Days of rage (για τον Μιχάλη και τον Γρηγόρη)

Εδώ και καιρό παίρνω κάποια mail από φιλαράκια που με ρωτούν τι είναι αυτή η αφισσούλα που έχω αναρτήσει μόνιμα στον δεξί τοίχο του σπιτιού.
Εδώ και λίγες μέρες διαβάζω τα διάφορα περί του να πάω να ψηφίσω ή να πάω για ψάρεμα.
Η θέση μου είναι καθαρή και ξάστερη επί του συγκεκριμένου. Άρα, αντί να παρλάρω άνευ λόγου και ουσίας, σας παραπέμπω σ'αυτήν την καταπληκτική ανάρτηση, την οποία και προσυπογράφω.
Πάμε τώρα στην πρώτη ερώτηση, που, θα καταλάβετε γιατί την συσχετίζω με τη δεύτερη.
Το σύνθημα "Bring the war home" (Φέρτε τον πόλεμο στο πίσω- σε μας δηλαδή) ήταν το κεντρικό σύνθημα μιας σειράς εξεγέρσεων, που οργανώθηκαν από το WUO (Wheathermen), συνιστώσας (σικ) των Φοιτητών για μια Δημοκρατική Κοινωνία (Students for a Democratic Society).

Για τον John Jacobs (έναν από τους ηγέτες του SDS), "Αφού ο φασιστικός αμερικάνικος ιμπεριαλισμός φτιάχνει πολέμους έξω, εμείς θα φέρουμε τον εμφύλιο μέσα, θα κόψουμε κώλους"
Η αφορμή ήταν βέβαια ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Τα αίτια όμως ήταν (και είναι μέχρι σήμερα) η αντίσταση από τα κάτω σ'ένα σύστημα που συνθλίβει τον άνθρωπο, που εξευτελίζει την υπόληψή του, που στραγγίζει τη δεξαμενή των ονείρων του.
Οι άνθρωποι αυτοί προσπάθησαν, με βίαια συνθήματα, να δώσουν έναν αγώνα που ηξεραν χαμένο από την αρχή. Δεν ήταν όμως βίαιοι. Ήταν επαναστάτες-ιδεολόγοι. Και το πλήρωσαν.
Οι κινητοποιήσεις αποφασίστηκαν για τις 8-10 Οκτώβρη 1969 με δευτερεύον σύνθημα "Οι εκλογές είναι σκατά - Ψήφισε δύναμη - Η δύναμή μας είναι ο δρόμος".
Δυστυχώς όμως, η προσέλευση δεν ήταν η αναμενόμενη.
Οι Μάυροι Πάνθηρες κιότεψαν και η οργάνωση Chicago8 ήρθε, χαιρέτισε και έφυγε.
Το συγκεντρωμένο πλήθος (1200 που η αστυνομία τους έκανε 300) παρέμενε επί ώρες στο κρύο, περιμένοντας το αναπόφευκτο.
Ο Jacobs τους μιλούσε μπροστά από το άγαλμα-σύμβολο της πόλης : "Υπάρχει ένας πόλεμος στο Βιετνάμ και είμαστε ένα Βιετνάμ μέσα στην Αμερική. Η μάχη του Βιετνάμ είναι μια ακόμα μάχη στην παγκόσμια επανάσταση. Είναι το Στάλινγκραντ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Δεν θα αυτοκτονήσουμε. Δεν θα πολεμήσουμε εδώ. Θα κάνουμε πορεία από δω μέχρι το σύμβολο της γουρουνίσιας αρχιτεκτονικής τους (σ.σ. το κτίριο της αστυνομίας)".
Και το έκαναν.
Αλλά ακόμα κι έτσι ενόχλησαν.
Και η αστυνομία επιτέθηκε.
Μέσα σε μόλις μισή ώρα είχαμε 8 νεκρούς από σφαίρες και άγνωστο αριθμό τραυματιών.

Η επόμενη μέρα βρήκε το Σικάγο με πορείες, συλλήψεις και στημένες κατηγορίες φόνων εκ προμελέτης που όμως κατέρρευσαν στα δικαστήρια.
Οι ηγέτες του SDS μπαινόβγαιναν στα κρατητήρια και απαλλάσσονταν από τους δικαστές.
Η Αμερική είχε γνωρίσει για άλλη μια φορά τα παιδιά της.

Πως συνδέεται τώρα αυτό με τις δικές μας εκλογές;
Για μένα το σύστημα πρέπει να χτυπηθεί από τα μέσα και με τους δικούς του κανόνες. Το παράδειγμα του αγώνα στον Ελαιώνα είναι το χαρακτηριστικότερο. Οι κινητοποιήσεις και ο ακτιβισμός είναι το κομμάτι "συμβολισμός" της δράσης μας. Το άλλο κομμάτι πρέπει να είναι το ματς στην έδρα τους. Όταν αποδέχεσαι τους όρους του παιχνιδιού, πρέπει να πας και να παίξεις όπως παίζουν αυτοί. Και οι εκλογές είναι ένας απ'αυτούς τους όρους.
Η βίαιη κινητοποίηση απέναντι στην κρατική βία νομιμοποιείται de facto αλλά ευτελίζει το σύμβολο de jure.
Κι αυτή είναι η παγίδα που πρέπει να αποφύγουμε πάση θυσία.
Ψηφίζω σημαίνει αντιστέκομαι. Απέχω σημαίνει παραδίνομαι. Έτσι απλά.
Μας έφτιαξαν έναν κόσμο που δεν μας αρέσει. Να τον αλλάξουμε. Όχι όμως απέχοντας. Η αποχή είναι για μένα μια πράξη βίας απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Γι αυτό πάτε να ψηφίσετε.
Ότι θέλετε εσείς.
Αλλά μην τους χαρίσετε τις προσδοκίες και τα όνειρά σας.
Ψηφίζοντας κρατάτε τους αγώνες ζωντανούς. Σαν αυτόν που σας περιέγραψα πιο πάνω.

Επειδή όμως είμαι μαέστρος, σας δίνω παρακάτω το "soundtrack" των ημερών της Οργής, όπως τόσο πανέμορφα βίαια περιγράφουν οι Tom Robinson Band.
Days of Rage λοιπόν και να 'στε καλά.

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον σύντροφο Μιχάλη Παπαγιαννάκη και στα 46 χρόνια από τη δολοφονία του σύντροφου Γρηγόρη Λαμπράκη από τους παρακρατικούς του θείου του σημερινού μας πρωθυπουργού ...

Tom Robinson Band - Days of Rage