Καλημερούδια αλεπουδίτσες και αλεπουδίτσοι μου.
Για σήμερις Παρασκευή έχουμε blues.
Κι'επειδής, εκτός από τους γνωστούς (και αξεπέραστους) bluesmen, υπάρχουν χιλιάδες άγνωστοι, με την βαθειά δημοκρατική ευαισθησία που με διακατέχει, σήμερις θ'ασχοληθώ με τους δεύτερους.
Και θα το ξανακάνω πολλάκις και πλειστάκις, γιατί αυτές οι μπάντες (ή σόλο καλλιτέχνες) είναι οι είλωτες της μουσικής, του κάθε είδους της και, στο φινάλε, οι μικροί ήρωές της (πάντα ήθελα να το κολλήσω κάπου αυτό).
Τους Delta Moon δεν μπορεί να τους ξέρετε. Και κανείς δεν θα σας κατηγορήσει γι'αυτό. Γιατί οι τύποι, παρότι έχουν κυκλοφορήσει 7 studio albums (με τελευταίο το Black Cat Oil στα 2012), παραμένουν παντελώς άγνωστοι στους "γνώστες" των "ψαγμένων" δισκοπωλείων, αφού, πέρα από τη μύτη τους υπάρχει μόνο το χάος.
Είναι μαζί από τα 2003. Ψυχές της μπάντας είναι οι δύο κιθαρίστες της, Tom Gray και Mark Johnson, δύο τύποι που, παρότι δεν γεννήθηκαν στον Νότο (ο ένας γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον και ο άλλος στο Οχάϊο), εντούτοις έζησαν από μικροί εκεί και τα βιώματά τους τα έκαναν blues.
Ο Tom Gray, εκτός από κιθαρίστας, είναι και πολύ γνωστός τραγουδοποιός (βραβευμένος και σαν ο καλύτερος blues συνθέτης για το 2008).
Οι δυο τους συννατήθηκαν για πρώτη φορά στην Ατλάντα, στα 2002, έξω από έναν μαγαζί που πουλούσε δίσκους και μουσικά όργανα. Για την ακρίβεια, ο Gray και η δικιά του προσπαθούσαν να πουλήσουν στον Johnson μία κιθάρα, μία Gibson Dobro που, για όσους δεν ξέρουν, θεωρείται ιερό δισκοπότηρο για τους bluesmen. Η αγορά τελικά δεν έγινε, μιας και ο Johnson δεν πολυγούσταρε που τον πήγαν σ'ένα άδειο πάρκινγκ στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Άλλαξαν όμως τηλέφωνα και βρέθηκαν μερικούς μήνες αργότερα. Κι'αυτό ήταν.
Στην αρχή ξεκίνησαν μόνοι τους τις περιοδείες, με συνοδεία εποχιακών μουσικών. Γρήγορα κέρδισαν φήμη, η οποία εξαπλώθηκε και πέρα απ'τον Ατλαντικό.
Στα 2007 η μπάντα συμπληρώθηκε με την προσθήκη των Franher Joseph στο μπάσο και Marlon Patton στα ντραμς.
Τον επόμενο χρόνο, και με 4 ήδη πετυχημένους δίσκους στο ενεργητικό τους, ξεκίνησαν τουρνέ σε Ευρώπη και Αμερική. Τους πήραμε μήπως μυρουδιά εδώ στην ψωροκώσταινα; Μπαααα
Αυτοί όμως συνεχίζουν τις τουρνέ ακάθεκτοι, με τελευταία αυτήν του 2012, όπου επισκέφτηκαν πάνω από 21 χώρες και έδωσαν αναρίθμητες συναυλίες.
Οι άνθρωποι είναι κτήνη του live. Και τα blues τους είναι απόλαυση.
Το Life's A Song Vol.1, που σήμερα θέλω να σας χαρίσω, δεν είναι μόνο το πρώτο τους live. Είναι και ο πιο φρέσκος (χρονικά) δίσκος τους.
Κυκλοφόρησε πριν 10 μέρες (στις 4 Μάρτη 2013) και πρόκειται για το πρώτο μέρος της συλλογής των τραγουδιών τους. Οι ηχογραφήσεις έγιναν σε τρεις συναυλίες τους : Papa Mojo’s Roadhouse στο Durham της North Carolina (17 Νοέμβρη 2012), Eddie’s Attic στο Decatur της Georgia (15 Δεκέμβρη 2012) και Bradfordville Blues Club στο Tallahassee της Florida (21 Δεκέμβρη 2012).
Ο ήχος είναι εξαιρετικός, μιας και η μπάντα χρησιμοποίησε επαγγελματικό συνεργείο, θέλοντας η πρώτη τους compilation να είναι βγαλμένη μέσα απ'αυτό που αγαπούν περισσότερο : την σκηνή.
Ακούστε τους και θα ξαναμιλήσουμε για δαύτους.
Hell Bound Train
Black Cat Oil
Lonely
Get Gone
Black Coffee
You Got To Move
Goin' Down South
I'm A Witness
Clear Blue Flame
Stuck In Carolina
Life's A Song
Lap Dog
.jpg)
