Η μικρή σαλαμαντρίνα καταπιάνεται με τα τρένα. Και το κάνει μ'έναν πολύ όμορφο τρόπο η αλήθεια είναι. Τις προάλλες, ασχολήθηκε με το τραγουδάκι 500 miles και τα παράγωγά του.
Ας την βοηθήσουμε λίγο : παρότι το τραγουδάκι αυτό πιστώνεται στην Κυρία Hedy West, η αλήθεια είναι πως το folk αυτό διαμάντι είναι μια συρραφή στίχων και ήχων από πολύ παλαιότερα τραγούδια, που, στα 1961, κωδικοποιήθηκαν και μας έδωσαν την "ορίτζιναλ" μορφή του. Πρόκειται για την ιστορία ενός εργάτη στις γραμμές του τρένου, που, μακρυά από το σπίτι του, δεν έχει τα ναύλα για να επιστρέψει και νιώθει κομμάτι ντροπιασμένος. Απ' την ιστορία και μόνο λεπόν, και με δεδομένο πως οι γραμμές στου τρένου στο Αμέρικα είναι μια πολύ παλαιά ιστορία, αποδεικνύεται και η παλαιότητα του άσματος.
Την αμέσως επόμενη χρονιά, στα 1962, το τραγουδάκι απογειώνεται από τους καλλίφωνους Brother Four και, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα γίνεται πασίγνωστο από καλλιτέχνες όπως η Joan Baez και άλλοι πολλοί.
Στα 1964, το διαμαντάκι διασχίζει τον Ατλαντικό και γίνεται τεράστια επιτυχία από τον γάλλο crooner Richard Antony, ο οποίος, φυσικά, αλλάζει εντελώς τους στίχους και τους μετατρέπει σε ακούω το τρένο να σφυρίζει, αχ τι λυπηρό ν'ακούς το τρένο να σφυρίζει τη νύχτα (j'entends siffler le train).
Από τότε, και στην Ευρώπη, πολλοί δοκίμασαν και το διασκεύασαν. Ξεχωρίζω δύο εκτελέσεις. Η πρώτη είναι του μακαρονά Franco Battiato και η δεύτερη μιας μπάντας βοκαλιστών (γαλλο-καναδών) των Rainbows.
Αφιερωμένο στην σαλαμαντρίνα και στα τρένα της.
.jpg)
