Για μια φωτογραφία που δεν θα δείτε ποτέ

Πάνε κάτι μέρες, έλαβα μια φωτογράφία. Η φωτογραφία πάντα απεικονίζει μια στιγμή, η δε παρελθοντικότητα της στιγμής προσδίδει στην φωτογραφία τη μόνη γοητεία που θα μπορούσε να έχει. Όποιος βλέπει σε μία φωτογραφία μελαγχολία, αναμνήσεις, ωραίες στιγμές και άλλα τέτοια όμορφα, μην διαβάσει όσα ακολουθούν. Εγώ, μόλις την είδα ξέρασα. Χρώμα, σκέψεις και μουσική.

Την κοιτάζω. Η ομορφιά, στην πραγματικότητα, είναι μια ζωντανή καλοσύνη, βαθειά, όσο πρέπει τεντωμένη, στιγματισμένη απ΄τον πόνο.
Ομορφιά : προβλεπόμενη καλοσύνη. Ασχήμια : μισητή αμάθεια. Η ομορφιά είναι η εξυπνάδα του κακού, η ασχήμια είναι η βλακεία ενός αποτυχημένου ψεύτη.
Δεν υπάρχει απλό γιατί σ'αυτό το είδος συνάντησης, τα πάντα παίζονται στην κονιορτοποίηση των λεπτομερειών. Κυρίως στο λόγο : ακοή, ανάσα, ένσταση, σιωπή. Να καταλαβαινόμαστε, πραγματική έκφραση. Κάτι επιθυμείται, αναδύεται, δεν φθείρεται, δεν σταματά. Κάποιες στιγμές θα λέγαμε πως μπαίνουν στη μέση οι νεκροί , σε κάθε περίπτωση σίγουροι για τις παροδικές τους λαμπερές αναμνήσεις.
Βλακεία. Η θάλασσα κι ένα ασφαλές μωρό να την κοιτάζει.
Οι ενοχλητικές ή τραγικές σχέσεις είναι επιδερμικά λάθη, σκελετοί, αρώματα, λάθη φωνής. Επιμένουμε, παρότι βαριόμαστε, θέλουμε να το πιστέψουμε, δεν τολμάμε να πούμε πως ενοχλούμαστε από το τάδε ή τον δείνα, και ονομάζουμε το όλον πάθος, κτήση. Μέχρι που σκεφτόμαστε πως έχουμε δίκιο που έχουμε άδικο, πως πρέπει να συνεχίσουμε να πιεζόμαστε. Κάνουμε λάθος όμως. Όσο το μωρό κοιτάζει τη θάλασσα, δεν είναι παρά ο θάνατος που παραφυλάει, εκεί, βαρύς, πουριτανός, φανατικά ανίκανος, παγωμένος. Το πραγματικό πάθος, είναι ένα μωρό που κοιτάζει τη θάλασσα, τζάμπα και σε άδεια καλοκαιρινή, ευκολία στο σταμάτημα. Σωπαίνει, κοιμάται, εξαφανίζεται. Χαρά.
Το παιδί στην αγκαλιά της μάνας του κοιτάζει τη θάλασσα. Ο διάβολος κρατά το παιδί που κοιτάζει τη θάλασσα. Λογαριασμούς μαζί της; Δεν υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί. Εδώ είναι, εξάλλου, που πρέπει να σκύψουμε με προσοχή, που οι μεγαλύτερες υποψίες κυριαρχούν.
Ο διάβολος θέλει την πραγματοποίηση από συμφέρον, κατωτερότητα ή υπολογισμό. υποφέρει και ξερνάει ο διάβολος αν νιώσει ότι κάτι πραγματοποιείται για άλλον σκοπό. Είναι όμορφο να τον βλέπεις να τεντώνεται, να παραφυλάει, να ψάχνει, να κατασκοπεύει, να συνομοτεί, να δυσφημεί, να του τρέχουν τα σάλια για να αποδείξει το αντίθετο. Το μωρό όμως είναι πάντα στην αγκαλιά της μάνας και κοιτάζει τη θάλασσα.
Κι ο διάβολος διαιρεί, βασιλεύει, χωρίζει. Κανένα αυτονόητο δεν τον εντυπωσιάζει, τίποτα δεν τον πείθει. Το έμαθε το κατηχητικό του : κάθε πράγμα, κάθε άτομο έχει την τιμή του, όλα μπορούν να πουληθούν και ν'αγοραστούν. Είπα διάβολος; Με μικρό; Ανοησία; Τόσο το χειρότερο.
Ο διάβολος υπάρχει, τον συνάντησα εκατό φορές αυτοπροσώπως.
Το μωρό χωρίζει τη θάλασσα στα δύο. Με το βλέμμα του. Μεθαύριο θα την χωρίσει με τα χέρια, τα πόδια, τον πούτσο, το μυαλό. Κι η μάνα θα μείνει να καταριέται τη θάλασσα, στον θεό ή στον διάβολο.
Ο διάβολος υπάρχει. Ο θεός δεν είναι και τόσο σίγουρο.Ίσως μια τάση, γυμνή, μια φλασιά.
Το μωρό κοιτάζει τη θάλασσα.
Ο διάβολος είναι μπάτσος και ο θεός παράνομος.

Ευχαριστώ πολύ για την φωτογραφία.


Renaud - "Mistral gagnant"