Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Αν έγραφες λογοτεχνικό σύγγραμμα, πως θα ήταν;

- Υποθέτουμε ότι γράφεις ένα λογοτεχνικό σύγγραμμα. Πως το βλέπεις;
- Δεν μ'αρέσει η έκφραση "λογοτεχνικό σύγγραμμα". Άλλο πράγμα είναι...
- Υποθέτουμε είπαμε...
- Χμ...σαν την κατασκευή ενός κάστρου μπαρόκ πιστεύω. Στην αρχή ένα κυνηγητικό περίπτερο, ένα παιδικό κιόσκι και μία κινέζικη παγόδα σε μια γωνία που όμως θα ανακοίνωνε σεμνά το σύνολο.
Μετά ένα πάρκο. Μετά χωματουργικές εργασίες. Σκάψιμο, πολύ σκάψιμο, θεμέλια, λιμνούλες, υπόγεια, σκάλες, βεράντες, για να δείξω πως η ελευθερία της φαντασίας δεν αποκτιέται έτσι απλά, πως χρειάζεται χρόνος, επιμονή, αυστηρότητα, πειθαρχία, μαθηματικά, λογική.
Να οι γωνίες, οι τάφροι, τα κτίσματα, τα τείχη που θα πέσουν μια μέρα, τα κυκλικά μονοπάτια, τα παρατηρητήρια, οι σκιώδεις αλέες, οι αυλές.
Η οικοδομή προχωρεί κι όλος ο κόσμος θα ήθελε να σταματήσει εκεί.
Αλλά όχι. Πάμε και το εσωτερικό. Αρχίζω από τα ταβάνια, βάφω δυο-τρία μεγάλα με σκληρά και οργισμένα χρώματα, έτσι για να δείξω προθέσεις. Εκείνη την στιγμή οι επισκέπτες νομίζουν ακόμα ότι πρόκειται για φιλόξενο μέρος : σάλες χορού, μπιλιάρδου και μουσεία που τους προσφέρονται μέσω φυσιολογικών δημοκρατικών διαδικασιών. Αισθάνονται σαν στο σπίτι τους, σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά προς τους αγγελικούς γυμνούς στροβίλους. Πιστέυουν πως όλα έγιναν γι αυτούς.
Η αμφιβολία όμως αρχίζει και σχηματίζεται με την εμφάνιση των πρώτων τοιχογραφιών : γυναίκες, πουτάνες, χωριάτισσες, ηθοποιοί (μερικοί γνώριμοι), μουσικοί, χορευτές, γιορτές που ξαναεφεύρονται, ζωώδεις διεκδικήσεις, παραμορφώσεις, μεταμορφώσεις, ξεκάθαρα ιστορικά υπονοούμενα, προσωπικές αναμνήσεις.
Η απογοήτευση εμφανίζεται, η γκρίνια κερδίζει τον χώρο.
Δηλαδή; Αυτό το μέρος χτίστηκε για να κατοικηθεί;; Από ποιόν; Τον συγγραφέα;;
Τα πράγματα χειροτερεύουν με την εμφάνιση πινάκων με συγκεκριμένα θέματα, επίκαιρα, πολιτικο-οικονομικά ήθη, με γνώριμα πρόσωπα που όμως στρέφονται εναντίον των εαυτών τους.
Και να! Τα φώτα ανάβουν. Έχουμε συναυλία. Είμαστε όμως σπίτι μας, έτσι δεν είναι; Με όλα τα μοντέρνα κονφόρ : τουαλέτες, τηλέφωνα, φαχ, υπολογιστές, ραδιόφωνα.
Ο συγγραφέας είναι όλη μέρα κλεισμένος στη βιβλιοθήκη του, μια μυστική πόρτα όμως δίνει στο κρυφό εργαστήριό του. Εκεί επιδίδεται σ'ένα αλχημιστικό πείραμα. Στην τρίτη χιλιετία της εποχής μας; Αποκλείεται. Κι όμως ναι.
Τις νύχτες κατεβαίνει στην πόλη με άλλη ταυτότητα. Η δουλειά του τον απασχολεί πολλές ώρες, βρίσκει όμως το χρόνο να διασκεδάσει. Κάποιες φορές τον βλέπουμε στη βεράντα να παρατηρεί το νερό, με πρόσωπο προς το νότο.

- Γιατί προς το νότο;
- Ήλιος
- Α, εντάξει. Και σε ποιόν ανήκει το κάστρο εκείνες τις ώρες;
- Σε κανέναν. Μόλις ξέχασες πως μιλάμε μόνο για λέξεις. Τίποτα υλικό, ή μάλλον, πολύ λίγα. Σε κανέναν, δηλαδή στον καθένα, στην καθε μιά, στον έναν στον άλλον.
- Και τα συγγραφικά δικαιώματα;
- Καμία σχέση. Λίγος θόρυβος και μετά καπνός.
- Και ο συγγραφέας;
- Μπορούμε να τον θάψουμε κάπου μέσα στο πάρκο.
- Ανάμεσα στις αράδες;
- Πάνω από τις αράδες. Ησυχία όμως. Τις νύχτες είναι εδώ, τα δωμάτια φωτισμένα, έρχονται οι μουσικοί ο ένας μετά τον άλλον. Ένας μελαχροινός πιανίστας αρχίζει να παίζει. έτσι δεν είναι τόσους αιώνες τώρα; Ο ίδιος γλάρος πάνω απ το νερό;
Ο συγγραφέας είναι εδώ, κοντά σ'ένα παράθυρο, κρυμμένος πίσω απ τις κουρτίνες.

- Είσαι μαζί μου; Θα μείνουμε για τη μουσική;
- Πουθενά αλλού. Τα υπόλοιπα είναι ψέμμα.
- Τεράστιο ψέμμα;
- Μνημειώδες. Τρεις νότες το σκορπίζουν. Ορίστε.




-

14 σχόλια:

elf είπε...

Ο wanna-be-Kafka επίδοξος συγγραφέας ρωτά περιπαθώς:
- Δάσκαλε, πώς χτίζουμε ένα πραγματικό αριστούργημα;
Κι ο κανονικός συγγραφέας τον κοιτάζει απορημένος κι απαντά:
- Κανονικά. Τούβλο-τούβλο.
(Αληθινός διάλογος, πολύ γέλιο).

Green_revenger είπε...

@elf
Ne peut pas etre Kafka qui le veut...
Παραταύτα, η αλήθεια είναι ότι ο κύριος είχε και αναλαμπές.
Το θέμα, πάντως, δεν ήταν το χτίσιμο αυτό καθεαυτό. Πρόκειται για ένα παιγχνίδι με την τίτσερ μου, από το οποίο προκύπτουν αφενός γέλιο κι αφετέρου ότι δεν μπορούν όλοι να γράψουν αυτό που θέλουν να κάνουν τους άλλους να νομίζουν ότι γράφουν.
Καλημέρα
ΥΓ: πόσο παπάρας μπορεί να είναι κάποιος για να θέλει να γίνει Κάφκα; Καλύτερα Μπάροους. Τουλάχιστον θα πιάσει τόπο το κράξιμο.

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Δήμητρα είπε...

΄Τελικά όσο μερνάει ο καιρός χαίρομαι που γνώρισα το μπλογκ σου,εσένα,το γράψιμο σου....
Ταξίδι η κάθε σου ανάρτηση τελευταία Νταλικέρη...
Να σαι καλά....

aKanonisti είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Δήμητρα είπε...

Αυτο προβολή λέγεται πάντως...Για να μην βλέπω τα χαίρια σου λές εμένα άπιστη και τα λοιπά κουραφέξαλα...Μαζώξουυυυυυυυυυυ

Green_revenger είπε...

Αχ...μ'αρέσουν τα καυγαδάκια των ερωτευμένων...
Κι άλλο, κι άλλο...

Green_revenger είπε...

@@@δημητρούλα ή μήτσι ή μήτσαινα

Περί ταξιδίου : Ατέντιον, ατέντιον, ολ δι πάσεντζερς γουιθάουτίκετ (μία λέξη) αρκάιντλι (μία λέξη) ρικουέστεντ του προσίτ του δι ρισέπτιον όφισθένκιου (μία λέξη).
Κατά τα λοιπά, χαρούμενοι στην "Πόλις" των τρελλών
Καλήν εσπέρα :)

Δήμητρα είπε...

Εμένα μ αρέσει το άλλο
Αλλ πασεντζερς γουισινκ του νταιν σουντπροσιντ το δε νταινινκρουμ ορ του δε σελφσερβις ρεστοραν.
Τους ανευ εισητηρίου τους πετάνε στη θάλασσα......
Καλησπέρα καλέ Νταλικέρη,αν με πετάξουν παίρνεις από οτοστοπ εσύ;;οχι ε;;;

Green_revenger είπε...

@δήμητρα, ή μήτσι ή μήτσαινα

νταλίκα έχω όχι τάνκερ
συγκεντρώσου....

Ο Σατριάνι σου 'χει πάρει τα μυαλά...

:)

Δήμητρα είπε...

Αλήθεια εσύ ακούς Σατριάνι;;;
Απαπαααα
Καλε θ αφησεις στο δρόμο γυναίκα μόνη απροστάτευτη και χωρις εισητηριο;;
Άκαρδεεεεεεεεεεεεε

Green_revenger είπε...

Δεν ακούω δυστυχώς....

Λάθος μου...

Τι χάνει κανείς όταν δεν είναι κολλητός...

Δήμητρα είπε...

Ουτε εγω.Βασικά δεν τον αντέχω.
Χάνει λες ε;;;
Τι να πω;;;
τεσπα.Επαναλαμβανομαι.

Ανώνυμος είπε...

Ισοπεδωτικός. Από νταλίκα (παρκαρισμένη) να το 'βρεις...