Άλλος ένας σπουδαίος ελληνικός δίσκος σήμερα.
Δύο χρόνια μετά τα 12 Τραγούδια σε ποίηση F.G. Lorca, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μεταφράζει Pablo Neruda και μάλιστα αποσπάσματα από το Canto General (1950). Και όχι όποια κι'όποια. Είναι γνωστό, πως μεγάλο τμήμα αυτού του έπους είναι αφιερωμένο στον Emiliano Zapata, του μεγάλου ηγέτη της μεξικανικής αγροτικής επανάστασης που δολοφονήθηκε στα 1919.
Εν μέσω χούντας, ο Παπαδόπουλος καταθέτει τις μεταφράσεις του στην επιτροπή λογοκρισίας, η οποία (φυσικά) τις απορρίπτει όλες. Όμως, ο τότε διευθυντής της LYRA Αλέκος Πατσιφάς επικοινωνεί με τον τότε υφυπουργό Προεδρίας, αναφέροντάς του πως ο Neruda όχι μόνο είναι πρεσβευτής της Χιλής στο Παρίσι, αλλά είναι υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ και γνώστης αυτών των μεταφράσεων και του επικείμενου δίσκου. Οι χουντικοί έκλασαν μέντες και ο δίσκος σώθηκε.
Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα κυκλοφόρησε στα 1971.
Στη μελοποίηση είναι πάλι ο Γιάννης Γλέζος και στην ερμηνεία ο Γιάννης Πουλόπουλος. Η ενορχήστρωση πάλι του Νίκου Μαμαγκάκη ενώ το εξώφυλλο είναι έργο του μεγάλου μας χαράκτη Τάσσου.
Να συμπληρώσω, πως τα δύο τελευταία τραγούδια δεν είναι για τον Ζαπάτα, αλλά δύο ερωτικά τραγούδια που, όμως, δένουν υπέροχα με το όλο concept.
Εμιλιάνο Ζαπάτα
α) Εισαγωγή
β) Όταν της γης επλήθυναν οι πόνοι
γ) Ψωμί μοιράζεις και γη
δ) Ο Ζαπάτα ήταν χώμα
ε) Το φεγγάρι κοιμάται
στ) Πατρίδα ζητάμε
Ο άνεμος στο νησί
Όταν γέρνεις τα βράδια
.jpg)
