Γυναίκα (σπουδή στον Καββαδία)

Τα ψάρια και τα πουλιά εξαφανίζονται χωρίς ν'αφήσουν ίχνη. Δεν ξέρουμε ούτε πότε πεθαίνουν ούτε πότε κοιμούνται : οι διαδρομές τους υπακούουν σε κρυμμένους νόμους.
Οι κόσμοι, σαν κι αυτά, στριφογυρίζουν, εκρήγνυνται, κοιμούνται. Όλη τη δύναμή του ο ύπνος την οφείλει στο φως του. Φωτογραφίζουμε τις εμφανίσεις και υπολογίζουμε τις διαλύσεις. Αναπνέουμε ένα αόρατο φτερούγισμα, κι αυτό θα έπρεπε να γράψουμε. Ένας ποταμός λήθης κι όχι μνήμης.
Το ξέρουν ή όχι, οι γυναίκες είναι ξαπλωμένες πάνω σ'αυτό το ρεύμα.
Το φεγγάρι και οι παλίρροιες τις κατοικούν. Έτσι, ο έμπειρος ναυτικός ευχαρίστως θα έπιανε στο λιμάνι τους, στις σπηλιές τους.
Υπάρχουν αυτές με τις οποίες κοιμόμαστε, τυλιγμένη μουσική, αγγίγματα, ψίθυροι, γελάκια, στεναγμοί. Ο ήλιος ανατέλλει μια από δεξιά και μια από αριστερά, ανάλογα με τη θέση του διαμερίσματος.
Πρωινά, δείπνα, καμπινέδες, κουζίνες, παγωμένες ατμόσφαιρες, γελασμένες οικειότητες, πολλές αλήθειες και ψέματα, γέλια, δάκρυα, κρασί, μουσική, μπουρνούζια, κιμονό, πετσέτες, τσάι, αβγά, μαρμελάδα, καφές.
Είναι κουτό να τις βλέπεις να κοιμούνται. Δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, ούτε να φανερώσουν, το παραμικρό μυστήριο. Ανέκαθεν απλά τα κατάφερναν. Αυτό είναι όλο κι είναι ήδη πολύ.
Εσείς έρχεστε, αυτές είναι ήδη σπίτι τους.
Το καλύτερο είναι να βουτήξετε χωρίς ερωτήσεις στα σεντόνια τους, μαξιλάρια, παπλώματα, δίχτυα της Μέδουσας.
Υπάρχουν αυτές που πολλαπλασιάζονται το καλοκαίρι, αυτές που εξαπλώνονται τον χειμώνα. Υπάρχουν οι άνοιξες και τα φθινόπωρα.
Μια γυναίκα που ανέχεται τον ύπνο σας δεν σας αγαπά μόνο. Κάνει κάτι πολύ καλύτερο: σας συγχωρεί το γεγονός της ύπαρξής σας. Η ανάσα της δίπλα σας τα λέει όλα, χάρη σ'αυτήν είστε ή δεν είστε absous. Η βεβαιότητα, μεγάλο πράγμα, ή έστω η παρηγοριά, αυτό το περίεργο consolamentum των καθαρών, ένα χέρι στο κεφάλι σαν μόνη κίνηση.
"Σ'αγαπώ ξεροκέφαλη", έγραψε μια μέρα ο Κάφκα στη Μιλένα, "σ'αγαπώ όπως αγαπά η θάλασσα την σπηλιά και τα τρίσβαθά της".
Δύσκολο να τον ξεπεράσεις, ίσως δε κι αυτή να τον κατάλαβε. Για τρία όμως δευτερόλεπτα.

Οι γυναίκες είναι τα παιδιά μας κι εμείς τα δικά τους. Διατηρείστε αυτή την βλασφημία. Είναι οι κόρες μας και είμαστε οι γιοι τους. Δεν είναι όμως η μητέρες μας, ούτε κι εμείς οι πατέρες τους. Είναι αδελφές μας, αλλά δεν είμαστε αδελφοί τους. Τόσο απλό.
Δύο αυτόνομοι ενήλικες ανταλλάσσουν τα παιδικά τους χρόνια έξω από το οικογενιακο-κοινωνικό ρομάντζο. Αλλιώς δεν υπάρχει ερωτική μαγεία.
Αν οι άντρες είναι τραγικοί, οι γυναίκες είναι εξουθενωτικές. Το τεχνητό ζευγάρωμα του πείσματος είναι τόσο παλιό όσο κι η μονογαμία.
Και η μονογαμία τόσο προβλέψιμη όσο το επόμενο λάθος μας.