Στην αρχή ήταν ο Peter Green που, ενώ είχε αντικαταστήσει τον Eric τον Clapton στους John Mayall and the Bluesbreakers, ζήτησε, εκεί στα 1967 από έναν ντράμερ, τον Mick Fleetwood, να κάνουν κάτι τις.
Κι αφού έκαναν δύο κάτι τις, τους Peter B's Looners και τους Shotgun Express, τελικά το γύρισαν σε Fleetwood Mac και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς πάρα πολύ καλύτερα.
Κι ενώ έβγαλαν ένα πρώτο δισκάκι, όχι και τίποτις άξιο λόγου, στα 1969 κυκλοφόρησαν ένα σιγκλάκι, το εντελώς άγνωστο Black Magic Woman που, ακόμα και σήμερις οι περισσότεροι ορκίζονται ότι είναι του Carlos Santana αλλά που δεν είναι.
Μέχρι τα 1975, τα παιδιά μας παίζουν ένα blues-rock που, παρότι καλό, χάνεται μέσα στα αναρίθμητα γκρουπ της εγγλέζικης σκηνής.
Και στα 1975, την ώρα που βρίσκονται στο στούντιο, πέφτουν πάνω σ'έναν τύπο που ηχογραφούσε κάτι ντέμο για πάρτη του. Κιθαρίστα. Τον Lindsey τον Buckingham. Και πολύ τους άρεσε ο μάγκας, και λένε, βρε δεν του κάνουμε πρόταση να παίξει μαζί μας;
Και του κάνανε.
Αλλά ο τύπος είχε μια γκομενίτσα τραγουδίστρια. Και ήσαντε και καψουράκια εκείνη την εποχή. Τους λέει λοιπόν, ντάξει ρε μαγκίτες, αλλά θέλω και το αμουράκι μου μαζί αλλιώς δεν θα δέσει ο τραχανάς.
Κι ευτυχώς για μας, οι άλλοι δέχτηκαν. Και το γκρουπ υποδέχτηκε την μεγάλη, την πανμέγιστη, την καρα-γκόμενα Stevie Nicks με τη φωνή που σε πάει παράδεισο-κόλαση σε 1,5 λεπτό και μάλιστα με one-way ticket.
Και εγένετο το Rumours. Ένα από τα ομορφότερα και μελωδικότερα pop-rock δισκάκια που έχουν κυκλοφορήσει.
Από τότενες και μέχρι και σήμερα, που κάνουν καμιά αρπαχτή από δω κι από κει, τα παλουκάρια μας χάρισαν τραγούδια μοναδικά.
Είμαι μεγάλος φαν της Stevie. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
Καλή σας ακρόαση
Η τρομοκρατική οργάνωση
Πριν από 3 ημέρες
1 σχόλιο:
και το καλύτερο;
μάθαμε να τους αποθηκεύουμε και στη μνήμη μας
:))
δ
Δημοσίευση σχολίου