Φίλοι, εραστές, ποτά και τσιγάρα. Γέλια αλλά και κλάματα. Νιάτα. Ατμόσφαιρα θολή, πολυκοσμία και συνωστισμός. Μια παρέα μιλάει δυνατά και γελάει, ένα ζευγάρι τσακώνεται, κάποιοι άλλοι φιλιούνται. Αγοραφοβία. Βγαίνω έξω. Η θάλασσα ήρεμη, τα αστέρια λάμπουν. Η ζεστή αύρα του καλοκαιριού μου αγκαλιάζει το κορμί, ενώ το βραδυνό αεράκι μου κουνάει απαλά τα μαλλιά φέρνοντας μια στάλα δροσιά. Πνίγομαι. Θέλω να βουτήξω και να χαθώ στην απεραντοσύνη του νερού. Κοιτώ γύρω μου μοιάζω χαμένη. Θέλω να φύγω, να κρυφτώ. Σκέφτομαι το σπίτι μου, το καταφύγιο μου. Εκεί πάντα χάνομαι, απομονώνομαι, καλμάρω. Έτσι και τώρα. Φεύγω.
Το κρεβάτι είναι ξέστρωτο. Προσπαθώ να βρω τα πατσαβουριασμένα σεντόνια που μυρίζουν καπνό. Σκεπάζομαι και κλείνω τα μάτια. Ονειρεύομαι κάτι άπιαστο, ακαθόριστο που ποτέ δεν θα το θυμηθώ.
Ξυπνώ. Τα μαλλιά μου μυρίζουν, η ανάσα βρωμάει. Άλλο ένα κυριακάτικο πρωινό… Νωπές οι μνήμες της χθεσινής νύχτας. Το αλκοόλ ρέει ακόμη στο αίμα, το κεφάλι είναι βαρύ. Δεν μ΄ αρέσει αυτή η μέρα ποτέ δεν μου άρεσε. Βγάζει μία μιζέρια που δεν την αντέχω.
Στο παλιό μαγνητόφωνο βάζω τη χιλιοπαιγμένη κασέτα. Η μουσική βγαίνει από τα ηχεία και καλύπτει τα πάντα. Ακούω το τραγούδι με προσοχή. Λατρεύω αυτή τη φωνή, με ταξιδεύει. Η απαλή, γλυκιά μελωδία με ηρεμεί. Νωχελικότητα με καταλαμβάνει. Πίνω μια τζούρα καφέ, ανοίγω την εφημερίδα και ανάβω τσιγάρο. Το τασάκι είναι ακόμη γεμάτο γαμώτο.
(Από τη Νατάσσα)
Το πρώτο κομμάτι του πρώτου δίσκου των Velvet Underground (The Velvet Underground & Nico - 1967). Παρότι πρώτο στο δίσκο, ήταν το τελευταίο που ηχογραφήθηκε έπειτα από επιθυμία του παραγωγού τους Tom Wilson να υπάρξει ένα ακόμα τραγούδι με τον Nico στα lead vocals. Στην φωτό βλέπετε το 45άρι που κυκλοφόρησε στα 1966.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου