Καλημέρα.
Καμιά φορά απορεί κανείς με τον εαυτό του, πως μπορεί αφενός να εύχεται κι'αφετέρουν να 'χει τα κουράγια ν'ασχολείται με άλλα πράγματα, όταν μας κυκλώνει η δυστυχία από παντού.
Βγαίνουμε από ένα σαββατοκύριακο απύθμενης δυστυχίας, με τις στρατιές των "καταραμένων ψυχών", των μεταναστών, να πλημμυρίζουν τον τόπο, μεταφέροντας μαζί τους τόσο πόνο, που δύσκολα αντέχεται.
Βγαίνουμε από ένα σαββατοκύριακο πραγματικά συγκινητικής δουλειάς, μιας χούφτας ανθρώπων, να καταφέρουν να οργανώσουν μερικές σταγόνες ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, για συνανθρώπους μας, που έχουν κατασκηνώσει κουτσά-στραβά στο Πεδίο του Άρεως, κάτω από απίστευτα απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς πόσιμο τρεχούμενο νερό, χωρίς την στοιχειώδη υγιεινή και με θερμοκρασίες Σαχάρας. Και συνεχίζουμε. Και θα συνεχίσουμε για όσο χρειαστεί. Και θέλω να πω, ότι είμαι περήφανος για την φυλή που διάλεξα για φυλή μου.
Κι'αυτό μου δίνει και χαρά αλλά και κουράγιο να το συνεχίσω. Μαζί τους.
Και για να ξεχαστώ, ασχολούμαι μ'αυτό που αγαπάω πιο πολύ.
Στην σαγκά μας λοιπόν "το λαλά του σινεμά", σήμερις θα σας μιλήσω για μια μέτρια ταινία, που όμως πραγματεύεται μιαν αληθινή και καταπληκτική ιστορία.
Το Unbroken μας εξιστορεί (κουτσά στραβά η αλήθεια είναι) την ιστορία του αμερικάνου δρομέα των ολυμπιακών αγώνων του Βερολίνου (1936) Louis Zamperini (1917-2014), ο οποίος εντυπωσίασε τόσο τον Χίτλερ, που ζήτησε να τον γνωρίσει. Το ενδιαφέρον της ιστορίας, βέβαια, δεν είναι τόσο αυτό, όσο το γεγονός πως ο εν λόγω αθλητής, μετά από την κατάρριψη του βομβαρδιστικού του, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, επέζησε σε μια σχεδία επί 47 ημέρες, πριν τον μαζέψουν οι Ιάπωνες και τον κλείσουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, απ'όπου απελευθερώθηκε με το τέλος του πολέμου.
Πολύ καλή ιστορία, βασισμένη πάνω στο βιβλίο της αμερικάνας συγγραφέως Laura Hillenbrand, Unbroken : A World War II Story of Survival, Resilience and Redemption (2010) που, όμως, δεν έγινε η ταινία που περιμέναμε.
Θέτε η απειρία της σκηνοθέτη Angelina Jolie (1975), η οποία εδώ υπογράφει το δεύτερο φιλμ της, θέτε οι μεγάλες προσδοκίες που το όνομά της δημιούργησε, θέτε ότι θέτε.
Το βέβαιο είναι, πως χάθηκε η ευκαιρία για καλό σινεμά. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι είναι κακή ταινία.
Πρωταγωνιστούν οι Jack O'Connell, Domhnall Gleeson, Garrett Hedlund και Miyavi
Έκανε πρεμιέρα στις 17 Νοέμβρη 2014 στην Αυστραλία και στις 25 Δεκέμβρη στον υπόλοιπο κόσμο.
Δεν ισχύει το ίδιο για το soundtrack. Εδώ έχουμε πολύ μεγάλη δουλειά, πολύ μεγάλη μουσική, που υπογράφει ένας τεράστιος του είδους, ο γάλλος Alexandre Desplat (1961) που, αν δεν θυμάστε, είναι ο δημιουργός του τεράστιου soundtrack The Grand Budapest Hotel (με το οποίο κέρδισε και το φετινό Oscar).
Μαγική μουσική, γεμάτη δυνατές εικόνες που, δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να γνωρίσουν την αποθέωσή τους μέσω μιας μεγάλης ταινίας.
Αλλά, ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας ε;
Να πούμε τέλος, πως το τελευταίο κομμάτι του soundtrack είναι το ολοκαίνουργιο τραγούδι των Coldplay (Miracles).
We Are Here
Torrance Tornado
Coming Home
Olympic Kick
God Made The Stars
Surprise Mac Attack
Albatross
Mac's Death
Solitary
Making Gnocchi
Drive To Radio Tokyo
Japanese Attack
Trip To Omori
Bombing Tokyo
Rain
Dead Comrades
To Naoetsu
Broken Ankle
The Bird's Farewell
Radio Reading
The Plank
The War Is Over
Unbroken
Coldplay - Miracles
.jpg)
