Καλημέρες λατρείες.Σήμερα το νταλικόφωνο αφιερώνει την σελίδα του στους απεργούς χαλυβουργούς, που συνεχίζουν απτόητοι για πάνω από 50 μέρες την απεργία τους ενάντια στον Μάνεση.
Η απεργία στην Χαλυβουργία είναι απεργία όλων μας κι'έτσι πρέπει και να εκληφθεί, και να στηριχτεί αλλά και να πολλαπλασιαστεί.
Δεν θα μπω στο τριπάκι των εκατοντάδων δακρύβρεχτων κειμένων γι'αυτούς τους (πραγματικά) ηρωϊκούς εργάτες, δεν θα συμμεριστώ τις δεκάδες χαζο-αφίσσες για τον αγώνα τους, δεν θα κλειστώ στα ανόητα αριστερά κλισεδάκια των "από τα πάνω". Καλό το παραμύθι τους, αλλά δεν πιστεύω πια σε δράκους εδώ και χρόνια.
Στέκομαι (και θα συνεχίσω να στέκομαι) στο πλάϊ όλων αυτών που χωρίς τυμπανοκρουσίες και βαρύγδουπα μαρξιστικά τουμπελέκια δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, χωρίς να προσδοκούν πολιτικά ανταλλάγματα. Απλά γιατί το νοιώθουν.
Είναι οι λεγόμενοι "από τα κάτω" για όσους το 'χουν ξεχάσει.
Σήμερα, από το μεσημεράκι μέχρι όσο πάει, στο Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13 - Εξάρχεια), μαζεύουμε είδη κουζίνας (χαρτί κουζίνας, απορρυπαντικά κλπ) αλλά και χαρτί υγείας, σαπούνια, οδοντόπαστες. Γιατί αυτά μας ζήτησε το σωματείο των χαλυβουργών. Και σας προσκαλώ, με τη μικρή δύναμη που έχει τούτο δω το νταλικόφωνο, ν'ανταποκριθείτε, όσο μπορεί ο καθένας.
Και για να σας ευχαριστήσω προκαταβολικά με τον τρόπο μου, σκέφτηκα να σας χαρίσω μία μικρή ερευνούλα που έκανα πάνω σ'ένα πολύ μεγάλο κομμάτι. Και λέω μικρή, γιατί η νταλίκα έχει κι'άλλο υλικό, που όμως θέλει χρόνο για να μπει σε σειρά.
Το διαμάντι Which Side Are You On δεν είναι της Natalie Merchant. Αυτό το ξέρετε οι περισσότεροι.
Για όσους λοιπόν ενδιαφέρονται, πρόκειται για ένα από τα ιστορικότερα εργατικά τραγούδια όλων των εποχών. Πάμε να δούμε το ιστορικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο γεννήθηκε αυτό το πολύ μεγάλο τραγούδι.
Στα 1931, στα ορυχεία του Harlan County στο Kentucky, οι απεργοί ανθρακωρύχοι έχουν ν'αντιμετωπίσουν δύο τεράστιους κινδύνους. Από τη μία τους μπάτσους του σερίφη J.H. Blair κι από την άλλη τους μισθοφόρους που έχουν προσλάβει η οι ιδιοκτήτες των ορυχείων.
Ο Sam Reece είναι ένας από τους εκλεγμένους ανθρακωρύχους στο συνδικάτο United Mine Workers, τον οποίον οι παραπάνω μπατσο-τραμπούκοι αποφάσισαν να συλλάβουν. Έχοντας όμως ειδοποιηθεί, ο Sam το 'χει σκάσει και, φτάνοντας στο σπίτι του, τα καλόπαιδα βρίσκουν μόνους τη γυναίκα του Florence Reece και τα παιδιά τους. Παρότι μπήκαν παράνομα στο σπίτι (χωρίς ένταλμα κλπ κλπ), τα αρχιδάκια τρομοκράτησαν τα γυναικόπαιδα, έσπασαν πράγματα μέσα στο σπίτι και έφυγαν με την ηλίθια εντύπωση που προκαλεί τέτοιου είδους "εξουσία".
Μένοντας μόνη, μετά τη φυγή τους, η Reece έγραψε τους στίχους του ιστορικού αυτού τραγουδιού πάνω σ'ένα ημερολόγιο που κρέμοταν στον τοίχο της κουζίνας της. Την μουσική την δανείστηκε από έναν πασίγνωστο παραδοσιακό ύμνο των Βαπτιστών, το Lay The Lily Low, αν και κάποιοι μιλάνε και για αξεπέραστο Jack Munro, αυτήν την χιλιοειπωμένη μπαλλάντα, τα ίχνη της οποίας χάνονται κάπου στα 1640 στην Αγγλία.
Πότε ήταν η πρώτη φορά που ακούστηκε η original version αυτού του τραγουδιού δεν ξέρω να σας πω. Ξέρω πως ηχογραφήθηκε κάπου στα 1933, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα (ακόμα) να βρω την κόπια. Η πρώτη όμως ηχογράφηση που έγινε γνωστή, συμπεριλήφθηκε σ'ενα καταπληκτικό cd, το Coal Mining Women, που κυκλοφόρησε στις 10 Ιούλη 1997 και είναι γεμάτο τραγούδια αντίστασης των ανθρακωρύχων. Η δε ηχογράφηση του συγκεκριμένου τραγουδιού, πρέπει να έγινε στα 1971, όταν πια η Reece ήταν 71 χρόνων, με αφορμή μία άλλη μεγάλη απεργία.
Στα 1940, μαζεύοντας διάφορα τραγούδια για τα συνδικάτα, ο Pete Seeger έπεσε πάνω του. Και έσπευσε να το ηχογραφήσει, στα 1941, παρέα με τους Almanac Singers, γνωστούς για τις κομμουνιστικές τους πεποιθήσεις και μέλη του Popular Front.
Σταματάω με τα αρχαία, γιατί θέλω να κάνω ειδικό αφιέρωμα σ'αυτά.
Και πάμε στη νεότερη ιστορία του διαμαντιού.
Στα 2001, το τραγούδι παραλαμβάνεται από τους Dropkick Murphys, αυτήν την περίεργη Ιρλανδο-Αμερικάνικια punk μπάντα. Η διασκευή είναι εξόχως έξοχη και την βρίσκει κανείς στο album τους Sing Loud Sing Proud (2001).
Και φτάνουμε στην πιο γνωστή μέχρι σήμερα διασκευή του τραγουδιού. Αυτήν της Natalie Merchant. Σίγουρα από τις πιο μελωδικές, σίγουρα η πιο "πιασάρικια". Ωραία φωνή κ καναδέζα, δεν λέω. Αλλά εγώ προτιμώ άλλην. Όπως και να 'χει, η διασκευή έγινε στα 2003 και την βρίσκουμε στο καταπληκτικό album The House Carpenter's Daughter (2003)
Σας κούρασα; Οκ. Τελειώνω με τούτην δω την μαγική εκτέλεση. Για μένα η καλύτερη (από τις μοντέρνες έτσι;). Είναι ολόφρεσκια, είναι του 2011 και φυσικός αυτουργός είναι ο Κύριος Nightwatchman, κατά κόσμον Tom Morello, που δεν είναι άλλος από τον ουράνιο κιθαρίστα των Rage Against The Machine αλλά και του Street Swepper Social Club. Θυμηθείτε ν'ασχοληθούμε μ'αυτόν τον καρα-πολιτικοποιημένο μάγκα.
Η μαγική διασκευή του βρίσκεται στο ακόμα πιο μαγικό του album Union Town, που κυκλοφόρησε στις 17 Μάη 2011.
Αυτά.
Και μην ξεχνάτε : Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου