Λαντρόνε's blues (vol...τρέχα γύρευε)

Πάνε μέρες τώρα που κοιτάζω αυτή την φωτογραφία. Μου έχει γίνει έμμονη ιδέα. Σαν αυτές που μερικές φορές στοιχειώνουν τις ώρες και δεν τις αφήνουν να διαδέχεται η μία την άλλη. Την έχω βάλει μπροστά, στην επιφάνεια εργασίας και την κοιτάζω. Κάποιες φορές μου θυμίζει καλοκαίρια, κάποιες άλλες μοναξιά και μερικές φορές τίποτα. Έχετε άραγε αναρωτηθεί ποτέ τι σημαντικό πράγμα είναι να κοιτάτε κάτι και να μη σας θυμίζει τίποτε; Όχι από αδυναμία ανάκλησης της μνήμης. Από άρνηση.
Έπειτα, διάβασα κατά τύχη ένα κείμενο μιας κοπελιάς, της Δωροθέας. Ένα από αυτά τα κείμενα που είναι τόσο απλά ώστε, μόλις τα διαβάσεις βεβαιώνεσαι πως ο συγγραφέας απλά σκόρπισε στο χαρτί κάτι που κυκλοφορεί στους νευρώνες όλων μας. Ένα πανέμορφο κείμενο. Ένα κείμενο που, κατά τη γνώμη μου, χαμογελάει μέσα από την επιφανειακή του θλίψη. Από κείνα τα χαμόγελα που δεν ξέρεις αν είναι χαμόγελα ή απλά πίκρα, προσμονή, τραπέζια που αναποδογυρίζουν. Και πάλι από την αρχή. Συνέχεια από την αρχή. Από κει που το άφησες, αλλά από την αρχή. Και τα όμορφα λόγια καταλήγουν προιόντα με ημερομηνία λήξης στο ράφι. Και μετά αρχίζουμε να χτίζουμε από την αρχή πάνω στα ίδια όμως θεμέλια. Πως να στεριώσει έτσι ζωή; Και τελικά, όλα δεν είναι δρόμος. Άθλια ανακύκλωση είναι. Η εναλλαγή του γλυκού με το βίαιο και του μίσους με το μίσος.
Δεν είναι κόμπος στο λαιμό. Φυσσαλίδες αέρα είναι. Σηκώνεσαι, αναπνέεις και συνεχίζεις ρίχνοντας που και που καμιά ματιά πίσω. Όχι για να δεις αν έρχονται, αλλά για να βεβαιωθείς ότι εξαφανίστηκαν. Για να το χωνέψεις.

Δοκίμασα να διαβάσω το κείμενο με φόντο την φωτογραφία. Και τότε, όπως πάντα, τα χρώματα και οι αράδες γέμισαν μουσική.
Ξέρετε πως ποτέ δεν ζητώ άδεια αναδημοσίευσης από κανέναν. Μουσικούλα παίζω για να ντύνω τη γύμνια μου. Διαβάστε το κείμενο. Αξίζει.

Και συγγνώμη για την άμυνα.

Κάποια στιγμή, όταν τα φώτα χαμηλώσουν και η μουσική πλησιάζει στο τέλος της, εκεί που θα προσεγγίζει η ανάγκη για ένα απολογισμό (ζωής, επιλογών)... Τότε. Τότε δε θα ’χεις καμιά σημασία εσύ. Δεν υπήρξες καν κεφάλαιο, ούτε μια παράγραφος μικρή. Ίσως μόνο μια λεξούλα, που ΄μεινε μισή, που σαν πήγαινες να την ξεστομίσεις σου ’κατσε στο λαιμό... και την κατάπιες. Τότε δε θα ’χεις σημασία. Τώρα όμως; Τώρα μου λείπει η επαφή. Η επικοινωνία. Τρεις μικρές κουβεντούλες. "Καλημέρα, τι κάνεις;" Απλές, αλλά αναγκαίες. Από κάποιον που νοιάζεται, όχι γιατί πρέπει, όχι γιατί έτσι είναι, αλλά γιατί θέλει, γιατί του λείπεις. Τώρα πια μπορώ να κλάψω, να γελάσω και το βασικότερο να ξεχαστώ. Κι όλο και ξεχνιέμαι. Κι όλο και πιο συχνά λέω στον εαυτό μου "σιγά μωρέ, τι ήταν; ένα τίποτα, που τέλειωσε". Αλλά είναι στιγμές, σαν τούτη εδώ τώρα, που δακρύζω. Που έχω τον χαζό αλλά τόσο πραγματικό κόμπο στο λαιμό.

Dead can dance - Song of stars
Enigma feat. Deep Forest - Sweet Lullaby
FPI project (ntalika mix) - Going back to my roots

SNAP - Colours of love (ntalika mix)