Symphonic Rock

Έχω έναν φίλο. Τον Στάθη. Που έχει μια φίλη. Την Μορφούλα. Ο Στάθης είναι ροκάς και η Μορφούλα είναι της κλασσικής μουσικής. Συμβαίνουν αυτά.

Τις προάλλες συζητούσα με τον Στάθη και τη Μορφούλα. Κι'αυτά συμβαίνουν (σπανιότερα). Το θέμα μας ήταν το συμφωνικό rock. Και οι δύο τους προσπαθούσαν να με πείσουν πως οι διασκευές κλασσικών rock κομματιών από ορχήστρες κλασσικής μουσικής είναι συμφωνικό rock. Έλα όμως που αφενός δεν είναι και αφετέρου (ε;) αγαπώ το είδος.

Λοιπόν, για να τα ξεκαθαρίζουμε. Το Symphonic Rock δεν είναι sui generis παρακλάδι της rock. Είναι μια εκδοχή του progressive rock που άρχισε να σκάει μύτη κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60. Στην ουσία πρόκειται για ένα κράμα progressive rock με παραδοσιακά κλασσικά ακούσματα. Αυτό στην πράξη μεταφράζεται στη χρήση κλασσικών οργάνων αλλά και πολλών πλήκτρων. Η διαφορά του με τη μαμά (progressive) είναι ακριβώς αυτά τα κλασσικά μουσικά όργανα αλλά και η διαφορετική ενορχήστρωση.

Δεν υπάρχουν μπάντες που παίζουν αποκλειστικά symphonic rock, ακριβώς επειδή δεν είναι παρά κλαδί της rock. Υπήρξαν όμως δεκάδες μπάντες που έπαιξαν μαγικό συμφωνικό ροκ. Κι όχι όποιες κι όποιες. Από τους The Crystals και τους The Ronettes (κάπου στα '60) μέχρι του Yes , τους King Crimson και τους Pink Floyd. Και η λίστα είναι ατελείωτη.

Για να σας παίξει η νταλίκα όλα τ'αγαπημένα της δεν θα της έφταναν 20 GB χώρος. Έτσι, σήμερα θα παίξουμε μερικά από τα χαρακτηριστικότερα διαμάντια symphonic rock για να την γνωρίσουν και οι νεότεροι, μιας και οι παλιοί την ξέρουν απόξω.

Και που 'σαι Στάθη! Άλλο οι κλασσικές ενορχηστρώσεις μοντέρνας μουσικής κι άλλο η συμφωνική ροκ.

King Crimson - Epitaph > Moody Blues - Nights in White Satin > Renaissance - Ocean Gipsy > Pink Floyd - Time > E.L.O. - Don't Bring me Down > Focus - Hocus Pocus > Rick Wakeman - Anne Boleyn > Camel - Lady Fantasy