Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Γυναίκα (σπουδή στον Καββαδία)


Τα ψάρια και τα πουλιά εξαφανίζονται χωρίς ν'αφήσουν ίχνη. Δεν ξέρουμε ούτε πότε πεθαίνουν ούτε πότε κοιμούνται : οι διαδρομές τους υπακούουν σε κρυμμένους νόμους.
Οι κόσμοι, σαν κι αυτά, στριφογυρίζουν, εκρήγνυνται, κοιμούνται. Όλη τη δύναμή του ο ύπνος την οφείλει στο φως του. Φωτογραφίζουμε τις εμφανίσεις και υπολογίζουμε τις διαλύσεις. Αναπνέουμε ένα αόρατο φτερούγισμα, κι αυτό θα έπρεπε να γράψουμε. Ένας ποταμός λήθης κι όχι μνήμης.
Το ξέρουν ή όχι, οι γυναίκες είναι ξαπλωμένες πάνω σ'αυτό το ρεύμα.
Το φεγγάρι και οι παλίρροιες τις κατοικούν. Έτσι, ο έμπειρος ναυτικός ευχαρίστως θα έπιανε στο λιμάνι τους, στις σπηλιές τους.
Υπάρχουν αυτές με τις οποίες κοιμόμαστε, τυλιγμένη μουσική, αγγίγματα, ψίθυροι, γελάκια, στεναγμοί. Ο ήλιος ανατέλλει μια από δεξιά και μια από αριστερά, ανάλογα με τη θέση του διαμερίσματος.
Πρωινά, δείπνα, καμπινέδες, κουζίνες, παγωμένες ατμόσφαιρες, γελασμένες οικειότητες, πολλές αλήθειες και ψέματα, γέλια, δάκρυα, κρασί, μουσική, μπουρνούζια, κιμονό, πετσέτες, τσάι, αβγά, μαρμελάδα, καφές.
Είναι κουτό να τις βλέπεις να κοιμούνται. Δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, ούτε να φανερώσουν, το παραμικρό μυστήριο. Ανέκαθεν απλά τα κατάφερναν. Αυτό είναι όλο κι είναι ήδη πολύ.
Εσείς έρχεστε, αυτές είναι ήδη σπίτι τους.
Το καλύτερο είναι να βουτήξετε χωρίς ερωτήσεις στα σεντόνια τους, μαξιλάρια, παπλώματα, δίχτυα της Μέδουσας.
Υπάρχουν αυτές που πολλαπλασιάζονται το καλοκαίρι, αυτές που εξαπλώνονται τον χειμώνα. Υπάρχουν οι άνοιξες και τα φθινόπωρα.
Μια γυναίκα που ανέχεται τον ύπνο σας δεν σας αγαπά μόνο. Κάνει κάτι πολύ καλύτερο: σας συγχωρεί το γεγονός της ύπαρξής σας. Η ανάσα της δίπλα σας τα λέει όλα, χάρη σ'αυτήν είστε ή δεν είστε absous. Η βεβαιότητα, μεγάλο πράγμα, ή έστω η παρηγοριά, αυτό το περίεργο consolamentum των καθαρών, ένα χέρι στο κεφάλι σαν μόνη κίνηση.
"Σ'αγαπώ ξεροκέφαλη", έγραψε μια μέρα ο Κάφκα στη Μιλένα, "σ'αγαπώ όπως αγαπά η θάλασσα την σπηλιά και τα τρίσβαθά της".
Δύσκολο να τον ξεπεράσεις, ίσως δε κι αυτή να τον κατάλαβε. Για τρία όμως δευτερόλεπτα.

Οι γυναίκες είναι τα παιδιά μας κι εμείς τα δικά τους. Διατηρείστε αυτή την βλασφημία. Είναι οι κόρες μας και είμαστε οι γιοι τους. Δεν είναι όμως η μητέρες μας, ούτε κι εμείς οι πατέρες τους. Είναι αδελφές μας, αλλά δεν είμαστε αδελφοί τους. Τόσο απλό.
Δύο αυτόνομοι ενήλικες ανταλλάσσουν τα παιδικά τους χρόνια έξω από το οικογενιακο-κοινωνικό ρομάντζο. Αλλιώς δεν υπάρχει ερωτική μαγεία.
Αν οι άντρες είναι τραγικοί, οι γυναίκες είναι εξουθενωτικές. Το τεχνητό ζευγάρωμα του πείσματος είναι τόσο παλιό όσο κι η μονογαμία.
Και η μονογαμία τόσο προβλέψιμη όσο το επόμενο λάθος μας.


14 σχόλια:

Δήμητρα είπε...

Kαι το τραγούδι,λατρεμένο,μα το κείμενο είναι πιο πάνω απ το πανέμορφο.Βαθύ και ουσιαστικό...Απίστευτο...
"Εσείς έρχεστε, αυτές είναι ήδη σπίτι τους."...Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός του έρωτα...

Dimitris είπε...

έτσι έτσι!

Green_revenger είπε...

Του έρωτα
ή της λύτρωσης.

Μπορεί και της προδοσίας.

Ίσως πάλι και της ανικανοποίησης.

Εκτός αν όλα αυτά είναι απλοί συνώνυμοι όροι.

Γεια σου βρε δημητρούλα :)

Green_revenger είπε...

και μήτσε!
(βεβαίως βεβαίως)

Δήμητρα είπε...

Και της ένωσης δυο κορμιών....Όλα αυτά μαζί δεν πάνε;;;Διαδοχικά,ταυτόχρονα,ανεξάρτητα όμως ποτε...

Green_revenger είπε...

δημητρούλα,
για την ένωση δύο κορμιών (όπως λες) μιλάει πολύ εύγλωτα το 44ο ιδεόγραμμα του Yi king.
Υπομονή όμως μέχρι την επόμενη ανάρτηση :)

Ανώνυμος είπε...

Μοναδικό! Σε διαβάζω και το φχαριστιέμαι με την ψυχή μου!

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Green_revenger είπε...

Τίτσερ,

αν η γυναίκα είναι το μέλλον και, κυρίως, το παρελθόν του άντρα, αν η γυναίκα προσδιορίζει γενννετικά τον άντρα, τότε σαφώς το αρσενικό χρειάζεται τη συγχώρεσή της για το ό,τι υπάρχει. άποψή μου.
Η μητρότητα αλλά και η πατρότητα είναι έννοιες που η ιστορία μας επιβάλλει και που η καθημερινή διαλεκτική μας απαγορέυει. Είμαστε αδέλφια κατ'ανάγκη. Και φίλοι καθ'υποχρέωση συμβίωσης σε κοινό χώμα.
Για το άντρα που "πρέπει" να μοιάζει στον πατέρα και τη γυναίκα που "πρέπει" να μοιάζει στη μητέρα, διαφωνώ κάθετα, ο δε Φρόυντ (ανάμεσα στις άλλες πολλές παπαριές) το εξηγεί (όπως μπορεί). Εγώ απλά σημειώνω, πως η ομοιότητα είναι πάντα μέγεθος συγκρίσιμο, άρα αξιολογήσιμο κατά τα βιώματα του καθένα.
Δεν πιστεύω στην αγάπη (πλην της μητρικής και λίγο της πατρικής), άρα θα ήμουν ανίκανος να επιχειρηματολογήσω για ένα συναίσθημα που το θεωρώ γάλα σε ράφι σούπερ μάρκετ και μάλιστα με ημερομηνία λήξης. Απόδειξη: το πόσες φορές (λέει πως) αγαπά κάποιος στη ζωή του.
Η απουσία δεν συναισθάνεται (πόσο μάλλον στα σπλάχνα) αλλά βιώνεται, μετριέται, καταλογίζεται.

Δεν εξηγώ. Απλά καταθέτω την άποψή μου. Και να μου την λες όσο θες.

:)

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Unknown είπε...

ανάμεσα στη Γ (λώσσα) και το Ψ (αίμα),
η γη-ναίκα είναι το χώμα του θανάτου
και ο άν-δρας είναι ένα δέντρο.

το κείμενο είναι ενορχηστρικά ωραίο...

Green_revenger είπε...

Η τρυφεράδα και η ευαισθησία δε σημαίνουν κατ'ανάγκη μαλθακότητα και παιδιάρισμα.
Θεωρώ το κείμενο ύμνο προς τη γυναίκα. Τουλάχιστον, έτσι ένιωθα οταν το έγραφα.
Για τα υπόλοιπα, αν δεν διαφωνήσουμε βρε τίτσερ μου χαθήκαμε!
Καλημέρα

@-
όμορφο σχόλιο
σ'ευχαριστώ

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Green_revenger είπε...

θα 'θελες...

αλλά δεν....

χαχαχαχαχαχαχαχααχχααχαχαχχα