Τούτο δω μάλλον πρέπει να είναι επανάληψη, πράγμα που εν μας χαλάει πουίσκ επανάληψη ιζ δι μόδερ πάσης μαθήσεως.
Γραμμένο στα 1964 από τους Bennie Benjamin Gloria Caldwell και Sol Marcus χαρίζεται σε μια από τις μεγαλύτερες φωνές της ιστορίας, τη Nina Simone. Παρένθεση : επειδής εμείς εδώ είμαστε για να επανορθώνουμε τσι αδικίες, πρέπει να πούμε πως αρχικά το διαμάντι ξεκίνησε να γράφεται από τον Horace Ott σαν ένα "γύρνα πίσω αγάπη μου" για την γκόμενά του (και μετέπειτα συμβία) την προαναφερόμενη Caldwell. Όταν όμως ήρθε η ώρα να μπουν τα ονόματα στον δίσκο, προέκυψαν κάτι ζητηματάκια νομικίστικα που δεν επέτρεπαν το όνομα του Ott να μπει δίπλα στα άλλα δύο (ήταν από διαφορετικά γιούνιονς), οπότε, σαν καλός καψούρης, έβαλε το όνομα της γκόμενας.
Εν τη πάση περιπτώσει, ο δίσκος κυκλοφόρησε στα 1964 (Broadway-Blues-Ballads) και το κομμάτι πήγε άπατο. Το ίδιο είχε συμβεί και νωρίτερα μέσα στα 1964, όταν και κυκλοφόρησε το single (B-side : A monster).
Ένα χρόνο αργότερα (1965) το διαμάντι βρίσκει την παγκόσμια αναγνώριση (που του έπρεπε) μεταμορφωμένο υπέροχα με τις unto-rock μαλαγανιές του Eric Burdon και των ζώων του.
Από κει και πέρα αρχίζει ο τζερτζεΛΛές. Κάτι σαν το προηγούμενο άΖμα που παίξαμε τις προάλλες. Όλοι θεώρησαν πρέπον να κάμουν κι από μία διασκευή, έτσι για να υπάρχει βρε αδελφέ. Εμείς όμως δεν είμαστε μόνο ντανταιστές. Είμαστε και εκλεπτίκ. Δια τούτον και μόνο διαλέξαμε την κρεμ ντε λα κρεμ των διασκευών και σας την χαρίζουμε με απόλυτη (διάολε!) χρονολογική σειρά.
Ξεκινάμε με την σαικεντελιά των Moody Blues, όπως την αυτοσχεδίασαν ζωντανά στο BBC στα 1967
Στα 1969 τη σκυτάλη παίρνει ο Joe Cocker, η διασκευή του οποίου (για μένα) ήταν η καλυτερότερη, ακόμα κι απ'το ορίτζιναλ, ακόμα κι απ'των Animals μέχρις ότου....άλλα πάμε παρακάτω.
Στα 1977 έρχεται η (αναπόφευκτη) disco διασκευή από τους Santa Esmeralda, που, για όσους δεν έλιωσαν τα λουστρίνια τακούνια τους να την χορεύουν πάνω στην πίστα της Αυτοκίνησης ή της Μπαρμπαρέλα, την χρησιμοποίησε ο κολλητός μου ο Quentin (ο Tarantino ντε!) στο soundtrack της ταινίας Kill Bill Vol.1. Μαγική διασκευή και τούτη (όπως καταλάβατε, εμένα δεν με τη γνώρισε ο Quentin). Εδώ παίζω την short (dime cut) τρίλεπτη version ένεκα του ότις η κανονικιά είναι υπερ δεκάλεπτη.
Και τελειώνω με την απόλυτη μαγεία. Εδώ ο νταλικέρης οφείλει ένα (από τα πολλά) ρισπέκτ σ'αυτόν τον κύριο, τον Mike Batt, τον απίστευτο art rocker που μέσα από το άλμπουμ του Schizophonia (1977) δίνει μακράν την καλύτερη διασκευή σ'αυτό το κομμάτι. Πείτε με αιρετικό, αλλά η εκδοχή του Batt ρίχνει στ'αυτιά σε όλους τσι άλλοι. Από τις σπανιότατες φορές που δέχομαι πως μια διασκευή είναι πολύ καλύτερη της αυθεντικής εκτέλεσης. Αλλά είναι. Για μένα. Προσωπικά. Σημειώνω πως μαζί με τους μαλλιάδες του γκρουπ του Mike Batt ακούγεται (ούτε λίγο ούτε πολύ) η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Απολαύστε και τα ξαναλέμε.
ΥΓ: η φωτογραφία είναι από την γαλλική κόπια του 45ριού (με b-side το ne me quitte pas του Jacques Brel).
.jpg)
