Disorder (παντού)

Η ανάρτηση σήμερα είναι σαλεμένη.
Σα να τράβηξες την φωτογραφία της ζωής σου και να σου βγήκε κουνημένη επειδή έτρεμε το γαμημένο το χέρι εκείνη τη μοναδική στιγμή που δεν έπρεπε.
Θα έπρεπε να την είχα σηκώσει στις 18.05, αλλά από τότε που έκλεισα τα 30 (πριν 3 χρόνια δηλαδή) σιχαίνομαι τα γενέθλια.
Ούτε για τους Joy Division δεν θα γράψω τίποτα. Όποιος τους ξέρει δεν χρειάζεται να μάθει τίποτα, όποιος δεν τους ξέρει χάνει και τέλος.

Κανονικά θα έπρεπε να την χαρίσω στον σεξουλιάρη αντιδραστικό, που τον ζηλεύω θανάσιμα, που αν τον δω θα τον σκίσω, που ήταν στους Ska-p την ώρα που εγώ διάβαζα γαμω-γαλλικά, που να του καεί το rooter.
Όμως όχι.
Θα την χαρίσω σ'ένα παληκάρι 26 χρονών που, όταν ο Ian Curtis κρεμιόταν στην κουζίνα του σπιτιού του εκείνο το πρωινό στις 18 Μάη στα 1980, οι γονείς του δεν ήξεραν καν αν θέλουν παιδί.
Σ'αυτό το παληκάρι το όμορφο, που όσο οι συνομίληκοί του μαλακίζονται με τους και καλά "κολλητούς" σε καφετέριες, ηλίθια κουλτουρέ σινεμά και ατέρμονα αδιέξοδα, αυτός δουλεύει σαν σκύλος και πολιτικοποιείται.
Σ'αυτόν που το μπλουζάκι "Joy Division" έχει γίνει δεύτερη σάρκα του.
Σ'αυτόν που έδωσε χαρά στο Γιαννιό και, κατ'επέκταση, στην ακανόνιστα αισχρή φιλενάδα μου, που, μας προέκυψε και όψιμη φαν του σμπρωξίματος.
Πως να μην τον αγαπάω μετά τον μούργο;

Σπυράκο για πάρτη σου.

Love will tear us appart
24 hours
Sound of music
Heart and soul
Digital
She's lost control
These days
Incubation
Tansmission
Colony
Isolation
Disorder
Dead souls
Insight
Exercise one
Atmosphere