Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Το ΠΑΣΟΚ και η Κατερίνα

Κάποιες σκόρπια σκεπτόμενες αλλά πεφρασμένες απόψεις που μου ενέπνευσε η πολύ καλή ανάρτηση της Κατερίνας

Δεν μπαίνω στη διαδικασία ν'αναλύσω τι είδους πολιτικό κατασκεύασμα είναι (πλέον) το ΠΑΣΟΚ. Σαν πολιτικός φορέας εξουσίας, σαν θεσμός που ζει, αναπνέει και κινείται έχοντας μόνον αυτοσκοπό την εξουσία, δεν μπορεί παρά να κριθεί ως καθαρά συντηρητικό.
Ο διαχωρισμός συντηρητικό-προοδευτικό δεν έχει πια εφαρμογή όταν μιλάμε για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ακόμα κι αν προσπαθούσαμε να τον βρούμε και να τον εφαρμόσουμε, η διακυβέρνηση Σημίτη θα μας ύψωνε ανυπέρβλητα προβλήματα. Ο Σημίτης, κατά την άποψή μου, αποτελείωσε το "σοσιαλιστικόν" του πράγματος. Είναι πράγματι προφανές κι αυταπόδεικτο, ότι τα περισσότερα αντιλαικά, αντικρατικά και, εν τέλει, συντηρητικά μέτρα που σήμερα παίρνει η ΝΔ, ετοιμάστηκαν, εκπονήθηκαν και ξεκίνησαν επί ΠΑΣΟΚ. Από την Ολυμπιακή στον ΟΣΕ κι'απ τη ΔΕΗ στον ΟΤΕ. Από τη λεηλασία των Ασφαλιστικών Ταμείων στην άκρατη ανέχεια της μικρο-μεσαίας τάξης κι απ την φτώχεια στην διαφθορά.

Έχοντας έτσι οριστικά απωλέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, έχοντας αναλωθεί στην εσωστρέφεια και τον παραγοντισμό, το ΠΑΣΟΚ καλείται σήμερα, εποχή μεγάλης κρίσης και κοσμοιστορικών αλλαγών, να δείξει προς τα που θα κινηθεί. Καλείται να αποδείξει πως θα διαχειριστεί την (όση του απέμεινε) δυναμική του απέναντι στους απλούς ψηφοφόρους του, που, όπως η Κατερίνα, αρνούνται τη μετάλλαξή του σε εργαστήρι διαφθοράς, σε κρυφο-φιλελεύθερο ΙΕΚ, σε αλχημιστή του χειρίστου είδους.

Το ΠΑΣΟΚ, μαζί με τις ελπίδες του παρελθόντος, απώλεσε και τη μνήμη του. Πράγμα στα όρια του λογικού, αν αναλογιστούμε πως κυβέρνησε επί πολλά χρόνια. Ο αριστερός λόγος, η αριστερή κινηματική διαδικασία, πρώτα βιώνονται, πρώτα σφυρηλατούνται στον δρόμο και στις μάζες κι έπειτα αποκτούν μορφή κυβερνητικού πλάνου.
Το ΠΑΣΟΚ όμως (δυστυχώς) ξέχασε, ότι αυτή τη διαδικασία την εφάρμοσε απ την ανάποδη : πρώτα εξαπάτησε παρουσιάζοντας κυβερνητικά πλάνα, πρώτα κυβέρνησε (όχι πάντα ευτυχώς) αλλαζονικά, πρώτα εισήγαγε νέους επιστημονικούς τρόπους διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα των μηχανισμών, και μετά κατάλαβε πως ο κόσμος (και του) άλλα περίμενε, άλλα προσδοκούσε, άλλα αγωνιούσε απ' αυτό.
Μήπως θυμάται κανένα από τα "ιστορικά" του στελέχη τα συνθήματα του 1981; Μήπως θυμάται τι φώναζαν οι λαοθάλασσες στον αείμνηστο Ανδρέα; Μήπως θυμάται κανένα το κεντρικό σλόγκαν του 1981;

Τι ακριβώς συνέβη με την "ΑΛΛΑΓΗ" του 1981 διαχρονικά;
Τι ακριβώς άλλαξε στα 20 χρόνια που το ΠΑΣΟΚ γαντζώθηκε στην εξουσία;
Αν μένουμε ικανοποιημένοι με αλλαγές όπως η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τι έχουμε να πούμε για την συνεχή υποβάθμιση των συνθηκών ζωής της πλειοψηφίας του λαού;
Αν ευχαριστηθήκαμε με την απόφαση για σύνταξη σε χιλιάδες αγρότες, τι μπορούμε να σκεφτούμε για τα καρκινώματα τύπου Κοσκωτά, που η "προοδευτική" παράταξη θεσμοποίησε;
Με άλλα λόγια, πως χρησιμοποιήθηκε αυτή η πρώτη (τεράστια) ευκαιρία της "κεντροαριστεράς";
Απλά με συντηρητικές πολιτικές και πρακτικές. Όσο πιο πολύ πονάει αυτό, τόσο πιο αληθινό είναι.

Γράφει η Κατερίνα, πως "το μόνιμο έλλειμα αξιοπιστίας των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων αφορά στη δημοσιονομική ορθοδοξία". Είναι όμως έτσι; Δηλαδή, η αξιοπιστία των αυτοαποκαλούμενων "σοσιαλδημοκρατών" μετριέται με το κατά πόσο θα καταφέρουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην "πολιτική παροχών" και στο "νοικοκύρεμα";
Με το κατά πόσο ανακαλύπτουν ότι η "απόλυτη εργοδοτική ασυδοσία" συνυπάρχει με "την υπερβολική ρύθμιση";
Κι όταν το καταφέρουν αυτό τι; Θα βγουν στο πεζοδρόμιο να υπερασπιστούν τους "εργαζόμενους" κι όχι τις "θέσεις εργασίας"; Κι αυτό λέγεται "αριστερή πολιτική"; Και πόθεν έμαθαν για αριστερές πολιτικές κόμματα που ξερογλύφονται με τα ψηφαλάκια του Κέντρου;

Το μόνιμο έλλειμα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι η μη κατανόηση. Είναι η μη εφαρμογή. Για να εφαρμόσεις αριστερές πολιτικές, πρέπει πάνω απ'όλα να τις κατέχεις, να τις πιστεύεις και να τις επεξεργάζεσαι. Το ΠΑΣΟΚ, διαχρονικά, έδειξε ότι τις κατέχει. Απέδειξε όμως ότι δεν τις πιστεύει. Απέδειξε ότι δεν τις θέλει. Απέδειξε ότι δεν έχει το σθένος να τις υποστηρίξει.
Πως, για παράδειγμα, να οριοθετήσει το "κρατικό" από το "δημόσιο"; Όταν "τελείωσε" σε μία νύχτα ικανότατα στελέχη, όπως ο Στάθης ο Αλεξανδρής ή ο Αντώνης ο Τρίτσης, επειδή, ο καθένας στον καιρό του, τόλμησαν να τα βάλουν με την Εκκλησία;
Πως, για παράδειγμα, να πείσει ότι "η εξουσία δεν είναι έπαθλο ούτε αυτοσκοπός"; Όταν ο πλουτισμός από την άσκηση εξουσίας, στα χρόνια του, έγινε ο κανόνας και η ανιδιοτελής προσφορά στα κοινά η εξαίρεση;
Κυρίως όμως, συναγωνίστρια Κατερίνα, πως να συγκρουστεί ιδεολογικά, πως να "χύσει αίμα" στο βωμό των ιδεών, όταν αφενός φοβάται μη λερώσει το Armani κουστουμάκι του κι αφετέρου προσδιορίζει συγγενείς (λέμε τώρα) πολιτικούς χώρους ως "Ρούλα Κορομηλά" και άλλα τέτοια τσιτάτα, που, μπορεί να οριοθετούν αμηχανία, φόβο, απελπισία, αλλά καταδεικνύουν ένα σαφές έλλειμα πολιτικής βούλησης;

Το κείμενο της Κατερίνας μου άρεσε πολύ.
Μέσα από τις αράδες του, είδα τον εαυτό μου, 17 ετών μαθητή της τρίτης λυκείου τότε, μέσα σ'ένα αυτοκίνητο, κρυφά απ τους γονείς, μια νύχτα του Οκτώβρη στα 1981, να πανηγυρίζω σαν τρελός, να φωνάζω, να γελάω και να κλαίω ταυτόχρονα. Για κάτι που τότε πίστευα πως θα έρθει. Για τον κομμουνιστή παππού μου, που εκείνη τη νύχτα έκλαψε, όσο δεν είχε κλάψει σε τρία απανωτά ναυάγια στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, ναυάγια που προκλήθηκαν επίτηδες για να εισπραχθεί η ασφάλεια από "ευεργέτη" εφοπλιστή.
Τα χρόνια όμως πέρασαν.
Μέσα όμως από τις αράδες του, τώρα βλέπω αισιοδοξία. Αισιοδοξία γιατί νέοι (και λιγότερο νέοι) άνθρωποι αρχίζουν και καταλαβαίνουν ότι η κινηματική διαδικασία, η συνεύρεση, η πάλη, το χύσιμο αίματος, ο αγώνας για τις ζωές τους θα γίνει από τα κάτω. Έξω από λογικές ανούσιων συνεργασιών και υποκριτικών εναγκαλισμών.
Έλα Κατερίνα (ή Σοφία, ή Γιάννη, ή ή ή...) να μιλήσουμε και να προσπαθήσω να σου δείξω τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου, τις θέσεις μου όσο θα ακούω με σεβασμό τις δικές σου. Έλα να μοιραστούμε τις αγωνίες μας, τις φοβίες μας, την απέχθειά μας γι αυτούς που αποφασίζουν χωρίς εμάς για μας.
Έλα όμως χωρίς φόβο, χωρίς ετικέτες, χωρίς ανούσιους χαρακτηρισμούς και κυρίως χωρίς a priori όρους και προυποθέσεις.
Και κάπου εκεί θα συναντηθούμε.

Αυτό φοβούνται κι αυτό πρέπει να φοβούνται.
Και, πίστεψέ με, όχι μόνο η "Δεξιά"

MOBY - Everloving

11 σχόλια:

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Dimitris είπε...

το ΠΑΣΟΚ αρχισε να εχει προβλημα απο το 1981...

οι τελευταιοι τιμιοι απο το ΠΑΣΟΚ φυγανε την περιοδο '82-'83 και οι περισσοτεροι δεν ξανασχοληθηκαν με την πολιτικη ενεργα. Αυτο ειναι το χειροτερο απο τα πραγματα που εχει κανει το ΠΑΣΟΚ, οτι καταφερε και εδιωξε τις υγιεις δυναμεις απο την πολιτικη και αλλοιωσε ολους τους υπολοιπους.

Ξερεις ομως οτι το ΠΑΣΟΚ δεν ειναι καμμια αλλοκοσμη δυναμη που επεσε απο το διαστημα. Αποτελουνταν και αποτελειται απο ανθρωπους. Οι ανθρωποι ειναι αυτοι που διαφθειρονται. Τα ιδια λαμογια που μπηκαν στο ΠΑΣΟΚ και κανουν κουμαντο μπορει να μπουν αυριο στο ΣΥΡΙΖΑ ή μπορει να εχουν ηδη μπει αλλα να μη φαινονται ακομη...

Το προβλημα ειναι κοινωνικο... η διαφθορα για να πουλαει σημαινει οτι αγοραζεται...

Για να υπαρξει κινημα πρεπει να υπαρχουν 3 πραγματα κυριως:
α)οι συνθηκες
β)οι ιδεες
γ)τα προσωπα/ηγετες

Από συνθήκες καλά πάμε... από ιδέες και πρόσωπα δε βλέπω φως στο τούνελ.

Η κατασταση εχει βαλτωσει...

ΥΓ. κομματάρα έβαλες φίλε! Moby και ξερό ψωμί :)

Green_revenger είπε...

Οι άνθρωποι διαφθείρονται όταν παρουσιάζονται οι παθογόνες συνθήκες που επιτρέπουν και προτρέπουν στη διαφθορά.
Άνθρωποι με ροπή στη διαφθορά υπάρχουν σε όλους τους χώρους κι όλες τις εποχές.
Το ζητούμενο είναι να απαλειφθούν οι αιτίες που γεννούν διαφθορά, κι όχι να σκοτώσουμε τους επιρρεπείς.
Δεν συμφωνώ ότι όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι αλλοιωμένα.
Για τα πρωτοκλασσάτα στελέχη ναι. Η δύναμη όμως κάθε κόμματος δεν είναι μόνο τα στελέχη του. Είναι κυρίως άνθρωποι, όπως η Κατερίνα, που προσδοκούν, αγωνιούν και παλεύουν. Γι αυτό είπα το "από τα κάτω". Εκεί θα γίνουν οι ζυμώσεις. Εκεί που υπάρχει η δίψα για πραγματική αλλαγή, για καθαρό περιβάλλον, για υγιείς εργασιακές σχέσεις, για αξιοπρέπεια στη ζωή.
Τα λαμόγια ή που θ'ακολουθήσουν ή που θα προσπαθήσουν να καπελώσουν. Εκεί λοιπόν θα φανεί κατά πόσο είμαστε σε θέση να σφυρηλατήσουμε ένα ισχυρό κίνημα.

Dimitris είπε...

Συμφωνοι υπαρχουν αξιολογα στελεχε τοσο στο ΠΑΣΟΚ οσο και στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοι ομως δε φαινονται... δεν τους ακουει κανεις... ποιο το νοημα; Απο τους "πρωτοκλασσατους" (ανεξαρτητως κομματος) κανεις η ελαχιστοι ειναι που αξιζουν. Οι περισσοτεροι κοιταζουν τις καριερες τους... επαγγελματιες πολιτικοι!

Υστερα, ο περισσοτερος κοσμος εχει για την πολιτικη μια αποψη «δουναι και λαβειν», «οι δικοι μας κι οι δικοι τους» κι αυτο πολυ δυσκολα αλλαζει... ειναι φαυλος κυκλος.

Συμφωνω οτι οι ζυμωσεις «ξεκινουν απο τα κατω» αλλα επιμενω οτι τα κινηματα χρειαζονται και ηγεσιες... δεν αρκει μονο η διψα, καποιος πρεπει να πλαισιωσει και να οριοθετησει τα πραγματα.

Αν αυτοί που «ακούγονται» ειναι σκαρτοι τοτε δεν υπαρχει ελπιδα. Κι αν θεωρουμε οτι αυτοι που «ακουγονται» ειναι σκαρτοι τοτε γιατι τους ψηφιζουμε και τους ξαναψηφιζουμε; Εδω επιστρεφουμε στο φαυλο κυκλο... Πρεπει ν'αλλαξει ριζικα η νοοτροπια της κοινωνιας για να υπαρξει κατι διαφορετικο, απλα δεν ξερω ποιος μπορει να το κανει αυτο.

Υγ. στις «ζυμωσεις» μπορουν να βοηθησουν πολυ και τα μπλογκς αλλά...

katerina είπε...

Πρώτα από όλα revenger, να σου πω ότι η ανάρτηση σου είπε, όλα όσα για λόγους ...θυμικού θα δυσκολευόμουνα να γράψω εγώ, ή ακόμα ακόμα πιθανότατα τα ξορκίζω στο μυαλό μου.

Αν κάτι τραγικό, πραγματικά τραγικό θα καταλόγιζα στο ΠΑΣΟΚ, θα ήταν ότι άμβλυνε τα αντανακλαστικά της κοινωνίας.
Δεν του έδωσα ποτέ άφεση αμαρτιών, συγκρινοντας το με Κυβερνήσεις της Ν.Δ.

Αν αυτό συγκρίνεται, εγώ θεωρώ ότι αυτό-υποτιμάται. Και τι εννοώ με αυτό;;;
Δεν με αφορά το ΠΑΣΟΚ, αυτό καθαυτό, με αφορά ο χώρος που στο παρελθον, στο παρόν και το μέλλον καλείται να καλύψει το ΠΑΣΟΚ.
O χώροw της σοσιαλδημοκρατίας.

Ξεκινάω λέγοντας ότι πολιτικά, είμαι σε αυτόν τον χώρο, κρατώντας από την Αριστερά αυτό που θα έπρεπε να είναι κατά Καστοριάδη «διαρκώς ευαίσθητη».

Εκμαύλισε συνειδήσεις το ΠΑΣΟΚ, εκμαύλισε θεσμούς το ΠΑΣΟΚ.
Δεν θα φέρω καμία αντίρρηση και όσα να μου πεις, το πιθανότερο είναι ότι θα συμφωνήσω και θα επαυξήσω.

Αλλά γιατί δεν φτύνει τα Κόμματα, γιατί δεν φτύνει την Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, ο κόσμος revenger;;; Έχεις αναρωτηθεί;;;

Γιατί αυτός ο «απλός πολίτης» ξέρει ότι η Ελλάδα ζει ίσως και την πιο μακροχρονη περίοδο δημοκρατίας και ελευθερίας.

Ξέρει ο Ελληνας Τζο ο υδραυλικός, ότι η Ψωροκώσταινα είναι η 26η χώρα στους δείκτες ευημερίας (OECD), ότι πριν 7 χρόνια , κατόρθωσε να ενταχθεί στην ισχυρότερη πιθανότατα οικονομική συμμαχία των ανεπτυγμένων χωρών.

Γι’ αυτό επίσης ο Έλληνας είναι καχύποπτος έναντι όσων «ωρύονται» κατά των κομμάτων.

Προτιμά, βαρύθυμα έστω, να ψηφίζει κόμματα με ρίζες στην ελληνική ιστορία και κοινωνία, γιατί ξέρει ότι τα κόμματα είναι σοβαρή υπόθεση, ούτε φτιάχνονται ούτε ξεφτιάχνονται εύκολα.

H ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής και η ιδεολογική «αποφόρτιση» είναι πολύ πρόσφατες, έχουμε μάθει να κινουμαστε με πολωτικά ψευτοδιλλήματα και ιδεολογικούς ψυχαναγκασμούς.

Οι θεσμοί έχουν φτάσει στα όρια τους, αλλά εξακολουθούμε παρθένες άλλης εποχής, να τους σεβόμαστε και να πλένουμε το στόμα μας με ροδόνερο όταν μιλάμε για αυτούς...

Και η δική μας «κρίση της πολιτικής» συναντά τη γενικότερη. Παλευουν όλοι να ξεκαθαρίσουν τις παλιες ρυθμίσεις στις σχέσεις πολιτικής και οικονομίας, εθνικού κράτους και διεθνούς περιβάλλοντος.

Και έτσι όλοι βολεμένοι, αναμαμε δυο αντίθετες αλλά κατα την ταπεινή μου άποψη εξίσου ηλίθιες στάσεις απέναντι στην «αλλάγή εποχής».
Η μία αυτό το περιφημο «τέλος της Ιστορίας», και ότι αυτός είναι ο μόνος δυνατός κόσμος, και η άλλη ότι το antiglobal είναι η μόνη εναλλάκτική λύση.

Αλλά δεν νομίζω ότι θα μείνουμε πάντα στην μόνιμη ευφορία μας. Πιστευω ότι αν κάτι ζούμε τωρα, και αν η κρίση φέρει μακρυά ύφεση, αυτό είναι το φινάλε της περιόδου αυταπάτών μας, ότι δηλαδή ότι ο τρόπος παραγωγής και κατανάλωσης μας σήμερα, θα διαρκέσει για πάντα.

Και έτσι αυτή η Μεγάλη Πολιτική, θα γίνει μια πρακτική δεμένη με την καθημερινότητα μας γιατί μπορεί να μην ασκείται πια στην τηλεόραση, γιατί η ευδαιμονία ...ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ...τουλα΄χιστον όπως εμείς την γνωρίσαμε.... οπότε και το πιθανώτερο είναι να βρεθουμε χέρι χερι στον δρόμο.

Προσπάθησα να σου δώσω μια πολύ ειλικρινή απάντηση.

Green_revenger είπε...

Και ειλικρινής και μεστή ήταν η απάντησή σου.
Έχω μια οιονεί αλλεργία σε εκφράσεις "κόμματα βαθιά ριζωμένα στην ιστορία" αλλά και στα κάθε είδους καλούπια.
Γι αυτό και, παρά το ότι θήτευσα δίπλα σε (πολύ) μεγάλους της "προοδευτικής" παράταξης, ουδέποτε εντάχθηκα σε οιοδήποτε πολιτικό σχήμα. Κι ούτε πρόκειται να το κάνω.

Θεωρώ πως η σοσιαλδημοκρατία, έτσι όπως μας πλασσαρίστηκε, έφαγε τα ψωμιά της αποτυγχάνοντας παταγωδώς τόσο σε επίπεδο οικονιμίας όσο και σε επίπεδο κοινωνίας. Οικονομικά γιατί δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα υγιές οικονομικό περιβάλλον και κοινωνικά επειδή, όπως είπες εύστοχα, εκμαύλισε ό,τι βρήκε μπροστά του.
Συνεπώς, η αναζήτηση ενός νέου μοντέλου δεν θα πρέπει να μας φοβίζει, αλλ'αντίθετα να μας κάνει αισιόδοξα δυνατούς.

Ένα τελευταίο, αφού σ'ευχαριστήσω για το σχόλιο : βρίσκομαι σε εξαιρετικά πιο ευνοική θέση εσού (λόγω επαγγελματικής ασχολίας) για να γνωρίζω πως οι δείκτες στους οποίους αναφέρεσαι (Organisation for Economic Co-operation and Develpment) είναι εργαλεία ηλίθιας προπαγάνδας, τα οποία χρησιμεύουν το ίδιο όσο χρησιμεύει ο GATT για την ανάπτυξη του Τρίτου Κόσμου : δηλαδή καθόλου. Συνεπώς, ο Τζο δεν θα έπρεπε να καμαρώνει ότι ανήκει στους 26 ελιτιστές αυτής της γης, αλλά να κοιτάξει πως θα μαντάρει τις τρυπιες τσέπες του και πως θα βρει αύριο γάλα για τα παιδιά του.
Αν τώρα θέλεις να μιλήσουμε και για την ΟΝΕ, εδώ είμαι ακόμα πιο ειδικός. Μόνο που η κουβέντα θα ήταν και μεγάλη και άσκοπη μέσα από ένα blog. Ένα μόνο : η Ελλάδα στην ΟΝΕ θυμίζει μια ρακένδυτη σκελετωμένη νιγηριανή που καμαρώνει επειδή η SHELL (αφού κατέστρεψε τη μισή της πατρίδα) έχτισε τόσο τεράστια διυλιστήρια δίπλα στο χωριό της.
Έχουμε, πιστεύεις ειλικρινά, κάτι να νιώθουμε υπερήφανοι για την ένταξη μας στην ΟΝΕ; Μπορεί για το ότι το 100δραχμο μεταλλάχθηκε σε 1 ευρώ (375 δραχμές). Αλλά πάλι....

Να 'σαι πάντα καλά Κατερίνα

Dimitris είπε...

η ενταξη στην ΟΝΕ δεν εχει να κανει καθολου με υπερηφανεια...

αν ημασταν ακομη με τη δραχμουλα η οικονομικη κριση στην Ελλαδα θα ξεκινουσε πολυ νωριτερα...

το οτι δε μπορουμε να διαχειριστουμε το γεγονος οτι ειμαστε στην ΟΝΕ και το οτι κανονικα θα επρεπε να μας πεταξουν εξω, ειναι αλλο θεμα...

tantoguanto είπε...

Με κλεμένα συνθήματα της αριστεράς με ιδεολογία της αριστεράς ξεγελάσανε ολο αυτό τον βασανισμένο απο εξορίες και φυλακές προοδευτικό και αριστερό ψηφοφόρο.
Τώρα ξανάρχισαν τα κολπάκια και οι ...μεταμορφώσεις. Αυτοί που αρνούνταν να δώσουν αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, αυτοί που μοιράζανε μια θέση εργασίας σε δυο-τρεις απασχολήσιμους, αυτοί που είχαν αναγάγει την πολιτική λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων σε εθνική υπόθεση, αυτοί που καλούσαν τον κόσμο να υποταχθεί στα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα και έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα αθώων, άρχισαν να μιλούν με «άλλη γλώσσα».Ελπίζω να σας πήρανε επιτέλους χαμπάρι.

stella είπε...

Αν και δεξια νομιζω πως αξιζω μια συνταξη για την εθνικη αντισταση!
Τοσοι πασοκοι πηραν γιατι οχι κι εγω?
Δεν μπορω να παρω θεση θα ειμαι υποκειμενικη και εκ'δεξιων ορμομενη!

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Green_revenger είπε...

@stella

πάρε ότι θέση θες ρε!!
(εκτός από την δικιά μου)

Έτσι κι αλλιώς ίδια είστε!!
Απλά, όταν η τσάντα και οι γόβες δεν πάνε με πράσινο, βάζετε το blue prada συνολάκι
:)