Το ΠΑΣΟΚ και η Κατερίνα

Κάποιες σκόρπια σκεπτόμενες αλλά πεφρασμένες απόψεις που μου ενέπνευσε η πολύ καλή ανάρτηση της Κατερίνας

Δεν μπαίνω στη διαδικασία ν'αναλύσω τι είδους πολιτικό κατασκεύασμα είναι (πλέον) το ΠΑΣΟΚ. Σαν πολιτικός φορέας εξουσίας, σαν θεσμός που ζει, αναπνέει και κινείται έχοντας μόνον αυτοσκοπό την εξουσία, δεν μπορεί παρά να κριθεί ως καθαρά συντηρητικό.
Ο διαχωρισμός συντηρητικό-προοδευτικό δεν έχει πια εφαρμογή όταν μιλάμε για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ακόμα κι αν προσπαθούσαμε να τον βρούμε και να τον εφαρμόσουμε, η διακυβέρνηση Σημίτη θα μας ύψωνε ανυπέρβλητα προβλήματα. Ο Σημίτης, κατά την άποψή μου, αποτελείωσε το "σοσιαλιστικόν" του πράγματος. Είναι πράγματι προφανές κι αυταπόδεικτο, ότι τα περισσότερα αντιλαικά, αντικρατικά και, εν τέλει, συντηρητικά μέτρα που σήμερα παίρνει η ΝΔ, ετοιμάστηκαν, εκπονήθηκαν και ξεκίνησαν επί ΠΑΣΟΚ. Από την Ολυμπιακή στον ΟΣΕ κι'απ τη ΔΕΗ στον ΟΤΕ. Από τη λεηλασία των Ασφαλιστικών Ταμείων στην άκρατη ανέχεια της μικρο-μεσαίας τάξης κι απ την φτώχεια στην διαφθορά.

Έχοντας έτσι οριστικά απωλέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, έχοντας αναλωθεί στην εσωστρέφεια και τον παραγοντισμό, το ΠΑΣΟΚ καλείται σήμερα, εποχή μεγάλης κρίσης και κοσμοιστορικών αλλαγών, να δείξει προς τα που θα κινηθεί. Καλείται να αποδείξει πως θα διαχειριστεί την (όση του απέμεινε) δυναμική του απέναντι στους απλούς ψηφοφόρους του, που, όπως η Κατερίνα, αρνούνται τη μετάλλαξή του σε εργαστήρι διαφθοράς, σε κρυφο-φιλελεύθερο ΙΕΚ, σε αλχημιστή του χειρίστου είδους.

Το ΠΑΣΟΚ, μαζί με τις ελπίδες του παρελθόντος, απώλεσε και τη μνήμη του. Πράγμα στα όρια του λογικού, αν αναλογιστούμε πως κυβέρνησε επί πολλά χρόνια. Ο αριστερός λόγος, η αριστερή κινηματική διαδικασία, πρώτα βιώνονται, πρώτα σφυρηλατούνται στον δρόμο και στις μάζες κι έπειτα αποκτούν μορφή κυβερνητικού πλάνου.
Το ΠΑΣΟΚ όμως (δυστυχώς) ξέχασε, ότι αυτή τη διαδικασία την εφάρμοσε απ την ανάποδη : πρώτα εξαπάτησε παρουσιάζοντας κυβερνητικά πλάνα, πρώτα κυβέρνησε (όχι πάντα ευτυχώς) αλλαζονικά, πρώτα εισήγαγε νέους επιστημονικούς τρόπους διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα των μηχανισμών, και μετά κατάλαβε πως ο κόσμος (και του) άλλα περίμενε, άλλα προσδοκούσε, άλλα αγωνιούσε απ' αυτό.
Μήπως θυμάται κανένα από τα "ιστορικά" του στελέχη τα συνθήματα του 1981; Μήπως θυμάται τι φώναζαν οι λαοθάλασσες στον αείμνηστο Ανδρέα; Μήπως θυμάται κανένα το κεντρικό σλόγκαν του 1981;

Τι ακριβώς συνέβη με την "ΑΛΛΑΓΗ" του 1981 διαχρονικά;
Τι ακριβώς άλλαξε στα 20 χρόνια που το ΠΑΣΟΚ γαντζώθηκε στην εξουσία;
Αν μένουμε ικανοποιημένοι με αλλαγές όπως η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, τι έχουμε να πούμε για την συνεχή υποβάθμιση των συνθηκών ζωής της πλειοψηφίας του λαού;
Αν ευχαριστηθήκαμε με την απόφαση για σύνταξη σε χιλιάδες αγρότες, τι μπορούμε να σκεφτούμε για τα καρκινώματα τύπου Κοσκωτά, που η "προοδευτική" παράταξη θεσμοποίησε;
Με άλλα λόγια, πως χρησιμοποιήθηκε αυτή η πρώτη (τεράστια) ευκαιρία της "κεντροαριστεράς";
Απλά με συντηρητικές πολιτικές και πρακτικές. Όσο πιο πολύ πονάει αυτό, τόσο πιο αληθινό είναι.

Γράφει η Κατερίνα, πως "το μόνιμο έλλειμα αξιοπιστίας των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων αφορά στη δημοσιονομική ορθοδοξία". Είναι όμως έτσι; Δηλαδή, η αξιοπιστία των αυτοαποκαλούμενων "σοσιαλδημοκρατών" μετριέται με το κατά πόσο θα καταφέρουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην "πολιτική παροχών" και στο "νοικοκύρεμα";
Με το κατά πόσο ανακαλύπτουν ότι η "απόλυτη εργοδοτική ασυδοσία" συνυπάρχει με "την υπερβολική ρύθμιση";
Κι όταν το καταφέρουν αυτό τι; Θα βγουν στο πεζοδρόμιο να υπερασπιστούν τους "εργαζόμενους" κι όχι τις "θέσεις εργασίας"; Κι αυτό λέγεται "αριστερή πολιτική"; Και πόθεν έμαθαν για αριστερές πολιτικές κόμματα που ξερογλύφονται με τα ψηφαλάκια του Κέντρου;

Το μόνιμο έλλειμα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι η μη κατανόηση. Είναι η μη εφαρμογή. Για να εφαρμόσεις αριστερές πολιτικές, πρέπει πάνω απ'όλα να τις κατέχεις, να τις πιστεύεις και να τις επεξεργάζεσαι. Το ΠΑΣΟΚ, διαχρονικά, έδειξε ότι τις κατέχει. Απέδειξε όμως ότι δεν τις πιστεύει. Απέδειξε ότι δεν τις θέλει. Απέδειξε ότι δεν έχει το σθένος να τις υποστηρίξει.
Πως, για παράδειγμα, να οριοθετήσει το "κρατικό" από το "δημόσιο"; Όταν "τελείωσε" σε μία νύχτα ικανότατα στελέχη, όπως ο Στάθης ο Αλεξανδρής ή ο Αντώνης ο Τρίτσης, επειδή, ο καθένας στον καιρό του, τόλμησαν να τα βάλουν με την Εκκλησία;
Πως, για παράδειγμα, να πείσει ότι "η εξουσία δεν είναι έπαθλο ούτε αυτοσκοπός"; Όταν ο πλουτισμός από την άσκηση εξουσίας, στα χρόνια του, έγινε ο κανόνας και η ανιδιοτελής προσφορά στα κοινά η εξαίρεση;
Κυρίως όμως, συναγωνίστρια Κατερίνα, πως να συγκρουστεί ιδεολογικά, πως να "χύσει αίμα" στο βωμό των ιδεών, όταν αφενός φοβάται μη λερώσει το Armani κουστουμάκι του κι αφετέρου προσδιορίζει συγγενείς (λέμε τώρα) πολιτικούς χώρους ως "Ρούλα Κορομηλά" και άλλα τέτοια τσιτάτα, που, μπορεί να οριοθετούν αμηχανία, φόβο, απελπισία, αλλά καταδεικνύουν ένα σαφές έλλειμα πολιτικής βούλησης;

Το κείμενο της Κατερίνας μου άρεσε πολύ.
Μέσα από τις αράδες του, είδα τον εαυτό μου, 17 ετών μαθητή της τρίτης λυκείου τότε, μέσα σ'ένα αυτοκίνητο, κρυφά απ τους γονείς, μια νύχτα του Οκτώβρη στα 1981, να πανηγυρίζω σαν τρελός, να φωνάζω, να γελάω και να κλαίω ταυτόχρονα. Για κάτι που τότε πίστευα πως θα έρθει. Για τον κομμουνιστή παππού μου, που εκείνη τη νύχτα έκλαψε, όσο δεν είχε κλάψει σε τρία απανωτά ναυάγια στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, ναυάγια που προκλήθηκαν επίτηδες για να εισπραχθεί η ασφάλεια από "ευεργέτη" εφοπλιστή.
Τα χρόνια όμως πέρασαν.
Μέσα όμως από τις αράδες του, τώρα βλέπω αισιοδοξία. Αισιοδοξία γιατί νέοι (και λιγότερο νέοι) άνθρωποι αρχίζουν και καταλαβαίνουν ότι η κινηματική διαδικασία, η συνεύρεση, η πάλη, το χύσιμο αίματος, ο αγώνας για τις ζωές τους θα γίνει από τα κάτω. Έξω από λογικές ανούσιων συνεργασιών και υποκριτικών εναγκαλισμών.
Έλα Κατερίνα (ή Σοφία, ή Γιάννη, ή ή ή...) να μιλήσουμε και να προσπαθήσω να σου δείξω τα όνειρά μου, τις σκέψεις μου, τις θέσεις μου όσο θα ακούω με σεβασμό τις δικές σου. Έλα να μοιραστούμε τις αγωνίες μας, τις φοβίες μας, την απέχθειά μας γι αυτούς που αποφασίζουν χωρίς εμάς για μας.
Έλα όμως χωρίς φόβο, χωρίς ετικέτες, χωρίς ανούσιους χαρακτηρισμούς και κυρίως χωρίς a priori όρους και προυποθέσεις.
Και κάπου εκεί θα συναντηθούμε.

Αυτό φοβούνται κι αυτό πρέπει να φοβούνται.
Και, πίστεψέ με, όχι μόνο η "Δεξιά"

MOBY - Everloving