Psycho

Καλημεροβδομάδα σας αγαπητά μου παιδιά.

Δευτέρα του γιαραμπή σήμερις και η νταλίκα σας έχει ένα soundtrack τεφαρίκι.

Διαβάζοντας ένα ψιλο-παρεμφερές βιβλίο του Raymond του Chandler, αυτές τις μέρες, μου 'ρθε στο νου το βιβλίο "Psycho" του Robert Bloch (γραμμένο στα 1959). Τουτέστιν, και λογικά, η ταινία Psycho του λατρεμένου Alfred Hitchcock

Που, άλλωστε, βασίζεται πάνω στο βιβλίο. Με μία large, βέβαια, ελευθερία στην απόδοση του script (από τον Joseph Stefano), αφού το βιβλίο περιγράφει τον βίο και πολιτεία του Ed Gein, διάσημου δολοφόνου και τυμβορύχου στο Wisconsin.

Το να κάτσω να σας διηγηθώ την ιστορική αυτή ταινία, θα ήταν προσβολή ανείπωτη. Αμφιβάλλω αν υπάρχει άνθρωπος που ν'αγαπάει το σινεμά και δεν την έχει δει. Όποιος, πάντως, δεν την είδε, ας μην ξαναμιλήσει για ταινία τρόμου (ή θρίλλερ ή, ή...) πριν την δει πολύ προσεκτικά.

Έκανε πρεμιέρα στις 16 Ιουνίου 1960 και  πρωταγωνιστούν οι Anthony Perkins, Vera Miles, John Gavin και Janet Leigh

Θεωρείται, πλέον, μία από τις καλύτερες ταινίες του Hitchcock, έχοντας θέση σε νέα επίπεδα την αποδοχή της βίας, του σεξ και της "ανάρμοστης" συμπεριφοράς στο αμερικάνικο σινεμά. Έτσι απλά.

Και, να φανταστείτε, πως η ταινία αυτή δεν θα γυριζόταν ποτέ. Πράγματι, την χρωστάμε στην εγκυμοσύνη της Audrey της Hepburn. Εξηγούμαι : η Paramount (η οποία είχε εγγυηθεί την χρηματοδότηση μιας ακόμα ταινίας του Hitchcock) ήθελε να γυριστεί το No Bail For The Judge, με την Hepburn, αλλά αυτή έμεινε έγκυος. Οπότε, ενέδωσε στην επιθυμία του για το Psycho, πετσοκόβοντας όμως το budget. Τόσο που, ο σκηνοθέτης αναγκάστηε να το γυρίσει ασπρόμαυρο, για να μην υπερβεί η παραγωγή το 1 εκατομμύριο δολλάρια. Τελικά, με συνολικό budget 800.000 δολλαρίων, οι εισπράξεις ξεπέρασαν τα 60 μύρια. Pas mal, που λέμε και στο Καμινάκι Λασιθίου.

Πλούσιο παρασκήνιο υπάρχει και για το soundtrack της ταινίας.

Να πούμε, πρώτα απ'όλα, ότι υπογράφεται από τον τεράστιο Bernard Herrmann, μία από τις μεγαλύτερες μορφές στο χώρο των soundtrack και στενό συνεργάτη του Hitchcock, σ'όλες τις μεγάλες του στιγμές.

Γι'αυτό το soundtrack, ο Hitchcock ζήτησε από τον Hermann τρία πράγματα : να είναι jazz, να μην ζητήσει μεγάλη αμοιβή (ένεκα το χαμηλό budget) και να μην γράψει score για την περίφημη σκηνή της δολοφονίας (στο ντους).

Ο Herrmann είπε ναι σε όλα, αλλά υπάκουσε μόνο στο δεύτερο Πράγματι, για να μην εκτοξεύσει τις αμοιβές στα ύψη, χρησιμοποίησε μόνο μία ορχήστρα εγχόρδων, αποφεύγοντας μια πλήρη συμφωνική. Το υπέροχο score που έγραψε δεν ήταν φυσικά jazz, αλλά ένα πλήρες εξαίσιο κλασσικό έργο, το οποίο άφησε τον Hitchcock άφωνο κι'έκανε τους κριτικούς να το θεωρήσουν σαν την "...καλύτερη μουσική στιγμή ταινίας του Hitchcock.."

Η δε σύνθεση για την σκηνή της δολοφονίας, όπου δύο μόνο βιολιά στριγγλίζουν, μάλλον διδάσκεται στα ωδεία. Εκτός αν κόβει τα αίματα των μαθητών, όπως το 'κανε για εκατομμύρια θεατές.

Χωρίζεται σε 7 μεγάλα κομμάτια, καθένα απ'τα οποία σε πολλά μικρότερα.

Από τις 4 διαφορετικές κυκλοφορίες του, σας διάλεξα την πιο ολοκληρωμένη, αυτήν που κυκλοφόρησε στα 1997. Παίζει η Royal Scottish NationalOrchestra με διευθυντή τον Joel McNeely

Και πρόκειται για μουσική πανδαισία.

Και πολλά είπαμε.

Prelude, The City

Flight

Hotel Room

The Bathroom

The Search, The Shadow

The Search, The 1st Floor

The Hill