Κυριακή του θεού ξημερώνει λατρεμένοι μου. Μιας ακόμα δύσκολης βδομάδας. Γι αυτό μαζεύουμε τα κουράγια μας, σιχτιρίζουμε και βγαίνουμε στους δρόμους.
Η νταλίκα σήμερα ασχολείται μ'ένα ακόμα διαμάντι. Αυτή η νταλικο-σαγκά αρέσει πολύ, οπότε γιατί όχι; Έτσι κι αλλιώς, από περιέργεια υπάρχουμε κι από καραγκιοζιλίκι, που θα 'λεγε κι ένας παλιός σχωρεμένος.
Το Ain't no sunshine (και όχι ain't no sunshine when she's gone, όπως λαθεμένα λέγεται) είναι ένα rythme 'n' blues - soul αριστούργημα που γράφτηκε από τον Bill Withers στα 1970 και κυκλοφόρησε πρώτα σε single [b-side στο Harlem] τον Σεπτέμβρη του 1971 και μετά στον δίσκο του Just as i am [1971].
Όπως μας λέει ο ίδιος ο Withers, αφορμή γι'αυτό το τραγούδι πήρε από την ταινία Days of wine and roses [1962], όπου οι πρωταγωνιστές [Lee Remick και Jack Lemmon], αλκοολικοί και οι δύο, εναλλάσσονται σε σθένος-κατάπτωση και τούμπαλιν. "Σα να μπαινοβγαίνεις στη φάκα" λέει ο Withers. Κάτι παραπάνω θα ξέρει.
Η πλάκα της υπόθεσης είναι πως το διαμάντι, όπως είπαμε, κυκλοφόρησε σαν b-side του Harlem, μόνο που οι παραγωγοί είχαν άλλη γνώμη. Το έσπρωξαν πολύ, το έκαναν σούπερ επιτυχία (δικαίως) και συπεριλήφθηκε στη λίστα με τα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών του Rolling Stone Magazine (#280) αφού πρώτα ακούμπησε το #6 στο αμερικάνικο R'n'B τσαρτ και το #3 του Billboard Hot 100 τσαρτ.
Κι όπως έχουμε συνηθίσει, πάμε ν'ακούσουμε λίγες διασκευές, νταλικο-επιλογές (βεβαίως-βεβαίως) από τις 117 μέχρι σήμερα πιστοποιημένες (!!). Ξεκινάμε με τον αγαπημένο μας Joe Cocker και τη διασκευή που μας χάρισε στα 1976.
Στα 1973, η μεγάλη Κυρία Eva Cassidy διασκευάζει το διαμάντι σε μια croony απίστευτη εκδοχή.
Στα τέλη της δεκαετίας του '70, ένα μικρό ψιλοπαχουλό νεγράκι, μέλος μιας πολύ μεγάλης μουσικής οικογένειας, κάνει τα πρώτα του βήματα στη μουσική σκηνή κι'ένα από τα πρώτα του τραγούδια είναι κι αυτό. Μετά, το νεγράκι αδυνάτισε, μετεξελίχτηκε σταδιακά σε λευκό, μίκρυνε τη μύτη του κι έγινε ο θλιμμένος και αυτοκαταστροφικός Michael Jackson που όλοι ξέρουμε. Και τιμούμε παρά ταύτα.
Και πάμε σε λίγο μεταγενέστερες εκτελέσεις. Πρώτος, και πρωτελευταίος για σήμερα ο πολύς Lenny Cravitz και η ιστορική r'n'b'n'beat διασκευή του.
Και τελειώνουμε με την καλύτερη (dixit νταλίκα) διασκευή ever. Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν, μιας και πρόκειται για δύο ονόματα πολλάν βαρειά λατρεμένοι : Buddy Guy και Tracey Chapman παρακαλώ. Και το διαμάντι αποκτά την folk-blues πινελιά του. Κι εμείς απολαμβάνουμε.
.jpg)
