Θαλασσογραφίες

Καλημέρα και καλό μήνα.

Με θάλασσα έφυγε ο Αύγουστος, με θάλασσα θα προϋπαντήσουμε τον Σεπτέμβρη.

Μ'ένα ακόμα ιστορικό δίσκο. Μ'έναν υπέροχο δίσκο γεμάτο νοσταλγία, φως και θάλασσα.

Να τα πάρουμε απ'την αρχή.

Η στενή φιλία του Μάνου Λοϊζου με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο ξεκινάει το καλοκαίρι του 1966, όταν ο συνθέτης γνωρίστηκε με τον λαϊκό ποιητή σε μια μπουάτ όπου τραγουδούσε ο Γιώργος Ζωγράφος.

Και η αρχή αυτής της μεγάλης φιλίας σφραγίστηκε με τρία ανεπανάληπτα τραγούδια, την ίδια χρονιά (1966), το "Αυτό τ'αγόρι με τα μάτια τα μελιά" με την Αλέκα Μαβίλη και τα "Πως τον αγαπώ" και "Σαββατόβραδο" με τη Ζωή Φυτούση.

Για την πρώτη τους όμως ολοκληρωμένη δισκογραφική τους συνεργασία, έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το φθινόπωρο του 1968 και τον Σταθμό, δίσκος όνομα και πράμα, αφού αποτέλεσε και κυριολεκτικά σταθμό στην μουσική διαδρομή του Λοϊζου.

Οι Θαλασσογραφίες, είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη συνεργασία τους. Αυτή που αγάπησε περισσότερο ο Λοϊζος. Το γιατί δεν το μάθαμε ποτέ. Άλλωστε η ιδιοφυία ήταν αυτή, όχι εμείς.

Εμείς λέμε απλά πως πρόκειται για δισκάρα και συνεχίζουμε.

Ερμηνευτές είναι οι Γιάννης Πάριος, Γιάννης Καλατζής, Μαρίζα Κωχ και Γιώργος Νταλάρας. Σε ορισμένα τραγούδια συμμετέχει και χωρωδία, την οποία διευθύνει ο ίδιος ο συνθέτης.

Ο δίσκος αυτός όμως, έμεινε στην ιστορία και για έναν ακόμα λόγο (πλην της αδιαμφισβήτητης ομορφιάς του) : Το τραγούδι "Σεβαχ ο Θαλασσινός" σηματοδοτεί την πρώτη απόπειρα του Μάνου Λοϊζου πίσω από το μικρόφωνο.Κάτι, που όπως εξομολογήθηκε αργότερα ο ίδιος, ήταν μια ανάγκη που ένιωσε, μια αλλιώτικη προσπάθεια έκφρασης που γεννήθηκε στις ηχογραφήσεις, μια απόπειρα περισσότερης αμεσότητας με το κοινό του. Έχει κανείς αντίρρηση;

Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 1970, πέντε δηλαδή χρόνια πριν κυκλοφορήσουν τα "Νέγρικα", τα οποία είχαν ολοκληρωθεί από τα 1967, αλλά είχαν ρητά απαγορευτεί από τη λογοκρισία της χούντας.

Και μιας και λέμε για λογοκρισία, απ'αυτήν δεν γλύτωσαν ούτε οι Θαλασσογραφίες, αλλά σε ένα μόνο τραγούδι : πράγματι, στα "Δέκα Παληκάρια", οι πενιές του Θοδωράκη έγιναν πενιές του Μιχαλάκη και τα τραγούδια για την λευτεριά, τραγούδια για τη λεβεντιά.

Σας κούρασα; Σταματάω εδώ.

Πριν πάω να αυτομαστιγωθώ, επειδής σε δεύτερη ανάρτηση μέσα σε λίγες μέρες εμφανίζεται ο ακατανόμαστος, να πω (προς υπεράσπισή μου) πως το θέμα μου είναι ο Κύριος Μάνος Λοϊζος. Ο νταλάρας είναι παράπλευρη απώλεια.

Καλό Σαββατοκύριακο

Σ'Αγαπώ, Σ'Αγαπώ

Κόκκινο Γλυκό Μου Στόμα

Ένα Γέρικο Καράβι

Η Γοργόνα

Νανούρισμα

Δέκα Παληκάρια

Τζαμάϊκα

Έχω Έναν Καφενέ

Σεβάχ ο Θαλασσινός

Το Μήνυμα

Μάνα Δεν Φυτέψαμε