...Μερικοί πίστευαν πως η Ιστορία υπήρχε, κι ότι μπορούσαμε να αναλωθούμε χωρίς να την υπολογίζουμε : θα έπαιρνε τα πτώματα, θα τα σαβάνωνε, θα τους έδινε μία αξία, δεν θα πεθαιναν για το τίποτα. Μαλακίες. Είδαμε την συνέχεια. Ο θάνατος άλλαξε, το ίδιο κι η αγάπη. Έγινε το ίδιο σπάνιος με την Ιστορία. Τον προστατεύουμε, κατεβαίνουμε μαζί του στις κατακόμβες, οργανώνουμε γύρω του αμυντικά συστήματα, συρματοπλέγματα, φράχτες, παραμορφώσεις, ολοκληρωμένα κυκλώματα, ηλεκτρικές βλάβες, αναίτιες εξαφανίσεις, μάσκες. Η μητέρα των μαχών είναι η αγάπη : τώρα πια όμως ταξιδεύει μέσα στα κύτταρα, στο νωτιαίο μυελό, την αναπνοή, το μυστικό αίμα.
Μεγάλη ταινία πράγματι, αλλά δεν πάμε πια σινεμά. Αφήνουμε ανοιχτή την τηλεόραση, χωρίς ήχο, καμιά ματιά που και που για να καθησυχαστούμε ότι η προπαγάνδα συνεχίζεται, παραμυθένια ντρόγκα, αναισθησία με το σταγονόμετρο.
Είναι περήφανοι για τις κάμερές τους, τι τα θέλετε; Η δυστυχία συνεχίζει το δρόμο της, το ίδιο και το Χρηματιστήριο, ανώφελο να εκνευρίζεστε γιατί αυτό περιμένει το σύστημα για να ενισχύσει τον έλεγχο. Αρκεί μονάχα να αλλάζετε κατεύθυνση...