδια έχουν σαν σημείο αναφοράς τη γυναίκα του Bob Dylan, Sara.
Μαγική στιγμή για τη νταλίκα το Wedding Song.
On a Night Like This
Going, Going, Gone
Tough Mama
Hazel
Something There Is About You
Forever Young
Forever Young (continued)
Dirge
You Angel You
Never Say Goodbye
Wedding Song
Going, Going, Gone
Tough Mama
Hazel
Something There Is About You
Forever Young
Forever Young (continued)
Dirge
You Angel You
Never Say Goodbye
Wedding Song
.jpg)
