Πολιτική κουβεντούλα (ή περιμένοντας την αυτοκριτική)

Επειδή, όντες με την μεγάλη ανένταχτη σιωπηλή πλειοψηφία, δεν κατείχαμε (ούτε κατέχουμε) θέσεις ευθύνης σε κανένα όργανο ουδενός πολιτικού κόμματος ή πολιτικής συνεργασίας κι επειδή, ως τέτοιοι, δεν έχουμε την πολυτέλεια της εκ των έσω πληροφόρησης, ας μας επιτραπεί να κάνουμε λίγια πολιτική από τα μπλογκ μας κι ας μας θυμούνται οι κατέχοντες τις παραπάνω θέσεις ευθύνης κάθε φορά που μας χρειάζονται (σικ). Εμείς εδώ θα είμαστε. Στον αγώνα. Από τα κάτω. Και αριστερά.

Στο προηγούμενο post κάπου (κι από κάποιους) παρερμηνεύτηκα. Όσο λοιπόν θα διαρκεί η αυτοκριτική, ας προσπαθήσω να εξηγήσω μερικά πράγματα.

1. Σε ότι αφορά τη ΡΟΖΑ ήμουν, νομίζω, σαφής. Η μόνη μου απορία σχετικά τόσο με την ανακοίνωσή της όσο και με την εν γένει πολιτική στάση της είναι μία και μοναδική : με δεδομένη την βαθειά ριζωμένη ριζοσπαστικά αριστερή της πεποίθηση, είναι απορίας άξιον γιατί δεν έχει καυτηριάσει ακόμα τα φαινόμενα "ηγεμονισμού" και "προσωποκεντρισμού" που ενέσκυψαν στον ΣΥΝ. Κι όποιος επιμένει να θέλει να ξεχωρίσει τον ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ επικαλούμενος φράσεις του στυλ "τι με νοιάζει εμένα τι κάνει ο ΣΥΝ στο εσωτερικό του, εγώ είμαι ΣΥΡΙΖΑ", τον παραπέμπω στην από 17.6.2009 τοποθέτηση του σ. Αλαβάνου στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός αν ο σ. Αλαβάνος είναι πλέον ο κακός διασπαστής, ο παιδοκτόνος, ο καπελωτής, αυτός που φορτώνεται σε ξένες πλάτες και άλλα τέτοια κινηματικά.

2. Παρότι ανένταχτος και έξω από παιχνιδάκια ηγεσίας, πιστεύω βαθειά μέσα μου πως ο μόνος τρόπος να ανατρέψεις το υπάρχον σύστημα (και σκηνικό) είναι να μπεις μέσα του, παίζοντας το παιχνίδι του με τους δικούς του κανόνες.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα ενταχθώ στις γραμμές των κρανοφόρων κουκουέδων και θα περιμένω την επανάσταση με το τελευταίας γενιάς κινητό και λαπτοπ στα χέρια μου.
Άρα, τα ποσοστά, οι εκλογές και η σοβαρή ανάλυσή τους είναι για μένα σημαντικότατα ζητήματα. Όπως επίσης και ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να πείσεις, μέσω καθαρών και εφικτών πολιτικών προτάσεων και λύσεων. Αλλιώς, περνάμε την υπόλοιπη πολιτική ζωή μας έξω από υπουργεία, δημαρχεία και λοιπές δημόσιες υπηρεσίες κραδαίνοντας πανώ και διαμαρτυρόμενοι. Και τα "διαβολικά" και "κατάπτυστα" ΜΜΕ μας κολλούν τη ταμπέλα "κόμμα διαμαρτυρίας" και το βράδυ, γυρίζουμε στη θαλπωρή του μικρο (μέσο ή μεγάλο) αστικού μας περιβάλλοντος με σίγουρη και, κυρίως, ήσυχη κινηματική συνείδηση.

Άρα, πριν απ'όλα, αρχίζεις με το τι ακριβώς θέλεις. Κι όταν το βρεις, τότε μηχανεύεσαι τρόπους για να το πετύχεις.
Θέλετε ένα παράδειγμα;
Η μεγάλη νίκη της ριζοσπαστικής αριστεράς στο θέμα του Ελαιώνα. Ξέραμε τι θέλαμε και βρήκαμε τους σωστούς τρόπους να το διεκδικήσουμε. Πιστεύει κάποιος, ειλικρινά, πως ο πανέμορφος και σωστός αγώνας όλων των συντρόφων (ακτιβισμοί, δεντροφυτεύσεις, παραστάσεις στο δημοτικό συμβούλιο του Κακλαμάνη και τόσα άλλα) θα είχε από μόνος του αποτρέψει τα σχέδια των συνεταίρων Βωβού-Κακλαμάνη-Βγενόπουλου; Υπάρχει κάποιος, στ'αλήθεια, που να θεωρεί πως οιαδήποτε δικαστική ή άλλη αρχή θα είχε ευαισθητοποιηθεί με μόνα τα προηγούμενα;
Επαναλαμβάνω : βρήκαμε τι ακριβώς θέλαμε και χτυπήσαμε το σύστημα με τα ίδια του τα όπλα. Προσπαθήσαμε, βέβαια, να βγάλουμε τα μάτια μας με κάτι ανοησίες για κορμοράνους και άλλα τέτοια φαιδρά, αλλά η νομική δουλειά (η άριστη νομική δουλειά) αλλά και η εν γένει επιστημονική έδωσε καρπούς.
Ο συνδυασμός της κινηματικής διεκδίκησης και της τεχνοκρατικής υποστήριξης είναι το ζητούμενο. Και πέτυχε. Και ο κόσμος το αγκάλιασε για έναν απλό λόγο : γιατί το κατάλαβε σύντροφοι. Γιατί είδε αποτέλεσμα. Εφικτή και καθαρή πρόταση και λύση. Γιατί, όσο κι αν μερικοί από μας δεν το αντιλαμβάνονται, ο κόσμος στον οποίο προσδοκούμε δεν είναι κατ'ανάγκην ούτε διανοούμενοι αλλ'ούτε και κατέχουν την (κατά τα άλλα) γοητευτικά πολύπλοκη αριστερή διαλεκτική.
Θέλει από μας λύσεις.

Θέλετε κι ένα αρνητικό παράδειγμα;
Οι θέσεις μας στο μεταναστευτικό και η ιστορία του αγίου παντελεήμονα. Εκεί που το ΛΑΟΣ (χωρίς αυτό να με ανησυχεί καθόλου) έπιασε ποσοστά ρεκόρ. Εκεί που η πλήρης ανεπάρκειά μας να πλησιάσουμε ΚΑΙ τους έλληνες κατοίκους, άφησε ελεύθερο το πεδίο στο ΛΑΟΣ να λαικίσει προτείνοντας (φασιστικές μεν αλλά) άμεσες λύσεις. Σε ανθρώπους που δεν ήταν αλλ'ούτε και είναι ρατσιστές σύντροφοι. Σε ανθρώπους μεροκαματιάρηδες, άνεργους, μικρο-αστούς και νοικοκυραίους. Ναι σύντροφοι, νοικοκυραίους. Μη σας τρομάζει η λέξη. Αποτελούν πάνω από το 75% του ελληνικού πληθυσμού. Και φαίνεται να μη μας αφορούν. Και αδιαφορούμε. Κι αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποκρυσταλλώσει άποψη για μας : ότι για μας υπάρχουν μόνο ενός είδους δικαιώματα αναφορικά με το μεταναστευτικό, αυτά των μεταναστών.
Υπάρχει άραγε στ'αλήθεια αυτή η ανισορροπία σύντροφοι; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
Τότε;
Φταίνε τα ΜΜΕ πάλι; Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ προσωπικά αρνούμαι να χώσω το κεφάλι μου στη βρώμικη άμμο του κάθε Πρετεντέρη και να αντλήσω -στρουθοκαμηλίζοντας- επιχειρήματα και δικαιολογίες. Σε τέτοια ερπετά δεν τους παραχωρώ ούτε καν αυτό το άλλοθι.
Αλλά έτσι είμαι εγώ.

(συνεχίζεται)