...Πλαφ μέσα στο καφέ νερό. Τέλος τα αυτοκτονικά και, κατά κάποιο τρόπο, τέλος ο θάνατος. Εντελώς ξαφνική αυτή η χρονική αναπήδηση, αυτό το πόδι στην άλλη όχθη, πίσω από τις γραμμές. Η βροχή συνέχιζε κι εγώ έμεινα εκεί να κοιτάζω τα τόξα. Ένιωθα πως μπορούσα να σχεδιάσω τα λιωμένα σκιρτήματά τους, τις υπερθέσεις τους, τα πάθη τους. Δεν κουνιόμουν. Από τότε μου τυχαίνει συχνά να σταματώ, στην τσίτα, αναπνέοντας την βασική στιγμή. Που με είδαν; Εδώ; εκεί; Απ' έξω; Και λοιπόν; Φωτογραφία; Μα, η φωτογραφία είναι ο θάνατος, γι αυτό και πρέπει να τραβάμε όσες περισσότερες μπορούμε. Οι φωτογραφίες είναι όλες αληθινές, όλες ψεύτικες κι αν σας βολεύει πιστέψτε ότι είμαι εγώ. Να, ακόμη μία. Δεν την περιμένατη αυτήν.
Θυμάμαι ότι η βροχή σταμάτησε και μια ακτίνα παγωμένου ήλιου ήρθε να σκουπίσει το νερό απ το πρόσωπό μου. Λέω "πρόσωπό μου" από συνήθεια, αλλά δεν αισθανόμουν καμία κτητική μονάδα. Μονάχα ρουθούνια, μέτωπο, αυτιά και μάγουλα. Δικά μου είναι αυτά; Μία μύτη, ένα κούτελο, μάτια, ένας λαιμός, πνεύμονες, θόρυβοι, μια πόλη, πέτρες, μία φλεφυρα ένα ποτάμι. Χέρια, πόδια, παλιά παπούτσια, μία ανάσα, μια καρδιά που χτυπά, αίμα. Λοιπόν, πρέπει να αποδεχτείτε ή όχι αυτή την κατασκευή. Θα διαρκέσει όσο μπορεί ή θέλει. Ζήτησε κανείς να γεννηθεί; Και όμως, ναι....

http://www.youtube.com/watch?v=FxGcAm0EkTU