Ακολουθεί βιβλιοκριτική (τρομάρα μου)

" Κατ'αρχήν, η Celine Dion ακολούθησε λίγο-πολύ πιστά το τραγούδι του Carmen. Το "All by myself" ξεκινά μ'ένα πεταχτό πιάνο, ένα ξεδιάντροπο παίξιμο που θυμίζει το The Rose της Bette Midler. H Celine αναπολεί τις άγριες νεανικές της μέρες όπου δεν είχε κανέναν ανάγκη και που "...making love was just for fun...". Το ό,τι οποιοδήποτε υγιές μυαλό θα μπορούσε να φανταστεί πως η Dion πέρασε τα νεανικά της χρόνια πηδώντας τους άντρες ανεξαιρέτως ηλικίας ή φυλής δεν είναι το θέμα μας. Η λύτρωσή της σας καθήλωσε, σας κράτησε σε εγρήγορση έως ότου δεν υπάρχει τίποτα να κάνετε πλην του να περιμένετε τη στιγμή που δεν θα το 'χει τελείως.
Κλαψουρίζει για τους παλιούς φίλους, που δεν είναι ποτέ στο σπίτι όταν τους τηλεφωνεί (πίστεψέ με Celine, εκεί είναι απλά έχουν αναγνώριση κλήσης και βλέπουν ποιος καλεί). Εξομολογείται ότι γέμισε ανασφάλειες τη στιγμή που θεωρεί πως η αγάπη κατάντησε "distant and obscure", ένα συναίσθημα που, ενώ θα ήταν η μόνη σωτηρία της, εντούτοις παραμένει άπιαστο. Και δώστου "...Alllll byyyyy myyyy-selllll-elf...." Και οι χορωδοί το επαναλαμβάνουν συνέχεια σε σημείο που να φαντάζεσαι πως δεν υπάρχει χειρότερο απ'αυτό. Υπάρχει όμως γιατί, όπως σε κάθε καλή ταινία φρίκης, η Celine χτίζει το σενάριο λίγο-λίγο...."

"....Η Celine έχτισε την καριέρα της μεταμορφώνοντας δυναμικές μπαλάντες σε κραυγές ήχων και οργής, αλλά η διασκευή του τραγουδιού του Carmen είναι το ηχητικό συνώνυμο του βομβαρδισμού της Δρέσδης. Πράγματι, το 1944 οι Σύμμαχοι, κατά τη διάρκεια της D-Day (σ.σ. απόβαση στη Νορμανδία) έπρεπε να την έριχναν στην Omaha Beach μ'ενα σύστημα μεγαφώνων, έτσι ώστε να μπορούσε να τραγουδήσει το All by myself μέχρις ότου τα γερμανικά στρατεύματα να αυτο-ξεκοιλιαστούν μέχρι ενός."

Ήταν ένα απόσπασμα από την ανάλυση του All by myself του Eric Carmen, αλλά για την διασκευή του από την Celine Dion.
Υπάρχει μέσα στο βιβλίο του Tom Reynolds "I Hate myself and Want to Die" μαζί με άλλα 51 τραγούδια, "τα πιο καταθλιπτικά τραγούδια που άκουσα ποτέ" σύμφωνα με τον ίδιο.
Μου το έδωσε χθες ένα πολύ αγαπημένο χέρι και, μέχρι σήμερα, έχω διαβάσει τα 3/4 απνευστί.
Το βιβλίο είναι απλά απολαυστικό, σε σημείο δακρύων από τα γέλια. Το βρεττανικό καυστικό χιούμορ του Reynolds παντρεύεται με μια βαθειά γνώση της μουσικής.
Πάρτε θάρρος να το διαβάσετε (παρότι στα αγγλικά) και θα με θυμηθείτε.
Εκδόσεις Sanctuary 2005, Μεγάλη Βρεττανία

ΥΓ: ένας ενικός που θέλει πάντα δύο για να ξεγελά όλους τους πληθυντικούς!

02 Reggea Και Λακέ...