Slow yourself down

Χθες βράδυ, πολύ αργά, ξημερώματα σήμερα, ανάμεσα στα πολλά mesulid και σ'έναν πονόδοντο που με είχε μετατρέψει σε παρατηρητή πορτοκαλί ελεφάντων με αχνογαλάζια πουά, αφού τελείωσαν όλα τα πιθανά telemarketing κι αφού τσέκαρα ένα μεγάλο τεπανιάκι, ένα δαχτυλίδι με τεράστιο μπριγιάν, ένα μπουχάρα απροσδιόριστου χρώματος και μια τρομερή συλλογή από ελληνικό ποπ (τι;) των '80s, έβαλα να δω MAD TV. Ξέρετε, αυτό το κανάλι του γιου του πατέρα του, αυτή τη μουσική όαση στην έρημο της τηλεόρασης, όπου μικρά χαζά 25χρονα (κακοπληρωμένα) προσπαθούν να την δουν παραγωγοί και να διδάξουνε στον κόσμονα τα των ήχων.
Ήταν που λέτε μια κοπελίτσα, εκεί γύρω στα 25-27, με ύφος "μη γαμήσω" και ντύσιμο κάτι μεταξύ το μικρό σπίτι στο λιβάδι και rave party στον αχυρώνα του Λιάκου στα Οινόφυτα. Πίσω της, μια αφίσα ψυχεδέλεια των '70s.
Ώπα λέω. Έπιασαν και την ψυχεδέλεια. Φευ! Το πιτσιρίκι προσπαθούσε να μιλήσει για progressive rock. Και τι δεν έλεγε ο στόμας της. Είχε μπερδέψει τα πατήσια με τα βριλήσια και την βούρτσα μ'αυτό που αν το πω θα μας βάλουν στα αυστηρώς ακατάλληλα. Θα μου πείτε τώρα, τι περίμενες ν'ακούσεις; Να μιλούν για Yes και για Tyranosaurus Rex; Στο MAD; Εκεί που εξισώνουν Madonna με Cockney Rebel; (μη γελάτε γομάρια, το έχω δει αυτό).

Όχι μωρέ. Αλλά αφού βαυκαλίζονται για τις μουσικές εκπομπές τους ας ενημερώνουν τουλάχιστον σωστά το νεαρόκοσμο. Γιατί όποιος παρακολούθησε αυτό το πράμα, σήμερα θα νομίζει ότι το progressive rock είναι κάτι μεταξύ trance και electric hype με δόσεις από industrial house, γιατί τέτοιες ομορφιές έπαιζαν σαν παραδείγματα.
Για τους ψαγμένους όμως (σαν εσάς λατρεμένοι μου) σήμερα θα παίξουμε Camel. Τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους του progressive rock, εκείνου δηλαδή του rock που άνθισε τη δεκαετία 60-70 και που πρόσθεσε στις δυνατές ηλεκτρικές συγχορδίες στοιχεία από jazz, κλασσική και έθνικ μουσική. Σε τέτοιο βαθμό που, σε τραγούδια διάρκειας πάνω των 10 λεπτών, να εναλλάσσονται απίστευτοι ρυθμοί και μελωδίες. Κάποιες φορές το μπέρδεψαν με το art rock αλλά καμία σχέση.
Οι Καμήλες που λέτε μαζώχτηκαν στα 1971 με το όνομα Peter Bardens' On (ένεκα του οργανοπαίχτη τους) και άλλαξαν σε Camel μερικούς μήνες μετά, όταν άνοιξαν τη συναυλία των Wishbone Ash στη Λόντρα.
Στα 1972 κυκλοφόρησαν με την Decca το πρώτο δισκάκι που όμως πάτωσε αύτανδρο. Έτσι, τους υποβάθμισαν σε μία θυγατρική, απ'όπου, στα 1974 έβγαλαν το κορυφαίο Mirage κι ακόμα κλαίνε οι υπόλοιπες δισκογραφικές.
Η μουσική τους, κλασσικό progressive rock σημάδεψε εκατοντάδες μουσικούς, ενώ περάσματά τους αποτελούν ακόμα και σήμερα πολύτιμα samples για πολλούς που ασχολούνται αλλά και για γκρουπάκια που θέλουν να αυτοαποκαλούνται progressive κάτι. Πάντα διακρίνει κανείς αραβικές μελωδίες ανάμεσα στα σκληρά κιθαρικά και strings τους. Ε, τι διάολο καμήλες θα ήσαντε αλλιώς; Αλλά και jazz. Πολλή jazz.
Εμένα εξ από ανέκαθεν μου άρεσαν τα εξώφυλλα των δίσκων τους με τις καμήλες. Από το κλασσικό πακέτο των τσιγάρων...
Μέχρι όλα τα υπόλοιπα...
Πολλά είπαμε και θα χάσουμε το "η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή".
Καλή μας ακρόαση και του χρόνου σπίτια μας.

For today
After all these years
Chord change
Arubaluba
Mirage
Separation
Lady Fantasy
Earthrise
Slow yourself down
Echoes
Freefall