Ένας τύπος κλειδώνεται μέσα σ'ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για 15 χρόνια, χωρίς να ξέρει τους λόγους ή τα αιτήματα του απαγωγέα του και τρέφεται μόνο με τηγανιτά dumplings. Κάποια στιγμή, βλέπει στην τηλεόραση πως η γυναίκα του δολοφονήθηκε, η κόρη του δόθηκε σε ανάδοχη οικογένεια κι αυτός αναζητείται σαν ο υπ'αριθ. 1 ύποπτος. Για να μην τρελαθεί (ή αυτοκτονήσει) παίζει μποξ με τους τοίχους. Ξαφνικά, 15 χρόνια μετά, βρίσκεται ελεύθερος στην ταράτσα ενός κτιρίου, με καινούργιο κουστούμι κι ένα κινητό στα χέρια.
Σιγά σιγά, και με τη βοήθεια μιας σούσι-σεφ (την οποία και καψουρεύεται) ανακαλύπτει στοιχεία για τον απαγωγέα του, τον βρίσκει, κι εκείνος του προτείνει μια συμφωνία : αν καταφέρει να βρει για ποιον λόγο τον απήγαγε, θ'αυτοκτονούσε. Αν όχι, θα τον σκότωνε.
Για όποιον έχει δει αυτό το αριστούργημα η συνέχεια είναι γνωστή. Για τους άλλους, πάτε να το δείτε.
Την σκηνοθέτησε ο Park Chan-wook και πρωταγωνιστούν οι Choi Min-sik, Yu Ji-tae και Kang Hye-jeong. Πρωτοβγήκε στις αίθουσες στη Νότια Κορέα το Νοέμβρη του 2003 και στην Ευρώπη τον Οκτώβρη του 2004, αφού λίγους μήνες πριν είχε κερδίσει το Grand Prix στο φεστιβάλ των Καννών, κάνοντας τον διευθυντή του (έναν κάποιον Quentin Tarantino) να πάθει ταράκουλο και να απομείνει ειδική μνεία.
Για τη μουσική δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Μόνον ότι ο Κύριος Jo Yeong-wook, αν ζούσε σε εποχές Αναγέννησης ή κάπου εκεί κοντά, ο χάρτης της μουσικής δεν θα ήταν αυτός που είναι.
Ακούστε και τα λέμε.
Για την Μάμπα εξαιρετικά.
.jpg)
