Και, με καθυστέρηση μιας μέρα, καλό μας Ιούλη.
Τέλος και το 17ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Τα παρεάκια αυξήθηκαν, είδαμε κόσμο που δεν γνωρίζαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε, περάσαμε καλά. Και να 'μαστε καλά για του χρόνου. Ν'ανταμώνουμε αδέλφια. Ν'ανταμώνουμε να παίρνει ο ένας δύναμη απ'τον άλλον.Αυτό μόνο.
Για να ξεκινήσει όμορφα ο Ιούλης, το νταλικόφωνο θέλει σήμερα να σας μιλήσει για ένα (ακόμα) υπέροχο πράμα.
Τους Slowdive, τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της shoegaze (ή shoegazing) μουσικής.
Και τι είναι κύριε νταλικέρη μας η shoegaze (;), θα ρωτήσει κάποιος.
Είναι ένα παρακλάδι της βρετανικής alternative, που άνθισε στα τέλη των 80's και διήρκεσε λίγα χρονάκια, μέχρι τα μέσα των 90's. Με ελάχιστες μπάντες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μία περίεργα θεσπέσια μουσική που, όμως, κράτησε ελάχιστα. Βέβαια, από το 2010 και μετά, έχουμε μία κάποια αναγέννησή της, αλλά, αν θέτη την ταπεινή μου άποψη, ψιλο-ψόφια πράματα.
Και γιατί παππού νταλικέρη την ονόμασαν έτσι;
Για έναν απλό τρόπο : επειδής οι μπάντες αυτές, αντίθετα με όλες τις άλλες, πάνω στην σκηνή, αντί να χοροπηδάνε και να κάνουν διάφορα τέτοια, κοιτάγανε επίμονα τα παπούτσια τους. Με άλλα λόγια, κάνανε shoe gazing. Καλό; Καλό.
Οι Slowdive, που λέτε, γεννήθηκαν με το shoegaze και πέθαναν μαζί του. Τόσο απλά.
Ξεκίνησαν στα 1989, στο Reading της ινγκλετέρας και διαλύθηκαν στα 1995. Το lineup τους ήταν οι Nick Chaplin (μπάσο), Christian Savill (κιθάρα), Rachel Goswell (κιθάρα, φωνητικά), Neil Halstead (κιθάρα, φωνητικά) και διάφορους ντράμερς, με κυριότερο τον Simon Scott.
Για δυο-τρία χρονάκια ψαχνόντουσαν, παίζοντας από δω κι'από κει, όπου μπορούσαν κι'όπου τους καλούσαν.
Στα μέσα του 1991, κι'ενώ είχαν πλέον αποκτήσει την φήμη της κατ'εξοχής shoegazing μπάντας (σ'αυτό βοήθησε και το περιοδικό Melody Maker), ηχογραφούν το πρώτο studio album τους (Just For A Day), γνωρίζοντας, από την πρώτη στιγμή, την αναγνωρισιμότητα που άξιζαν.Είχε, βέβαια, προηγηθεί ένα ομώνυμο ΕΡ, στα 1990, αλλά πήγε σχεδόν άπατο.
Σας είπα όμως πως κράτησαν λίγο.
Πράγματι, μέχρι τα 1995, οπότε και διέλυσαν, πρόλαβαν να μας χαρίσουν δύο ακόμα stydio albums και μετά ακολούθησαν σόλο καριέρες (περιορισμένης επιτυχίας).
Όπως θα καταλάβατε, η νταλίκα αγαπάει πολύ.
Κι'επειδής μπορεί πολλοί να μην τους ξέρετε, σας χαρίζει σήμερις τα καλυτερότερά τους για να πάρετε μια μυρουδιά.
Και πάλι καλό μας μήνα.
Και πάλι χάρηκα πολύ για όσους από σας γνώρισα από κοντά στο αντιρατσιστικό.
Golden Hair
Catch The Breeze
Spanish Air
Alison
Albatross
Morningrise
So Tired
When The Sun Hits
Souvlaki Space Station
Crazy For You
Here She Comes
40 Days
.jpg)
