Κάτι για το (παρατεταμένο) weird mood τσι νταλίκας σήμερα.
Είμαστε αρχές καλοκαιριού στα 1965 και ο Bob Dylan μόλις έχει επιστρέψει πτώμα από την εγγλέζικη τουρνέ του. Στα πλάνα του είναι το καινούργιο δισκάκι (Highway 61 Revisited) όταν γράφει το Like a Rolling Stone.
Το θέμα του μοιάζει να είναι η πίκρα μιας χαμένης αγάπης (και άλλα τέτοια συμπαθητικά). Δεν είναι όμως. Σ'αυτό το masterpiece ο Dylan μιλάει για αγνή, καθαρή τσ'ανέρωτη εκδίκηση. Έτσι απλά και κακιασμένα. Η επιλογή του κεντρικού χαρακτήρα του τραγουδιού (Miss Lonely) δεν είναι τυχαία. Αντανακλά το μπάφιασμα του ποιητή. Κι'όταν ένας ποιητής μπαφιάζει, μην τον τσιγκλάτε : γίνεται κακός.
Στις 15 του Ιούνη μπαίνει που λέτε στο στούντιο για την ηχογράφηση, αλλά εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Η rock εκδοχή δεν του πολυάρεσε κι έψαχνε τρόπους να την γαργαλήσει. Κι εκεί έρχεται ο Al Kooper (μουσικός στο στούντιο) και του προτείνει ένα riff με όργανο. Κι αυτό ήταν. Δημιουργείται το πιο περίεργο αριστούργημα του Dylan. Μπερδεμένοι ρυθμοί και καυστικοί στίχοι. Τι άλλο θέλει κάποιος; Παγκόσμια ειρήνη; Σοβαρευτείτε. Υπήρχε όμως ένα ακόμα πρόβλημα : και η rock αλλά και η νέα εκτέλεση ήταν υπερβολικά μεγάλες (πάνω από 6 λεπτά), πράγμα που δεν άρεσε στη δισκογραφική εταιρεία. Αλλά κι αυτό λύθηκε με τον πλέον διαδεδομένο τρόπο : μια κόπια ¨διέρρευσε" σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, αυτοί το πλάσαραν, ο κόσμος τρελλάθηκε και το αριστούργημα κυκλοφόρησε τελικά στο δίσκο Highway 61 Revisited (Αύγουστος 1965) και έφτασε μέχρι το #2 στα αμερικάνικα charts.
Μη λέμε συνέχεια τα ίδια : πολλοί έσπευσαν να το διασκευάσουν κλπ κλπ. Πάρτε τις δικές μου προτιμήσεις με μία επισήμανση : καμία δεν φτάνει ούτε στο μικρό δαχτυλάκι της αυθεντικής.
Ακόμα κι αυτή η πρώτη των Θεών, σε live εκτέλεση στο Amsterdam στα 1994
Η δεύτερη είναι του Μήτσου του Hendrix, εκεί στα 1968, όπου ο Χαντρίξειος ήχος δίνει μια άλλη διάσταση, καταπληκτική μεν αλλά μακριά από την αυθεντική.
Φοβερή και τρομερή (με τις ίδιες ενστάσεις) και η διασκευή των πολυ-αγαπημένων Green Day, κάπου στα 2005.
Και τελειώνουμε με την χειρότερη όλων, πράγμα παράξενο όσο και λυπηρό, μιας και πρόκειται για τον Bob Marley και τους Wailers, που, ας πούμε απλά ότι δεν το 'χουν κι ας πάμε παρακάτω.
Και κάτι τελευταίο : στην φωτογραφία βλέπετε το 45άρι (με b-side το Gates of Eden) από την γαλλική κόπια.
.jpg)
