Καλημέρα και καλή μας Κυριακή και καλό μας μήνα.
Από αύριο Δευτέρα η νταλίκα αραιώνει κομμάτι αφού θα βρίσκεται στο Πάρκο Γουδή και θα συμμετέχει στο στήσιμο του 16ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ. Θα υπάρχουν ανταποκρίσεις, αλλά καλύτερο θα ήταν, όποιος μπορεί, ν'αφιερώσει λίγο χρόνο και να κοπιάσει να βοηθήσει. Δεν περισσεύει κανείς. Άσε που το διασκεδάζουμε τρελλά.
Αν τ'όνομά τους ήταν Lezard of The Royal Streets κι αν είχαν ενα καλό ευρωπαϊκό promotion, τούτοι δω οι λεβέντες θα πήγαιναν πολύ ψηλά και πολύ μακρυά. Γιατί μουσικά δεν είχαν απολύτως τίποτα να ζηλέψουν από τις περισσότερες ξένες μπάντες που γεμίζουν τ'αυτιά μας.
Λέγονταν όμως Σαύρα Των Βασιλικών Δρόμων και έπαιξαν (όσο κράτησαν) το καλύτερο (και το εννοώ) RnB/soul/funk που έχει παιχτεί ποτέ από ελληνική μπάντα. Και δεν είναι καθόλου υπερβολικός. Ψαχτείτε λίγο, κι'αν βρείτε καλύτερους εμένα να μου τρυπήσετε το αυτί (γιατί η μύτη πονάει).
Ξεκίνησαν στα 1989 σαν Tortilla Flat (από τον τίτλο του βιβλίου του Steinbeck) διασκευάζοντας γνωστά rock 'n' roll τραγούδια. Ψυχή της μπάντας ήταν (και παρέμεινε) ο Λάμπρος Παπαλέξης, frontman, φωνητικά αλλά και συνθέσεις τραγουδιών.
Από τα 1990 το σχήμα έγινε επταμελές και εγκατάλειψε τις διασκευές για να αφοσιωθεί σε καθαρά δικές του συνθέσεις. Με μεγάλη επιτυχία.
Στα 1995 κυκλοφορεί το πρώτο (από τα δύο δυστυχώς) studio albums τους, το Πορφυρές Αποχρώσεις, εξ ολοκλήρου σε μουσική και στίχους Παπαλέξη. Ο δίσκος, την παραγωγή του οποίου έκαναν οι Σπυροπουλαίοι (βλ. Σπυριδούλα), είναι ένα πραγματικό διαμάντι. Και ο κόσμος το 'πιασε το υπονοούμενο.
Και τους ακολούθησε πιστά στις αναρίθμητες συναυλίες τους, τόσο στους μεγάλους χώρους (ΡΟΔΟΝ, ΜΕΤΡΟ κλπ), όσο και σε μικρότερα κλαμπάκια αλλά, κυρίως, σε συναυλίες υποστήριξης, όπως αντιρατσιστικά φεστιβαλς, στην περίφημη συαυλία για τους Ζαπατίστας και αλλού, αφού οι τύποι, εκτός από υπέροχοι μουσικοί είναι και υπέροχοι άνθρωποι.
Όποιοι πρόφτασαν και τους είδαν live θα ένοιωσαν την απίστευτη ενέργεια που έβγαζαν πάνω στη σκηνή. Κάποια στιγμή δε, είχαν φτάσει να είναι 12 νοματαίοι. Τρέλλα πραγματική.
Στα 1998 κυκλοφορούν το δεύτερο και τελευταίο studio album τους, το Σε Πάγο Λεπτό. Άλλος ένας καταπληκτικός δίσκος. Και όλα έδειχναν πως η συνέχεια θα ήταν ακόμα καλύτερη.
Συνέχεια όμως δεν υπήρξε.
Το γιατί το ξέρουν μόνον αυτοί.
Η νταλίκα υπεραγαπά Σαύρα. Κόβει φλέβες ένα πράμα. Και για όσους δεν τους ξέρουν, σήμερα σας χαρίζει τα καλύτερά τους και από τους δύο δίσκους τους.
Η Θλίψη Έχει Πάντα Χρώμα Σκούρο Μπλε
Κουβάλα Την Κόλασή Σου
Όλα Όσα Θέλω Να σου Κάνω
Αργά Σαν Ποταμός
Είναι δύσκολο Να Στέκεσαι Όταν Τρέχει Ο Χρόνος
Ηλεκτρικό Μου Καρναβάλι
Η Χημική Σου Θλίψη
Κόκκινη Σελήνη
Σε Πάγο Λεπτό
Κανείς Δεν Αναπνέει Καλά Όταν Είναι Στον Πάτο
.jpg)
