Περί blog και σημειολογίας

Τις τελευταίες μέρες μπήκα στον πειρασμό να συμμετάσχω στις συζητήσεις των διαφόρων bloggers. Δεν το έκανα μέχρι τώρα, πλην ορισμένων blogs που ανήκουν είτε σε φίλους είτε σε άτομα που εκτιμώ.
Αμετανόητος chatter για μεγάλο διάστημα, έχω μάθει (άλλοι το λένε αυτοσυντήρηση) να εφαρμόζω σημειολογικές πρακτικές στην ενασχόλησή μου με τον κυβερνοχώρο. Το αποτέλεσμα της παραπάνω συμμετοχής μου ήταν επιεικώς τραυματικό. Τραυματικό όχι με την έννοια της αρνητικής έκπληξης, όσο με τη διαπίστωση ενός deja vu που εχει μετακυλίσει χαρωπά από τις κατινιές του chat στους χώρους των blogs και συνεχίζει ακάθεκτα την καριέρα του.
Ο κυβερνοχώρος τίγκαρε από μοναξιά. Όποιος δεν το καταλαβαίνει, "δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει" (που λέει και ο Νιόνιος στην Π.ΝΔ εποχή του). Αυτή η μοναξιά έχει εκφάνσεις. Άλλος την μετουσιώνει σε αμπελοφιλοσοφίες, άλλος σε ψέμματα, άλλος σε μουσική, άλλος σε κακόγουστο (τις περισσότερες φορές) χιούμορ και πάει λέγοντας. Το κοινό χαρακτηριστικό είναι η μοναξιά. Κι επειδή για τους περισσότερους (ας πρόσεχαν) η μοναξιά είναι κακό πράγμα, οι αντιδράσεις τους είναι ιλαρές. Η μοναξιά, μέσα από τις εκφάνσεις της, τείνει προς το σεξ, ως ο βασικότερος στόχος καταπολέμησής της. Και το σεξ γίνεται φτηνός τόπος ψυχαγωγίας, κερδίζοντας κατά κράτος την επικοινωνία. Κι όταν δεν υπάρχει σεξ, η πλειοψηφία των συμμετεχόντων απλώνει στον κυβερνοχώρο ότι έχει (ή δεν έχει).
Είδα πολλά και διάβασα ακόμα περισσότερα.
Μετάνοιωσα για κάποια σχόλια που έκανα, για άλλα νευρίασα. Έχασα, βλέπετε, προς στιγμήν, την ικανότητά μου να εφαρμόζω την σημειολογία στα γραφόμενα του καθενός.
Έκανα όμως και διαπιστώσεις. Απ'αυτές που όλοι κάνετε αλλά που βάζετε στην άκρη του μυαλού σας γιατί βιάζεστε να "ποστάρετε" μην τυχόν και κάποιος άλλος/η σας κλέψει τη δόξα (και την γκόμενα/ο).
Μπορεί να είμαι ο μεγαλύτερος καραγκιόζης απ'όλους σας. Είστε όμως απίστευτα τραγικοί. Και σας το λέει κάποιος που είναι με το μέρος σας. Διάβασα ποστ, όπου ο συγγραφέας δεν θα μπορούσε να τα αναπαράγει in vivo ούτε στα πιο τρελλά του όνειρα. Κι αναρωτήθηκα : ποια δύναμη τον έσπρωξε να τα γράψει;
Ο Rene Zirard μας έχει μιλήσει για τη μιμητική βία στις πρωτόγονες κοινωνίες. Καλό θα ήταν να τον προσκαλέσουμε κάποια στιγμή να ρίξει μια ματιά κι εδώ μέσα. Κάποιος μίλησε για "αυτοαναίρεση". Αν ήξερε, αν κατείχε τον όρο, θα είχε πετάξει τον υπολογιστή του στα σκουπίδια ως αυτοτιμωρία (αυτοαναιρετική) για την κακοποίηση του εαυτού του. Γιατί κακοποίηση είναι να αυθυποβάλλεσαι σε κάτι που δεν είσαι. Άλλος προσπάθησε να μας πείσει για το "όλα ή τίποτα" επειδή μπορεί να τόλμησε να δοκιμάσει ένα one night stand. Και γέμισε το blog του σχόλια, το ένα πιο προβλέψιμο από το άλλο. Άλλος δαιμονοποίησε φράσεις και ενέργειες που πολύ θα του άρεσε να του είχαν κάνει, αλλά που δεν, γιατί τις σκέφτεται μόνο ξαπλωμένος το βράδυ δίπλα στο νόμιμο σύντροφό του. Αν όλα αυτά δεν είναι μιμητική βία, τότε θα τα παρατήσω και θα γίνω γραφίστας. Και για να μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία για την αγνότητα της ψυχής μου (ή ό,τι άλλου) θα φροντίσω να βάλω φόντο διαφορετικό.
Σταματώ εδώ γιατί και βαρέθηκα και έχω κι άλλα να κάνω.
Όποιος αναγνώρισε τον εαυτό του καλά να πάθει. Εγώ το καλόπαθα πρώτος.
No hard feelings