Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

O sonho, O mar, O paraiso, O pastor ... (Madredeus)

Σας αρέσουν τα fado; Εμένα όχι.
Αναγνωρίζω τη μελωδία τους, την ιστορία τους και τις επιδράσεις τους, τα βρίσκω όμως στα όρια του κλαψουρίσματος.

Υπάρχει όμως ένα είδος τους που το λατρεύω.
Αυτό το υπέροχα ηλεκτρονικό fado των Madredeus.
Που στην ουσία είναι ουράνιες μελωδίες όπου το παραδοσιακό fado συναντά την folk και την αναπαράγει μέσα από τα εκπληκτικά synthesizers του Rodrigo Leao το μαγικό ακκορντεόν του Gabriel Gomes, το ανεπανάληπτο τσέλο του Francisco Ribeiro, και την κιθάρα-μελαγχολία του ιδρυτή τους Pedro Ayres Magalhaes.

Το όλο ανυψούμενο στην κορυφή από την μεγάλη Κυρία Teresa Salgueiro.


Στα 1987 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, ανοίγοντας τα χαρτιά τους.
Από τότε, μέχρι και σήμερα, το fado έχει άλλη γεύση.

Συνηθίζουν να αποκαλούνται "το τέρμιναλ της παραπλήσιας γραμμής" μιας κι'όταν ηχογραφούσαν το πρώτο τους άλμπουμ, μέσα σ'ένα εγκαταλελειμμένο αββαείο της Λισσαβώνας, διέκοπταν κάθε πέντε λεπτά για ν'αφήσουν να περάσει το παρακείμενο τραμ.

Μέχρι τα 1994, πέραν της Πορτογαλίας, παρέμεναν σχετικά άγνωστοι.

Στα 1994 όμως τους ανακάλυψε o Wim Wenders και τους ζήτησε να γράψουν το soundtrack της ταινίας του Lisbon Story, το οποίο κυκλοφόρησε με τον τίτλο Ainda (1995) και (ευτυχώς) τους έκανε γνωστούς παγκοσμίως.

Μετά απ'αυτό το άλμπουμ, ένας-ένας άρχισαν να εγκαταλείπουν το γκρουπ, με τελευταία την Salgueiro.

Ότι θα παίξουμε, είναι από την εποχή που το γκρουπ ήταν μαζί χωρίς τις αποχωρήσεις και τις (αναπόφευκτες) αναπληρώσεις.
Καλή μας ακρόαση


A vaca de fogo
Ceu da mouraria
Vem
Oxala
Haja o que houver
Guitarra
Ainda
Alfama
A andoriha da primavera
O sonho
O paraiso
O mar
O pastor

8 σχόλια:

Τσουχτρα είπε...

Στα όρια του.... κλαψουρίσματος ??????
Γούστα είναι αυτά ,αλλά διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως και έχω να αντιπαραθέσω μια Amalia Rodrigues μια Dulce Pontes (πολύ αγαπημένη) , μια Misia , μια Cuca Roseta ...
Όσον αφορά στους Madredeus το "Euforia" με την φιλαρμονική ορχήστρα της Φλαμανδίας είναι ένα άλμπουμ "κλειδί"....Η Salgueiro είναι ....αποκάλυψη !
Αυτά.
Καλημέρα :)

Green_revenger είπε...

η μουσική είναι ένα συναίσθημα που αποκωδικοποιείται με την ευαισθησία της βελόνας του πικάπ του καθένα.
ΑLLoίμονον αν άρεσαν σε όλους τα ίδια πράγματα.
Καλημέρα ασπόνδυλό μου :)
ΥΓ: το βινύλιο περιμένει λέμε (αφού)
g r

Ελένη Μπέη είπε...

Πολύ με στενοχώρησες, green. Άκου κλαψούρισμα τα fados! Ας είναι, όμως! Όπως λες κι εσύ γούστα είναι αυτά. Αλλά δεν το περίμενα λέμεεεε.

Καλήν ημέραν!

Green_revenger είπε...

νερένια,
είπα "στα όρια του κλαψουρίσματος"
να μου επιτρέψεις να μη μ'αρέσουν ούτε εκείνα τα σμυρναίικα που πολύ τους μοιάζουν
έτσι, για να ολοκληρώσεις την άσχημη εικόνα που σου δημιούργησα
:)
g r

Ελένη Μπέη είπε...

Καλέ μου green,

οπωσδήποτε και σου το επιτρέπω. Μα στα όρια του κλαψουρίσματος βρίσκονται κάποια τραγούδια από κάθε μουσικό "είδος". Άλλα λόγω μελωδίας, άλλα λόγω στίχου, άλλα λόγω και των δύο αυτών.

Κι εμένα υπάρχουν σμυρνέικα που δε μ' αρέσουν, fados που δε μ' αρέσουν, ροκιές που δε μ' αρέσουν, ...και πάει λέγοντας. Αλλά μιλώ για κομμάτια από το κάθε είδος, όχι το σύνολο.

Καμιά άσχημη εικόνα δε μου δημιούργησες. ;-) Εμένα μου είναι υπεραρκετό που παθιάζεσαι με τη μουσική. Έστω κι αν δε συμπίπτουμε πάντα στα επιμέρους, ταυτιζόμαστε πλήρως στην αγάπη για τη μουσική. Λάθος έχω καταλάβει; Δεν το νομίζω.

satellite είπε...

Γεια σου νταλικιέρη! Ωραίοι οι madredeus και σ ευχαριστούμε. Όσο για τα fados ανεξάρτητα από τη μουσική εγώ πάντα γελάω με τη βαριά προφορά των πορτογάλων...

Καλό μεσημέρι :)

Green_revenger είπε...

γεια σου και σένα δορυφόρε
βαριάου προφοράου οι πορτογαλλάου;
όχι καλέ!
g r

wilma είπε...

Μα τι σπαστικό πράγμα να βλέπω τις αναρτήσεις σου στο γραφείο και να περιμένω το βράδυ για να ακούσω τι έχεις ανεβάσει.
Καλην εσπέραν anyway!