Όπως μου είπε και η αγαπημένη, εσύ κατάντησες νταλικόφωνο-ταφόπλακας.
Και δεν έχει κι'άδικο, εδώ που τα λέμε.
Αν κάτσω και μετρήσω της R.I.P. αναρτήσεις των τελευταίων 15 μηνών, πολλές, δυστυχώς πάρα πολλές αφορούν αυτούς που μας άφησαν.
Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά όμως. Γιατί φεύγουν σπουδαίοι.
Ο Μπάμπης Γκολές είναι (και θα είναι) ένας από δαύτους.
Το μπουζούκι του σίγησε χθές, στα 68 του χρόνια. Ένας από τους σημαντικότερους του ελληνικού ρεμπέτικου-λαϊκού μας τραγουδιού, όχι τόσο για τις ερμηνείες του, όσο γιατί αναβίωσε και αποθέωσε τεράστια τραγούδια. Έχει σίγουρα αμέτρητους θαυμαστές κι'άλλους τόσους αδιάφορους. Κανείς (μα κανείς) όμως δεν μπορεί να διαφωνήσει, στο ότι ο Γκολές ερμήνευσε τα ρεμπέτικα (κυρίως) όπως ακριβώς έπρεπε, όπως ακριβώς τους αξίζουν.
Γεννήθηκε στα 1947 στην Πάτρα και έμαθε μόνος του να παίζει ούτι και κιθάρα από τα 8 του. Είχε την ευκαιρία, από μικρός να δει και ν'ακούσει ζωντανά τους πολύ μεγάλους, όπως τους Παγιουμτζή, Καζαντζίδη, Τζουανάκο κ.α.
Επαγγελματικά ξεκίνησε γύρω στα 1965, σε κέντρα και κουτούκια της Πάτρας και, συγκεκριμένα, της συνοικίας που γεννήθηκε, τα Ταμπάχανα. Είναι η εποχή που κατέληξε στη μεγάλη του αγάπη, το μπουζούκι. Εκεί παρουσίαζε ξεχασμένα παλιά ρεμπέτικα.
Στα 1980 βοήθησε τα Παιδιά απ'την Πάτρα στα πρώτα τους βήματα, στο θρυλικό (πια) "Χάραμα" στην Οβρυά.
Στην δισκογραφία πρωτομπήκε στα 1982, με την "Τσάρκα Στα Παλιά".
Έκτοτε, μας χάρισε άλλους 17 δίσκους, με τελευταίο τον "Όμορφα Και Όχι Λησμονημένα" (2009). Οι περισσότεροί του είναι διασκευές (αλλά και αναβιώσεις) παλιών ξεχασμένων διαμαντιών. Συνολικά, μας άφησε παρακαταθήκη πάνω από 300 ηχογραφήσεις.
Καλημέρα και ζωή σε μας.
Βρέχει Ο Ουρανός Και Βρέχομαι
Το Παιδί Του Δρόμου
Ψεύτισε Πλέον Ο Ντουνιάς
Που Να Βρω Γυναίκα
Ο Ψαράς
Ο Καϊξής
Ναζιάρα Σε Φωνάζουνε
Γυφτοπούλα Στο Χαμάμ
Δεν Πάει Κάτω Το Κρασί
Θ' Αναστενάξουνε Καρδιές
Ανάμεσα Σε Δυο Βουνά
Ένας Διαβάτης
Μου 'Φαγες Όλα Τα Δαχτυλίδια
Ο Γιαουρτάς
Ο Λαθρέμπορος
Ο Σερέτης
Πρωτοβρόχι
Τα Ζηλιάρικά Σου Μάτια
Βαδίζω Και Παραμιλώ
.jpg)
