Ο τίτλος (η εποχή των κερασιών) παραπέμπει σε τραγουδάκι αγάπης, ελπίδας και παγκόσμιας ειρήνης. Οι στίχοι το ίδιο. Τα φαινόμενα όμως απατούν, ή, μάλλον, εξαπατούν.
Πολλοί από σας δεν γνωρίζουν πως ο Jean-Baptiste Clement ήταν στιχουργός. Οι περισσότεροι δεν τον ξέρουν καν. Ακόμα λιγότεροι θα γνωρίζουν πως ήταν ενεργό μέλος της Παρισινής Κομμούνας και, φυσικά, της τελικής μάχης (Αιματηρή Εβδομάδα - 1871). Το τραγούδι το έγραψε στα 1868 σε μουσική του διάσημου Antoine Renard, και, όταν γράφτηκε, ήταν πράγματι ένα τραγουδάκι αγάπης.
Πλην όμως, τα γεγονότα αποφάσισαν διαφορετικά. Κατά τη διάρκεια της Αιματηρής Εβδομάδας, στα οδοφράγματα της Κομμούνας ξεχώριζε μια γυναίκα (νοσοκόμα) που πλήρωσε με τη ζωή της την επανάστασή της (πράγμα που δεν μπορεί να γίνει αλλιώς). Σ'αυτήν αφιερώθηκε το τραγούδι από τον δημιουργό του και, από κείνη τη στιγμή, έγινε η απόλυτη αναφορά για την Παρισινή Κομμούνα (δίπλα στα υπόλοιπα αναρχικά τραγούδια και τη Διεθνή).
Η πρώτη εκτέλεση έγινε από τον Antoine Renard στα 1868 και ακολούθησαν αρκετές άλλες μέχρι τα 1932. Δυστυχώς όμως δεν βρέθηκαν πουθενά (οπότε τις ψάχνω ακόμα).
Η πρώτη καθαρή ηχογράφηση είναι αυτή του Tino Rossi στα 1938.
Ακολούθησε αυτή η πολύ όμορφη εκτέλεση του Jean Lumiere στα 1947
και η ακόμα καλυτερότερη του Κυρίου Yves Montand στα 1955
Μετά το χάος... Όποιος έβρισκε μικρόφωνο εκτελούσε κανονικά αυτό το διαμάντι. Ψάχνοντας, βρίσκεις τουλάχιστον 30 διαφορετικές εκτελέσεις, η μία χειρότερη της άλλης. Ξεχωρίζουν όμως δύο για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά τους.
Αυτή της Georgette Lemaire στα 1969 γιατί πρόκειται για φωνάρα
Κι'αυτή των Noir Desir στα 1993 γιατί έτσι.
Τώρα, το πως μου ήρθε αυτό το τραγούδι στο νου, είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτά.
.jpg)
