Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

The piano

Στις 6,30 το πρωί ο τόπος έβρεχε καρέκλες.
Στο πάρκο δεν έκανε κρύο.
Ο cappuccino τσαλαβουτούσε στις νερολίμνες και το mp3 κελαηδούσε the promise από την ταινία The piano.

Για την ταινία δεν έχω να σας πω πολλά. Όπως έχουμε ξαναπεί, τα κριτήρια είναι προπάντων υποκειμενικά. Εγώ πάντως την λάτρεψα, όχι τόσο για τα γλυκανάλατα του σεναρίου όσο για την εκπληκτική ερμηνεία όλων των ηθοποιών (κυρίως του θεού Harvey Keitel και της πιτσιρίκας Anna Paquin), των μαγικών τοπίων αλλά και της μουσικής του Michael Nyman.


Το soundtrack αυτό βασικά δεν είναι τέτοιο. Είναι διασκευασμένα αποσπάσματα από το έργο του Nyman "The piano Concert".

Ηχογραφήθηκε το 1993 με την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Μονάχου (διευθυνόμενη από τον Nyman) και με την προσθήκη των John Harle (άλτο σαξόφωνο), David Roach (άλτο σαξόφωνο) και Andrew Findon (βαρύτονο σαξόφωνο, αυλό και φλάουτο).

Στο πιάνο ο ίδιος ο συνθέτης, ο οποίος, για να πούμε κι'ένα ανέκδοτο, εκτός από συνθέτης, ήταν αυτός που δίδαξε την Holly Hunter και την μικρούλα Paquin μερικά βασικά για να κάνουν πως παίζουν πιάνο.

Μερικοί, που ορκίζονται στους μεγάλους κλασσικούς, θεωρούν τον Nyman (αλλά και άλλους ομοίους του όπως ας πούμε τον Richard Cleydermann) σαν τον Mozart του walkmann. Διαφωνώ μ'αυτή την σεχταριστική προσέγγιση, όχι γιατί εξομοιώνω τους μοντέρνους με τους αθάνατους κλασσικούς, αλλά γιατί η μουσική, εκτός από υποκειμενικό βίωμα, αποδεικνύει τη δύναμή της (και την ποιότητά της) διαχρονικά. Άρα, μήπως τα ίδια δεν θα 'λεγαν και για τον Mozart αν ζούσαν στην εποχή που συνέθετε;

Αυτά και καλημέρα σε όλους



To the edge of the earth
Big my secret
A wild and distant shore
The heart asks for pleasure first
Here to there
The promise
A bed of ferns
The fling
The scent of love
Deep into the forest
The mood that passes through you
Lost and found
The embrace
Little impulse
The sacrifice
I clipped your wing
The wounded
All imperfect things
Dreams of a journey
The heart asks for pleasure first / The promise

7 σχόλια:

healthy lifestyle είπε...

Hello, I just found your blog. Good, but poor me I do not speak in your language. By the way, have a nice blogging and success for you.

Green_revenger είπε...

Music has no language...
keep the faith
g r

Ανώνυμος είπε...

Πάλι ξανακύλισες ... Δεν είπαμε να βάζεις πγιοτικές μουσικές. ΠΑΣΟΚ έχουμε, βάλε λίγη Ρίτα ... ΑΛΥΤΕ

Green_revenger είπε...

ρε άι από κει!!!
προβοκάτορα!!
αύριο σου έCHω ένα πολλάν καλό!!
g r

aKanonisti είπε...

Συμφωνώ με τον Ανώνυμο....
Ψηφίζω Ρίτα!

(πρόσεχε μόνο...μην μας πεις πως το άΖμα, με το μέγαρο και τον παίδαρο το έγραψε για σένα... γιατί... θα πέσει πολύ ξύλο...)


Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Γκουντ μορνινγκ , ντιντιμε....

*είδανε πως είσαι ντίντιμος του Κλούνει... πλάκωσαν και οι ξένες...

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

:-)))))

Τσουχτρα είπε...

Η ταινία (η οποία ήτο τόσο γλυκανάλατη όσο έπρεπε) άξιζε τα λεφτά της και η μουσική φυσικά άξιζε τον χρόνο όσων την άκουσαν !
Η επιλογή σας μεσιέ, έγραψε !

Καλησπέρες !

Ελένη Μπέη είπε...

Φίλε Green, συμφωνώ απολύτως. Είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες και τα αγαπημένα O.S.T. .