Τρένα και σήμερα λατρεμένοι. Έτσι για να μη νομίζει η σαλαμάνδρα πως κατέχει την αποκλειστικότητα. Αλλά τι τρένα όμως...μουσικωμένα.
Τούτο δω το τραγούδι είναι ένα από τα πολυ-λατρεμένα της νταλίκας. Ένα γνήσιο κι ανέρωτο country folk διαμάντι που έγραψε και ερμήνευσε πρώτος ο Steve Goodman και που κυκλοφόρησε σε 45άρι δισκάκι στα 1972. Ένα ρομαντικό road story του ταξιδιού με τρένο από το Σικάγο στη Νέα Ορλεάνη με την περίφημη (και χιλιοτραγουδισμένη) Illinois Central Railway. Πως είναι ο δικός μας ο ΟΣΕ; Ε, καμία σχέση.
Περιέργως, κι ενώ το δισκάκι είχε ήδη κυκλοφορήσει, ο Goodman έψαχνε κάποιον γνωστό μουσικάντη της country folk για να του το δώσει. Ένα βράδυ που λέτε συνάντησε σ'ένα μπαράκι του Σικάγο τον Arlo Guthrie (άλλη μεγάλη λατρεία της νταλίκας), ο οποίος δεν ήθελε και πολύ για να πειστεί και να το συμπεριλάβει τόσο στο ρεπερτόριό του όσο και στο δίσκο του Hobo's Lullaby, που κυκλοφόρησε τον ίδιο χρόνο (1972).
Η επιτυχία με τον Guthrie, αλλά και το γαμάτον του άσματος, άρχισε να κάνει πολλούς countrymen να ενδιαφέρονται να το διασκευάσουν. Και πράγματι, γνώρισε πολλές εκτελέσεις, από τις οποίες, όπως πάντα, σας χαρίζω αυτές που για μένα αξίζουν περισσότερο.
Αρχής γενομένης από έναν άλλο μύθο της country folk (καρα-λατρεμένος κι αυτός) τον Johnny Cash, που σιγά και μη δεν το διασκεύαζε!
Ακολούθησε άλλος ένας τεράστιο-τεράστιος, ο John Denver.
και πάρα πολλοί άλλοι, για να φτάσουμε πια στα 1984 και στην εκτέλεση από τον Willie Nelson. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, η τραγουδάρα αυτή κέρδισε το πρώτο της βραβείο (Country Song of the Year) μόλις τότε (1984). Από την άλλη, ποιός το γαμεί τα βραβεία και κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Αφιερωμένο στον Χαρίλαό μου που σήμερα γίνεται 14.
.jpg)
