Νταξ...
ακριβώς ελληνικά δεν τα λες τα κρητικά, έλα όμως που (μέχρι την ανεξερτησία μας) δανειζόμαστε μερικές λέξεις από τους ελλαδίτες.
Ας είναι...
Η νταλίκα σήμερα, Κυριακή του γιαραμπή βλογάει τα στιβάνια του μ'έναν από τους μεγαλύτερους δάσκαλους την κρητικής μουσικής. Τον Κώστα Μουντάκη
Τον έναν δηλαδής από την ιερή τριανδρία του σύγχρονου ρεύματος της κρητικής μουσικής, με τους άλλους δύο να είναι ο Θανάσης ο Σκορδαλός και ο Ψαρονίκος ο Ξυλούρης. Με άλλα λόγια, οι μεγαλύτεροι λυράρηδες-τραγουδοποιοί τσι Κρήτης, οι γνήσιοι απόγονοι των ιστορικών προκατόχων τους.
Γεννήθηκε στα 1926 στον Αλφά του Μυλοποτάμου. Η καταγωγή του ήταν απ'τον Καλλικράτη Σφακίων. Τριών μηνών έμεινε ορφανός από πατέρα και, λόγω των οικονομικών δυσκολιών, αναγκάστηκε να διακόψει το σχολείο, στα 1938.
Στα 1943, δίνοντας ένα αρνί και 5 οκάδες τυρί, αγοράζει την πρώτη του λύρα. Κι'από κει ξεκινάει το μεγάλο και υπέροχο ταξίδι του στη μουσική. Παράλληλα όμως, για να επιβιώσει, κάνει οποιαδήποτε δουλειά του τύχει. Μια απ'αυτές ήταν και βοηθός ενός πλανόδιου μικροπωλητή. Αυτήν του την εμπειρία θα κάνει τραγούδι αργότερα, γράφοντας τον θρυλικό "Πραματευτή".
Δάσκαλοί του στη λύρα ήταν τα ιερά τέρατα της (άτυπης) σχολής του Ρεθύμνου, Ροδινός, Φουσταλιέρης και Καλαϊτζάκης.
Στα 1948 κατετάγη στην Χωροφυλακή, απ'όπου παραιτήθηκε στα 1953. Για 16 χρόνια (1953-1969) δουλεψε σε εργοστάσιο λιπασμάτων στην Δραπετσώνα.
Η πρώτη του ηχογράφησε έγινε στα 1955 και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Τόση, που κατέληξε να είναι ο πιο ηχογραφημένος λυράρης κρητικής μουσικής.
Πέρα όμως από τις ηχογραφήσεις του, ο Μουντάκης ήταν δάσκαλος, κυριολεκτικά. Πράγματι, από τα 1975, όταν και αναγκάζεται για λόγους υγείας να σταματήσει τις εμφανίσεις, αποφάσισε ν'ασχοληθεί ενεργά με τη διδασκαλία της κρητικής μουσικής. Από το 1979 μέχρι το 1983, κατόρθωσε ν'ανοίξει τέσσερις σχολές λύρας στην Κρήτη, μία σε κάθε νομό ενώ, στα 1985, ιδρύει και το "Εθνικό Ωδείο" στην Αθήνα. Ταυτόχρονα, δίδασκε λύρα (αφιλοκερδώς) στην Παγκρήτια Ένωση.
Πέθανε τον Γενάρη του 1991 και τον πένθησε όλη η Κρήτη.
Ότι ακούσετε σήμερις, στο αφιέρωμά του, είναι γραμμένα απ'αυτόν. Κι'αυτό το λέω, γιατί πολλά απ'αυτά ίσως να τ'ακούσατε από άλλους, χωρίς να ξέρετε πως είναι δικά του. Κι'αν, λόγου χάρη, έχετε ακούσει τον Αργαλειό απ'τον Ψαρονίκο, πάει καλά. Να γνωρίσει όμως κάποιος το Βοσκαρουδάκι ή το Εζευγαρώσαν τα πουλιά από κάτι Χαρούληδες ή (ακόμα χειρότερα) από κάποιους Χαΐνηδες, είναι κρίμα κι'άδικο. Δεν είναι;
Αυτά και καλή μας Κυριακή.
Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στον Χαρίλαό μου, στο ταυρί μου τ'ανήμερο.
Εδώ το κατεβάζετε.
Τ' Αγρίμι Στέκει Στο Τζουγκρί
Αποχαιρετισμός
Γιάντα Σιωπάς Στον Πόνο Μου
Η Κοπελιά Κοπέλι
Μήλο Ζαρίφικό Μου
Ο Αργαλειός
Βοσκαρουδάκι Αμούστακο
Εγείραν Τα Κλωνάρια Μου
Άχι Και Σαραντάρισα
Τρώτε Και Πίνετε Άρχοντες
Ο Πραματευτής
Εζευγαρώσαν Τα Πουλιά
Στου Ψηλορείτη Θ' Ανεβώ
Κάνε Με Κυρά Γαμπρό
Ο Θάνατος Του Λυράρη
.jpg)
