Η μουσική πρέπει να έχει υποκείμενο και αντικείμενο. Πρέπει να ακούγεται βιωματικά και όχι αποσπασματικά. Αλλιώς κατρακυλά σε σουξεδάκια εύπεπτα και γρήγορα ξεχασμένα. Ο Έγελος το πάει ακόμα πιο μακρυά στην "Αισθητική της μουσικής". Για τον παρεξηγημένο φιλόσοφο, η μουσική μορφοποιεί το αίσθημα ως τέτοιο, περιχαρακώνει συναισθήματα και προκαλεί νέα. Θα μου πείτε βέβαια, ότι ο Έγελος αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι σε κείνον τον νέο για την εποχή του κλάδο της "φιλολογικής αισθητικής"ακολουθώντας κατά πόδας τον Καντ. Σωστά. Μόνο που ο Έγελος οπτικοποίησε λογοτεχνικά την αισθητική. Αφήνοντας κατά μέρος το υποκείμενο, στράφηκε προς τους αντικειμενικούς όρους του "ωραίου", ανέλυσε δηλαδή το "ωραίο" από την πλευρά του δημιουργού.
Θυμάμαι την αδελφή μου, καλλιτέχνη, όταν με ρώτησε κάποτε για έναν πίνακα του Πικάσο. Της είπα πως δεν τον καταλάβαινα (υποκειμενικό του "ωραίου"). Δεν χρειάζεται να τον καταλαβαίνεις μου είπε. Η τέχνη σ'αρέσει ή δεν σ'αρέσει (αντικειμενικό του "ωραίου").
Το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε μουσικολάτρες και μη. Ο Μάρκος Τσέτσος το τιμά με εκπληκτικής ευστοχίας σχόλια. Μουσικολόγος γαρ.
Ακούστε και το παρακάτω, σκεπτόμενοι τα παραπάνω. Πρακτική εξάσκηση.

Η αισθητική της μουσικής - Hegel, Georg Wilhelm Friedrich - Εστία 2002
Μετάφραση αλλά και σχόλια Μάρκος Τσέτσος