Οι φίλοι διαλέγουν (2)

Τραγούδι Χωρίς Λόγια [op.19 Νο1, E, andante con moto]


Είναι φορές που τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Κι άλλες πάλι, που είναι εντελώς περιττά. Όπως στα Τραγούδια Χωρίς Λόγια του Mendelssohn, όπου η μουσική μιλά από μόνη της. Κι όταν η μουσική μιλά, δεν υπάρχουν λέξεις να χωρέσει…


Ο Felix Mendelssohn έγραψε ουκ ολίγα άσματα χωρίς στίχους -περί τα 48- σε διάφορες περιόδους της ζωής του. Απευθύνονταν κυρίως σε ερασιτέχνες πιανίστες, σε μια εποχή όπου το πιάνο ήταν στα φόρτε του και προτιμώμενο όργανο της μεσαίας τάξης. Κι όταν κάποιος φίλος, τα ζήτησε για να τους προσθέσει λόγια, ο συνθέτης αρνήθηκε, λέγοντας πως, γι αυτόν, η σκέψη που του γεννά μια αγαπημένη μουσική είναι πολύ σαφής, για να χρειάζεται επεξήγηση...


Μια τέτοια αγαπημένη μουσική επέλεξα να προσφέρω ως δώρο, όταν την επισκέφτηκα σ’ ένα προάστιο του Μονάχου όπου αποσύρθηκε στα 90 της. Ήταν ένα δώρο γεμάτο ήχους καρδιάς· μιας καρδιάς γεμάτης ευγνωμοσύνη για 'κείνην. Ένα δώρο που, ένιωσα πως, ξετύλιξε με δάκρυα ψυχής· μιας ψυχής αρυτίδιαστης μέσα στο γέρικο κορμί της. Ήταν ένα απ' τα Τραγούδια Χωρίς Λόγια. Απ' αυτά τα λόγια που επί χρόνια επικοινωνούσαμε· και που ξέραμε κι οι δυο πως θα ήταν τα τελευταία…

Υπήρξε σε μια περίοδο της ζωής μου. Θα υπάρχει σ’ όλη μου τη ζωή. Yolanda τ’ όνομά της. Η Δασκάλα μου…

Από την Ιωάννα Φουρουκλά