Περί blog και σημειολογίας (παρτ του)

This is not a sequel, όπως θα έλεγαν (παραφραζόμενοι) και οι Public Image LTD.
Ομολογώ πως περίμενα λυσσασμένες αντιδράσεις από users-bloggers, αφού είναι πλέον στατιστικά αποδεδειγμένο και αποδεκτό, ότι αντιδρούμε αρνητικά σε κάτι που δεν θέλαμε να μας αποκαλύψουν (βλ. και Jonas Curtling).
Και όμως.
Εξεπλάγην θετικά από τις ομολογίες πολλών. Μου αρέσουν οι ομολογίες. Και οι απολογίες. Το κάνω κι εγώ.
Πάμε παρακάτω.
Από τα σχόλια που έλαβα (κι ευχαριστώ) έμαθα πολλά πράγματα: τι είναι avatar, γιατί υπάρχουν τα blogs, τη σχέση κοινωνικής μάθησης και μιμητικής βίας κλπ. Νιώθω βαθειά υπόχρεος, αλλά δεν θα πω ευχαριστώ. Θα πω ένα μόνο πράγμα για σήμερα και θα επανέλθω (αυτό είναι απειλή) εν καιρώ.
Αν η ζωή είναι πολύ μικρή για να της στερούμε το ψέμμα, η υποκρισία θέλει άντερα κι αρχίδια. Κυρίως για το μετά. Το ψέμμα, έγραφε κάποτε ο Paul Elyard, είναι το νόθο παιδί της μοναξιάς. Ακόμα να δείτε εφαρμογή αυτού του θεωρήματος (μην το πω αξίωμα και παρεξηγηθεί ο αγαπημένος spyros vlahos) εδώ μέσα; Τι διάολο κάνετε τόσες ώρες; Αφήνετε τον εαυτό σας απλά να ταξιδεύει με τις χαριτωμενιές του κάθε παπάρα;
Μην πνίγετε τη μοναξιά σας (το δοκίμασα κι απέτυχα). Διαχειριστείτε την. Απλά. Κι ο καλύτερος τρόπος είναι να το παραδεχτείτε.
Σας εκνευρίζω; Σας βγάζω τον υβριστικό σας εαυτό; Μήπως αδιαφορείτε; Δεν με κόφτει αδέλφια. Όλα αυτά είναι συστατικά της αγάπης και του εαυτού.
Ο George Clemenceau, στη μοναδική του έκλαμψη -στρατόκαυλος γαρ- είχε πει : "Με τον εαυτό μου στην αρχή αγαπηθήκαμε, μετά σκοτωθήκαμε και στο τέλος συμφωνήσαμε να συμβιώσουμε". Δείτε το κι έτσι.

Το παρακάτω είναι για όλους σας. Ένας όμως το έχει νιώσει. Ας μην αποκαλυφθεί, δεν μου το χρωστάει.