Αναμνήσεων ξενιτιάς συνέχεια και σήμερα.
Χτες ήταν ψυχοπλακωτικά. Σήμερα λίγο πιο αλέγκρα. Κι αύριο μπορεί να σκοτωθούμε (που 'λεγε και η σχωρεμένη η Μαριώ). Ένιγουέι.
Στο Παρίσι προσγειώθηκα μόνιμα εκεί στο κατακαλόκαιρο του 1982. Το σχολείο της Σόφης ήταν στο deuxieme arrondissement (Faubourg St Denis για τσι γνώστες) και με τη Σόφη βαφτιστήκαμε στην ίδια κολυμπήθρα. Από το σχολείο της είχε κρατήσει μερικούς φίλους και, ειδικά δύο, τον Nicola Sirkis και τον δίδυμο αδελφό του Stéphane . Ελληνόπουλα της διασποράς (σικ) σαν κι αυτήν. Κάτι περίεργους τύπους ντυμένους στα περίεργα μαύρα (σαν κι αυτήν) και που σύχναζαν σε κάτι παρακμιακά underground μαγαζιά (πάλι σαν κι αυτήν). Μου συστήθηκαν σαν περιστασιακοί μουσικοί κι εγώ φλάσαρα πάνω στις new wave φράντζες τους.
Μου μίλησαν για μια μπάντα που είχαν φτιάξει, μια post-punk / new wave μπάντα, τους Indochine και για τα kef (μικρο-συναυλίες) που έκαναν στα πιο πάνω μαγαζιά. Την άλλη μέρα ήταν Παρασκευή και αυτοπροσκλήθηκα στο studio που ηχογραφούσαν τον πρώτο τους δίσκο (L'Aventurier - 1982). Και την άλλη μέρα, που ήταν Σάββατο, τους άκουσα για πρώτη φορά σ'ένα απ'αυτά που έλεγα προηγουμένως, το Rose Bonbon (ή ροζ καραμέλα).
Μετά έγιναν μεγάλοι και τρανοί, με πολλούς δίσκους, συναυλίες σ'όλο τον κόσμο και τα γνωστά σταριλίκια. Συνεχίζουν ακόμα και σήμερα με εντελώς διαφορετική σύνθεση, μιας και ο Stéphane πέθανε στα 1999 ενώ κι άλλα ιδρυτικά μέλη την έκαναν για άλλες πολιτείες. Το παράπονο του Nicola είναι που δεν έπαιξαν ποτέ εδώ. Κρίμα όντως.
Για την ξαδελφούλα μου τη Σόφη.
J'ai demande la lune - Un singe en hiver - Alice et June - Le baiser - Les yeux noirs - Trois nuits par semaine - Canary bay - Troisieme sexe - L'Aventurier - Partenaire particulier
.jpg)
