Ανάθεμά σας

Πέρασα πάλι σήμερα από τον τόπο του εγκλήματος, εκεί στην Πατησίων και Κύπρου γωνία.
Κι είχα στο μυαλό μου διάφορα.
Μίλησα με μια γιαγιά που έσπρωχνε στο καρότσι την εγγονούλα της. Μόλις έμαθε το επάγγελμά μου, άρχισε να με ρωτάει διάφορα σχετιζόμενα με το τι θα μπορούσαν να κάνουν εναντίον όλων αυτών των κάφρων που μας παίρνουν ανάσα με την ανάσα τις ζωές μας.
Τι να της απαντούσα; Για προσφυγές; Για μηνύσεις; Για παραστάσεις στην Πολεοδομία; Βρισκόμασταν μπροστά στο πτώμα και συζητούσαμε για την τιμωρία του δολοφόνου. Μια τιμωρία που δεν θα έρθει ποτέ.
Κι έπειτα μου 'ρθε στο νου η ανάρτηση μιας κρατικοδίαιτης (υποτίθεται) δημοσιογράφου, όπου εξυμνεί τον Κακλαμάνη αποκαλώντας τον "ξύπνιο" και "οραματιστή" μιας πράσινης Αθήνας. Και αναρωτήθηκα : πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας άνθρωπος για να γίνει αρεστός στους εργοδότες του; πόσο πρέπει να ευτελίζεις την αξιοπρέπειά σου για να διατηρήσεις την θεσούλα σου; πόσο γελοίος να γίνεις πια; και πως μπορείς να βάζεις στην ίδια ζυγαριά δέκα-είκοσι γλάστρες σε μια ταράτσα με 45 αιωνόβια πεύκα; μέχρι που φταις εσύ θλιβερή (δήθεν) διαμορφώτρια της κοινής γνώμης; κι εσύ και το υπόλοιπο δύσμοιρο σινάφι σου.
Και πόσο φταίμε εμείς; Που έχουμε καταντήσει να μας αφαιρούν μέρα με τη μέρα λίγη από την αναπνοή μας κι εμείς αποθεώνουμε το lifestyle της λαμογιάς τους...
Πριν ένα χρόνο εξανδραπόδισαν ένα άλσος 20 μέτρα από το σπίτι μου. Ασέλγησαν πάνω σε πλέον των 100 υπερ-αιωνόβιων δέντρων. Για την πρόοδο είπαν. Και τώρα ντρέπομαι που δεν αντέδρασα όπως θα έπρεπε παρά μόνο με politicaly correct διαμαρτυρίες.
Σε άλλη ανάρτηση, μια (εύχομαι να μην είναι) δικηγόρος μας εξηγεί τι ακριβώς αξιόποινες πράξεις διαπράττουν οι αγρότες όταν κλείνουν τους δρόμους και ότι οι δικαστές που τους καταδικάζουν αποκαλούνται αντιδημοκράτες. Έπειτα, μας διηγείται τι ωραία που περνάει στις κοσμικές της εξόδους και πόσο πολύ χαλάστηκε επειδή πήρε τα μέσα μαζικής μεταφοράς κι επειδή άργησε να έρθει ο ηλεκτρικός. Αισθάνθηκε, λέει, ως πολίτης-όμηρος. Μακάρι μαντάμ αυτή να είναι η μόνη ομηρία σας.
Σ'αυτόν τον κόσμο ζούμε. Μ'αυτούς έχουμε να κάνουμε.
Παλέψτε γιατί χανόμαστε.

Έντυσα την φωτογραφία του Τάσου, όπως ακριβώς μου ήρθε.