Δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά στο αμέρικα, από τις αρχές σχεδόν του 20ου αιώνα, χρησιμοποιούν ένα περίεργο υγρό για να ζεσταίνουν διάφορα πράγματα. Κάτι σαν τα δικά (;) μας ρεσώ για να ζεσταίνουμε τα πιάτα στα κέτερινγκ. Όσοι δεν ξέρουν τι είναι τα ρεσώ και τα κέτερινγκ, σας λυπάμαι γιατί δεν θα ζήσετε ποτέ το μικρο-μεγαλο-αστικό όνειρο. Ούτε καν αν ψηφίσετε ΕΚΜ.
Σας λυπάμαι λοιπόν και συνεχίζω.
Αυτό το περίεργο υγρό, ένα είδος οινοπνεύματος σε τζελ, φέρει το "επιστημονικό" όνομα sterno. Κι'ενώ, όπως είπαμε, χρησιμοποιείται για να ζεσταίνουμε διάφορα πράγματα, κάτι δηλαδής σαν επιτόπια θέρμανση ένα πράμα, λόγω της χαμηλής του τιμής, για ένα διάστημα, κυρίως τις δεκαετίες '20-'30, αποτέλεσε και ένας "πρώτης τάξης" φτηνιάρικο αλκοόλ για τα πολύ φτωχά στρώματα της αμερικάνικης κοινωνίας, κυρίως τους μαύρους. Κάτι σαν το "σνιφάρισμα" κόλλας των '80s-90s, το ίδιο επικίνδυνο και θανατηφόρο.
Τώρα, επειδή το stermo ανάβει και καίγεται μέσα στην κονσέρβα του, το "λαϊκό" του όνομα, το οποίο και τελικά επικράτησε του κανονικού, είναι Canned Heat. Ήταν δε τόσο διαδεδομένη η χρήση του, σαν παράνομο πιοτί, που γράφτηκαν μέχρι και τραγούδια.
Το σημαντικότερο απ'αυτά το έγραψε στα 1928 ο Tommy Johnson και είναι το ξακουστό Canned Heat Blues.
Όλα αυτά δεν σας τα έγραψα μόνο για να δείτε το απύθμενο βάθος των γνώσεών μου.
Σας τα έγραψα σαν εισαγωγή στο αφιέρωμα της νταλίκας στην σπουδαιότερη λευκή blues μπάντα όλων των εποχών, ηπείρων και θαλασσών : στους Canned Heat. Για να μην αναρωτιέστε δηλαδή από πού πήραν τ'όνομά τους.
Φκιάχτηκαν στα 1965 στο Los Angeles, βασικά από συλλέκτες blues δίσκων, οι οποίοι μαζευόταν στο σπίτι του Bob Hite στο Topanga Canyon για ν'ανταλλάξουν δίσκους. Εκεί, σκέφτηκαν την ιδέα μιας blues μπάντας. Και την ξεκίνησαν.
Και στα 1966 ηχογράφησαν το πρώτο studio album τους, το οποίο όμως δεν κυκλοφόρησε, παρά μόνο στα 1970, κι'αφού πρώτα είχαν κυκλοφορήσει 4 άλλα.
Η μπάντα παρέμενε άγνωστη μεταξύ αγνώστων, μέχρι την εμφάνισή της στο φεστιβάλ του Monterey (1967), αλλά απογειώθηκε στην κυριολεξία μετά την εμφάνισή της στο Woodstock (1969).
Σαν μπάντα, εκτός από τον μαγικό της τρόπο να παίζει τα blues, πρέπει να κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στην αλλαγή του lineup της. Πράγματι, με μόνο σταθερό της μέλος τον Adolfo De La Parra (από τα 1969), από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα έχει αλλάξει 42 ολόκληρες φορές το lineup της. Είτε λόγω αποχωρήσεων, είτε λόγω θανάτων.
Για την ιστορία, να πούμε πως, έτσι ή αλλιώς, η μπάντα έχει κυκλοφορήσει 30 studio albums (με τελευταίο το Christmas Album στα 2007), και 10 live.
Να πούμε επίσης, ότι η μπάντα ήταν στα ντουζένια της μέχρι τα τέλη των '70s - αρχές '80s και ότι το ιστορικό της lineup, αυτό δηλαδή που μας χάρισε τα ιστορικά τραγούδια, ήταν οι Bob Hite (φωνητικά), Alan Wilson (κιθάρα, φυσαρμόνικα, φωνητικά), Henry Vestine (κιθάρα), Larry Taylor (μπάσο) και Adolfo De La Parra (ντραμς).
Δεν μένει κάτι άλλο να πούμε. ΎΗ μάλλον πολλά, αλλά βαριέμαι.
Πάμε στη μουσικούλα, επιλεγμένη αυστηρά προσωπικά. Οπότε, για τυχόν παραλείψεις, τα παράπονά σας στείλτε τα υπηρεσιακά.
Σας φιλώ γλυκά και διατελώ.
On The Road Again
Nine Below Zero
Rollin' And Tumblin'
Goin' Down Slow
The Hunter
Whiskey And Wimmen'
Mean Old World
Evil Woman
Amphetamine Annie
Big Fat (The Fat Man)
Sugar Bee
It's All Right
Harley Davidson Blues
Going Up the Country
Shake, Rattle and Roll
.jpg)
