Bonjour mes petites et petits grevistes.
Σήμερις είναι (άλλη
μία) μέρα γενικής απεργίας, απ'αυτές που θυμάται η ΓΣΕΕ κάθε φορά που ο
Ερμής μπαίνει με ανάδρομα παντιλίκια στον Κρόνο. Κι'ακολουθούν όλοι όσοι
προσπαθούν να μετρήσουν δυνάμεις, πιστούς, πρόβατα κι'ότι άλλο τους
φωτίζει ο γιαραμπής να μετρήσουν.
Κάποτε καλούσα στην απεργία με
επαναστατική έπαρση. Τώρα πάω (χωρίς να καλώ κανέναν) από μηχανικό
καθήκον. Τόσο απλά. Όλοι οι πουλημένοι έτσι πρέπει (μάλλον) να νιώθουν.
Ενιγουέι που λένε και στο Λασίθι.
Η
γαλλικιά καλημέρα μπήκε εξεπίτηδες, επειδής σήμερις το νταλικόφωνο
θέλει να σας μιλήσει για μια γαλλικιά μπάντα, απ'αυτές που πολύ του
αρέσουν αφού.
Τώρα θα μου πείτε, μα είναι οι Zebda γαλλικιά
μπάντα, όταν τα μέλη της (7 ζωή να 'χουν) είναι διαφορετικής
εθνικότητας; Και όμως είναι, αφού, στην ουσία, είναι ούλοι τους γάλλοι
"υπήκοοι". Ψιλά γράμματα όμως.
Οι Zebda είναι ίσως η πιο
πολιτικοποιημένη γαλλική μπάντα (και υπάρχουν μπόλικες). Παίζοντας μια
ευρεία μουσική γκάμα, ξεχωρίζει κυρίως για τους στίχους της, οι οποίοι
μιλούν για κοινωνικές αδικίες, μετανάστες, μειονότητες, φτωχά προάστια,
καπιταλορατσισμό.
Στην καρδιά μας κατευθείαν ένα πράμα.
Η
μπάντα γεννήθηκε μέσα απ'τα κοινωνικά κινήματα. Πράγματι, στα 1985,
ένας οργανωτής μιας συλλογικότητας στην Toulouse, o Magyd Cherfi, μάζεψε
μερικά φιλαράκια κι'έφκιασε ένα γκρουπάκι για τις ανάγκες της
συλλογικότητας. Όσο πέρναγε ο καιρός, το γκρουπάκι έγινε μπάντα, με την
προσθήκη κι'άλλων φίλων, όλοι μέσα από τα κοινωνικά κινήματα.
Το
όνομά τους είναι ένα πολιτικό-αντιρατσιστικό λογοπαίγνιο, αφού Zebda στα
αραβικά σημαίνει βούτυρο. Βούτυρο στα γαλλικά είναι beurre και beur
(προφέρεται ίδια) είναι το ρατσιστικό προσωνύμιο για τους άραβες
(μετανάστες και μη).
Ξεκίνησαν να παίζουν σε σταθερή βάση στα
1988. Η αναγνωρισημότητα ήρθε στα 1990, όταν έπαιξαν για πρώτη φορά σε
μεγάλο φεστιβάλ και, συγκεκριμένα, στο ξακουστό Printemps de Bourges.
Το
πρώτο studio album (L'Arene Des Rumeurs) κυκλοφόρησε στα 1992, χωρίς να
πείσει πολλούς. Στα 1995 όμως, κυκλοφορούν το δεύτερό τους (Le Bruit Et
L'Odeur - Ο θόρυβος και η μυρωδιά), o τίτλος του οποίου είναι μια
φραστική γκάφα του νεοεκλεγμένου (τότε) γάλλου πρόεδρου Jacques Chirac,
ενώ αναφερόταν στην φτώχεια των προαστίων των μεγαλουπόλεων. Ο δίσκος
αυτός τους καταξίωσε.
Κι'έρχεται το 1998 και το single τους Tomber
La Chemise, με το οποίο ανεβαίνουν στην κορυφή των πολιτικοποιημένων
μουσικών σχημάτων.
Παράλληλα, κι'εδώ είναι το ωραίο, όλα τα μέλη συνεχίζουν την ενεργή συμμετοχή τους στις συλλογικότητες της Toulouse.
Στα 2003, μετά την κυκλοφορία του πρώτου live album τους (La Tawa) η μπάντα διαλύεται.
Η
επανένωση θα γίνει 8 χρόνια μετά, στα 2011 και θα κυκλοφορήσουν δύο
ακόμα δίσκοι, με τελευταίον τον υπέροχο φετινό Comme Des Cherokees, 4
κομμάτια του οποίου ακούγονται στο τέλος του αφιερώματος.
Toulouse
Le Bruit Et L'Odeur
Ma Rue
Tomber La Chemise
Quinze Ans
On Est Chez Nous
Le Manouche
Ca...La Famille
Du Soleil A La Toque
L'Erreur Est Humaine
J'Y Suis, J'Y Reste
L'Envie
A Suivre
L'Accent Tue
Fatu
.jpg)
